ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΑΖΕΪΔΗ
Δεν φταίει ο Κάρβερ, ο Νταμπίζας ή ο Τζιωνής. Δεν είναι θέμα (μόνο) μετεγγραφικού σχεδιασμού, επιλογών στο ρόστερ και ποδοσφαιριστών. Δεν γίνεται να έχει την ευθύνη για κάθε στραβό αποτέλεσμα πάντοτε ο προπονητής ή αυτός που είναι υπεύθυνος για το ποδοσφαιρικό τμήμα.
Πριν από ένα χρόνο (τέτοια ακριβώς εποχή) ήταν ο Καϊάφας, μετά ο Μιλόγεβιτς και τώρα ξανά Σεπτέμβρης, ξανά γκέλες με το «καλημέρα», ξανά μουρμούρα, γκρίνια, αποδοκιμασίες και ξανά κρίσιμες συνεδρίες του Διοικητικού Συμβουλίου με «όλα τα ενδεχόμενα να είναι ανοιχτά». Φαύλος κύκλος.
Δεν είναι δυνατό να έχει αλλάξει τόσους προπονητές, λογής-λογής ποδοσφαιριστές και το πρόβλημα που κρατάει την Ομόνοια «σφηνωμένη» στο έδαφος να είναι πάντα αυτοί. Ο σύλλογος έχει προ πολλού χάσει το dna του, τη νοοτροπία του και χρόνο με το χρόνο η αξιοπρέπεια του κόσμου ξεφτιλίζετε.
Ε και ποια είναι η λύση; (θα αναρωτηθεί κάποιος). Δυστυχώς, προς το παρόν, η απάντηση είναι άγνωστη. Οι πράσινοι δοκίμασαν τα πάντα και όμως δεν σηκώνουν κεφάλι. Άλλη μία χρονιά είναι προ του φάσματος της καταστροφής και ακόμη είναι… καλοκαίρι.
Και το χειρότερο από όλα είναι πως ο κόσμος απομακρύνεται και φωτογραφία σαν και αυτή δύσκολα θα δούμε ξανά στο εγγύς μέλλον.