ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΑΖΕΪΔΗ
Αν είναι πράγμα που ξεχωρίζει στη φετινή Ομόνοια δεν είναι άλλο από τις επιθετικές της επιδόσεις ή αν θέλετε τον τρόπο που επιβάλλεται στον αντίπαλο, γίνεται κυρίαρχη και δημιουργεί ένα… τσουβάλι ευκαιρίες.
Βγάζει επιθετικά γούστα το «τριφύλλι» και η αλήθεια είναι πως το κάνει αυτό από την αρχή της σεζόν, ασχέτως αν σε κάποια παιχνίδια πλήρωσε τις αμυντικές αδυναμίες ή δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει την υπεροχή της. Και δεν είναι μόνο κόντρα σε «μικρούς» αντιπάλους, αλλά και στα ντέρμπι παρά τον πενιχρό απολογισμό της σε αυτά.
Γιατί κέρδισε την ΑΕΚ και ήταν καλύτερη, γιατί είχε πιο ξεκάθαρες ευκαιρίες με την ΑΕΛ και ας ηττήθηκε, γιατί δημιούργησε περισσότερες μεγάλες φάσεις με τον ΑΠΟΕΛ μέχρι τη στιγμή της αποβολής και γιατί «πάτησε» (κυριολεκτικά) τον Ερμή και χθες την Αναγέννηση.
Κυρίως τα δύο τελευταία παιχνίδια ήταν ο ορισμός του σκηνικού «σαν τη γάτα με το ποντίκι» με τους πράσινους να έχουν πάνω από 70% κατοχή σε όλο τον αγώνα, να δημιουργούν διψήφιο αριθμό ευκαιριών και να σκοράρουν 7 γκολ με εμφανή επιθετικό πλουραλισμό.
Οι κεντρικοί αμυντικοί βρίσκονται την περισσότερη ώρα στο κέντρο του γηπέδου, οι ακραίοι αμυντικοί γίνονται σχεδόν πλάγιοι φορ και με τον πιο μεγάλο «κλέφτη» τον Τουρέ, αλλά και τον Μαργκάσα να οργώνουν το γήπεδο η Ομόνοια πιέζει μέχρι αηδίας τον αντίπαλο μέχρι ο Ντάρμπισαϊρ (και όχι μόνο) πάρει τ’ όπλο του.
Υ.Γ: Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, το γεγονός πως από τη σεζόν 2010-2011 μέχρι και φέτος τα 30 γκολ είναι ο δεύτερος καλύτερος απολογισμός μέχρι τη 15η αγωνιστική. Πιο παραγωγική επίθεση το 2013-2014 με 31 τέρματα.