ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΑΖΕΪΔΗ
Είναι νωρίς, πολύ νωρίς για να βγουν χρήσιμα και σωστά συμπεράσματα. Άλλωστε, η Ομόνοια είναι μία νέα ομάδα, ακόμη βρίσκεται σε περίοδο προετοιμασίας, το χθεσινό ήταν το πρώτο φιλικό στην Κύπρο και υπάρχουν άλλοι παίχτες που δεν μπήκαν καλά-καλά στο πετσί της ομάδας. Ακόμη και έτσι, όμως, οι πράσινοι παρουσίασαν απέναντι στον νεανικό Ολυμπιακό ένα πολύ καλό και σοβαρό πρόσωπο. Με 13 τελικές προσπάθειες, με 73% κατοχή και φυσικά ένα τσουβάλι ευκαιρίες. Και τρεις νεοφερμένοι ποδοσφαιριστές, κατά την άποψη μου, που έδειξαν από την πρώτη πως οι πράσινοι πέτυχαν διάνα.
Ο πρώτος ήταν ο Άλεξ Σοάρες, ο οποίος «κατάπιε» το γήπεδο, βοήθησε ανασταλτικά και οργανωτικά, ένας σύγχρονος «box to box», που όσο αθόρυβος μοιάζει στο γήπεδο, άλλη τόση δουλειά κάνει. Ήδη ήταν βασικός σε όλα τα φιλικά και δείχνει πως έχει πάρει τη φανέλα σπίτι του ο… εργάτης από την Πορτογαλία.
Ο δεύτερος ήταν ο Ζαρσίνιο Αντόνιο. Ένα «ζιζάνιο» στα άκρα, που έχει αγαπημένη κίνηση του να συγκλίνει προς την περιοχή, είναι ταχύς και έχει την ευχέρεια να αγωνίζεται με τα δύο πόδια. Από αυτόν προήλθε το κόρνερ-λουκούμι στον Ματ για το 2-0, από αυτόν άρχισαν σχεδόν όλες οι ευκαιρίες στο δεύτερο μέρος.
Ο τρίτος ήταν ο Ράφαελ Λόπες, που συνεργάζεται αρμονικά με τον Ντάρμπισαϊρ, ετοίμασε το πρώτο γκολ και ήταν γενικά μέσα σε όλες τις φάσεις. Έβγαινε από το «κουτί» να μοιράσει το παιχνίδι, έχει σουτ καλό και σωστή αντίληψη του χώρου. Γι’ αυτό και το 4-4-2 του Πάμπου, αφού με Λόπες-Ματ στην κορυφή η Ομόνοια είναι σαφώς πιο επικίνδυνη.
Δεν αποκλείεται και άλλοι ή ακόμη και όλοι όσοι ήρθαν φέτος να είναι ποδοσφαιριστές που θα βοηθήσουν την Ομόνοια. Αυτό θα το δείξει ο χρόνος, τα επόμενα φιλικά και φυσικά τα παιχνίδια πρωταθλήματος.