Άλλο ένα ισχυρό σοκ δέχθηκε η κοινή γνώμη λόγω της επανεμφάνισης των κρουσμάτων βίας στα γήπεδα. Οι σκηνές ντροπής στα γήπεδά μας και πέριξ αυτών, επανήλθαν επιδεικτικά και ταυτίζονται χρονικά με την επιστροφή των λεγόμενων οργανωμένων οπαδών στις εξέδρες. Την Κυριακή το απόγευμα, ο χώρος γύρω από το Στάδιο «Τάσσος Παπαδόπουλος – Ελευθερία», για λίγα λεπτά έμοιαζε με πεδίο μάχης.
Η κοινωνία παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα την επανεμφάνιση μιας πονεμένης και πολυετούς ιστορίας, με κύριο συστατικό της την αχαλίνωτη βία. Σε όλα τα επίπεδα, σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Προστίθενται νέοι κρίκοι στην αλυσίδα της ντροπής που ολοένα και μεγαλώνει. Το γήπεδο, που αποτελεί την αντανάκλαση μιας καθημερινότητας γεμάτης βίας, «ξαπόστασε» για λίγο, αλλά επανέρχεται με πολύ σκληρές εικόνες. Άνθρωποι που θέλουν να χαρακτηρίζονται ως οπαδοί, επιτίθενται, σπάζουν και καταστρέφουν. Η βία, στην παρούσα φάση εκτός γηπέδων, επανέρχεται ως ένα σύμπτωμα κοινωνικής νοσηρότητας με τεράστιες διαστάσεις και συνέπειες.
Από την Κυριακή το βράδυ, επανήλθε ο εφιάλτης για τον υγιή φίλαθλο, τον απλό πολίτη. Πονοκεφαλιάζει και αγωνιά, αλλά δυστυχώς δεν παίρνει μια πειστική απάντηση. Συνήθως ακούει τα ίδια και ίδια. «Καταδίκη των επεισοδίων», «έναρξης έρευνας», όπου να ‘ναι θα συγκληθούν συσκέψεις, ενώ δεν αποκλείεται να προκύψει και καμιά έκτακτη συνεδρία επιτροπής της Βουλής των Αντιπροσώπων. Σκηνές καρμπόν, πριν την εφαρμογή της νομοθεσίας για την καταστολή της βίας στα γήπεδα που περιλαμβάνει και την Κάρτα Φιλάθλου.
Η αθλητική ιστορία στον τόπο μας έχει καταγράψει εκατοντάδες περιστατικά κρουσμάτων βίας, δεκάδες τραυματισμούς εκ των οποίων αρκετοί πολύ σοβαροί, κάμποσες διακοπές αγώνων και μερικές τιμωρίες. Η μοναδική περίοδος ύφεσης ήταν στην… εποχή της Κάρτας Φιλάθλου (και του κορωνοϊού), από τις 28 Ιουλίου 2018 μέχρι πρόσφατα, όταν αποφάσισαν να επιστρέψουν στα γήπεδα οι φανατικοί, οι λεγόμενοι οργανωμένοι οπαδοί. Η Κάρτα Φιλάθλου είναι απαραίτητη για την είσοδο των οπαδών στους αγωνιστικούς χώρους σε όλα τα ομαδικά αθλήματα. Εφαρμόστηκε στο πλαίσιο της νομοθεσίας για την καταστολή της βίας με χίλια βάσανα και μεγάλες αντιδράσεις ακόμη και εντός της Βουλής Αντιπροσώπων, λόγω της ραγδαίας αύξησης των επεισοδίων. Είχαμε πιάσει πάτο και η πλειονότητα των φιλάθλων έτρεμε στην κυριολεξία να πάει στο γήπεδο.
Ευκαιρίας δοθείσης, λοιπόν, εφαρμόστηκε η σχετική αναθεωρημένη νομοθεσία που στο… γράμμα της περιλαμβάνει και μερικές υπερβολές για τους θερμόαιμους φιλάθλους. Η Κάρτα Φιλάθλου, όμως, χαρακτηρίζεται ως ένα πολύτιμο εργαλείο για την ασφάλεια των φιλάθλων και σε συνδυασμό με τη λειτουργία των κλειστών κυκλωμάτων παρακολούθησης, οι ταραξίες μπορούν να εντοπιστούν πολύ πιο εύκολα. Γι αυτό άλλωστε και στην πλειονότητά τους οι εν δυνάμει ταραξίες αντιδρούσαν τόσο έντονα.
Από την ημέρα που εφαρμόστηκε η Κάρτα φιλάθλου, χωρίς τους οργανωμένους οπαδούς στις εξέδρες μειώθηκαν στο ελάχιστο τα σοβαρά επεισόδια. Αυτό αναφέρουν τουλάχιστον τα επίσημα στοιχεία. Για περίπου τέσσερα χρόνια, την απουσία των οργανωμένων από τα γήπεδα, μηδέν τραυματισμοί αστυνομικών, μηδέν τραυματισμοί πολιτών! Μιλάμε για εκπληκτικό ποσοστό επιτυχίας, αν αναλογιστούμε ότι την τετραετία 2012-16, για παράδειγμα, είχαμε 201 τραυματισμούς αστυνομικών και 94 σοβαρά τραυματισμένους συμπολίτες μας! Αποδεδειγμένα, λοιπόν, με την εφαρμογή της Κάρτας Φιλάθλου οι ταραξίες έμειναν εκτός γηπέδων Α’ Κατηγορίας και μειώθηκαν στο ελάχιστο ακόμη και οι απλές υποθέσεις και οι συλλήψεις. Σοβαρά επεισόδια έγιναν σε πολύ λίγες περιπτώσεις εκεί που δεν εφαρμοζόταν η Κάρτα Φιλάθλου, όπως είναι τα γήπεδα της Β’ Κατηγορίας και σε αγώνες εφήβων.
Κανένας δεν υποστηρίζει ότι όλοι οι οργανωμένοι είναι χούλιγκαν ή ταραξίες, αλλά τα περιστατικά του παρελθόντος καταδεικνύουν ότι από τις τάξεις τους «γεννιούνται» τα πλείστα κρούσματα βίας στα γήπεδα. Για χρόνια ολόκληρα, ιδιαίτερα στο κυπριακό ποδόσφαιρο, δεν γινόταν τίποτα για την πρόληψη, την επίλυση και την καταστολή του προβλήματος. Όλοι εξέφραζαν τα συλλυπητήρια τους, όλοι καταδίκαζαν, όλοι εύχονταν να είναι τα τελευταία επεισόδια… Ακολουθούσαν συνεδρίες και συσκέψεις σε όλα τα επίπεδα, ακόμη και στο Προεδρικό Μέγαρο. Χωρίς κανένας να αναλαμβάνει πραγματικά την ευθύνη. Πολλά «θα», «θα» και «θα» που χαρακτηρίζονταν ως υποκρισία χειρίστου είδους. Επί όλων των Κυβερνήσεων, όλων των κομμάτων, όλων των ομοσπονδιών και σχεδόν όλων των σωματείων, υπήρχε η αίσθηση ότι βαδίζαμε στα τυφλά, χωρίς προγραμματισμό, χωρίς αξιολογημένους στόχους, χωρίς τα απαραίτητα εφόδια. Οι χούλιγκαν των γηπέδων (σε όλα τα επίπεδα…) εκμεταλλεύονταν την ανοργανωσιά και την ασυνέπεια και αλώνιζαν ανενόχλητοι.
Η βία γιγαντώθηκε κι εμφανίζεται, με διαφορετική μορφή βέβαια, σε όλους τους τομείς στη ζωή μας. Παλαιότερα, ειδικοί εμπειρογνώμονες μας «πρέπει πρώτα απ’ όλα να ξεκαθαρίσετε που αρχίζουν και που τελειώνουν οι αρμοδιότητες των άμεσα υπευθύνων»! Αυτό ήταν και το ουσιαστικό πρόβλημα, το οποίο επανεμφανίζεται και σήμερα. Τα σωματεία ύψωναν τα χέρια και επέρριπταν την ευθύνη στην Αστυνομία. Η Αστυνομία επέρριπτε την ευθύνη στα σωματεία και για πολλά χρόνια παρακολουθούσαμε ένα θέατρο του παράλογου. Οι ομάδες αρνούνταν να πάρουν οποιοδήποτε μέτρο πρόληψης που προνοούσε δαπάνη έστω κι ένα ευρώ. Ακόμη κι όταν το Κράτος ήταν διατεθειμένο να πληρώσει συνέχιζαν να αρνούνται! Απλούστατα διότι φοβόντουσαν να έρθουν σε σύγκρουση με τους οργανωμένους οπαδούς τους. Σήμερα, στην πλειονότητά τους, δεν φοβούνται απλά, αλλά τρέμουν!
Κι όλα αυτά σε μια περίοδο κατά την οποία σε πολλές χώρες το φαινόμενο της βίας στα γήπεδα περιορίστηκε αισθητά ή εξαλείφθηκε. Στη δεκαετία του ’80, στη Mεγάλη Βρετανία, ο «χουλιγκανισμός» κατατάσσετο δεύτερος στη λίστα των μεγαλύτερων κοινωνικών προβλημάτων. Το ίδιο και στην Oλλανδία, τη Γερμανία, την Iταλία… Στις χώρες αυτές το φαινόμενο περιορίστηκε. Δυστυχώς, στην Kύπρο, για πάρα πολλά χρόνια ήταν πάντα επίκαιρο. Εκείνο που ήταν και παραμένει ιδιαίτερα ενοχλητικό είναι η υποκρισία σε όλα τα επίπεδα και ο «στρουθοκαμηλισμός». Όλοι αυτοί που αρνούνται να δουν κατάφατσα την πραγματικότητα κι οι υπόλοιποι που αρκούνται σε επισημάνσεις και ευχολόγια!
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι πρόκειται για «ανικανότητα» των δυνάμεων καταστολής. Κάποιοι άλλοι ότι δεν αξίζει τον κόπο σε αντιστοιχία με το μεροκάματο του αστυνομικού. Η ερμηνεία της ανασφάλειας των Σωμάτων Ασφάλειας ολοένα και κερδίζει έδαφος. Το παραδέχονται, άλλωστε, και οι αξιωματούχοι της Συντεχνίας του Κλάδου Αστυνομικού Σώματος «Ισότητα», οι οποίοι εν ολίγοις υποστηρίζουν ότι τα χέρια τους είναι δεμένα. Σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, η καταπολέμηση της βίας προϋποθέτει βία και τέτοια οδηγία δεν υπάρχει.