Ο διαχειριστής της οπαδικής σελίδας για την Ομόνοια στο Facebook, «Τριφύλοβιτς 1948», μέσω ανάρτησής αναφέρεται στο μόνιμο όνειρο των οπαδών της ομάδας και σε κάποιες στιγμές αξέχαστες με κατακτήσεις πρωταθλημάτων. Πρόκειται για ένα ακόμη εξαιρετικό κείμενο που συνδέει το χθες με το σήμερα και αξίζει να διαβαστεί από κάθε Ομονοιάτη.
Αναλυτικά:
«Πρωτάθλημα…
Το μόνιμο πράσινο όνειρο πάνω από κάθε προσκέφαλο, η ευχή πριν να φυσήξεις τα κεράκια στην τούρτα. Τα βαμμένα πράσινα αυτοκίνητα, στους πλυμμηρισμένους δρόμους, τα δάκρυα χαράς, τα τριφύλλια, ο πράσινος παροξυσμός, το ατελείωτο γλέντι με τους φίλους δίπλα στις σούβλες, το γιατρικό στις πληγές μας. Ένα τρόπαιο που η νέα γενιά άκουσε τόσα πολλά για αυτό αλλά ακόμα να το γνωρίσει. Ο απόλυτος τίτλος. Σπάνιος στα χρόνια μας μα τόσο συνηθισμένος στο μακρινό παρελθόν. Μια λέξη που αν είχε google τον καιρό εκείνο, θα την έβγαζε στα συνώνυμα της λέξης Ομόνοια. Από εκεί πρέπει να έχει προκύψει το σύνθημα “Ομόνοια, Λαός, Πρωτάθλημα”.
Το mind game του πράσινου μυαλού. Η παραχώρηση μπροστά σε κάθε προσωπική φιλοδοξία. Πόσες φορές δεν σκέφτηκες: “Ας χάσω το στοίχημα και να πάρει η ΟΜΟΝΟΙΑ το πρωτάθλημα” ή κάτι παρόμοιο. Το αιώνιο δίλημμα του εαυτού σου: Να… ή να κερδίσει η ΟΜΟΝΟΙΑ το πρωτάθλημα;
Θυμάμαι σαν χτες ακόμα, τον Κ. Πέτσα να δηλώνει εκστασιασμένος μέσα από τα αποδυτήρια του Μακαρείου: “Αυτό το πρωτάθλημα ήταν το πιο γλυκό, το καλύτερο…”. Μόλις είχε τελειώσει το παιχνίδι με τον Απόλλωνα που μας βρήκε να πανηγυρίζουμε το πρωτάθλημα μετά από… τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Έτος 1993. Τόσο συνηθισμένο ήταν το πρωτάθλημα στα χρόνια εκείνα, που τέσσερα χρόνια χωρίς πρωτάθλημα ήταν αιώνας. Παράλληλα, οι ποδοσφαιριστές ήταν χορτασμένοι από πρωτάθλημα(-τα), που είχαν και την επιλογή να διαλέγουν ανάμεσα στα πολλά που κέρδισαν, πιο ήταν το καλύτερο.
Πέντε πρωταθλήματα θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή. Το πρώτο που πανηγύρισα στο γήπεδο με την ψυχή μου, ήταν 1989 στο “Α. Παπαδόπουλος”. Γκολ ο Σάκης στο 87’ και ισοφάριση με τη Σαλαμίνα. Έζησα στιγμές εκείνο το απόγευμα, που δε θα ξεχάσω ποτέ επειδή απλά δεν ξεχνιούνται ποτέ…
Το πρώτο της πρωτάθλημα στην ΚΟΠ η Ομόνοια το κέρδισε το 1961. Ο Πέτσας (γεννημένος το 1961) όταν έκαμνε τις δηλώσεις το 1993, είχε ζήσει σε όλα τα πρωταθλήματα της Ομόνοιας. 17 μέχρι τότε, και το συγκεκριμένο ήταν το 9ο του ως ποδοσφαιριστής. Μου αρέσει να μιλώ με αριθμούς. Πολλές φορές πρέπει να τους αποκρυπτογραφήσεις για να τους καταλάβεις αλλά πάντα λεν την αλήθεια. Σκεφτείτε λίγο τους αριθμούς που έχω αναφέρει και θα αποκρυπτογραφήσετε πολλά.
Πρωτάθλημα λοιπόν. Μια λέξη μπορεί να πει κάποιος, μια απλή λέξη. Μια λέξη που μπορεί να την γράψεις στο τετράδιο στον τοίχο, στο κομπιούτερ, στο κινητό όσες φορές θέλεις. Να το κερδίσεις όμως; Να το κατακτήσεις; Και πως κερδίζεται ένα πρωτάθλημα; Έλα ντε…
Κάποτε αρκούσε απλά να έχεις την καλύτερη ομάδα, καρδιά και μέταλλο. Τα τελευταία όμως χρόνια, τα χρόνια της χολέρας οι κανόνες έχουν αλλάξει. Τώρα για να το κατακτήσεις μεταξύ πολλών άλλων, χρειάζονται κάποια εκατομμύρια, άκρες στα κέντρα αποφάσεων, λερωμένα χέρια, καλή ομάδα (όχι την καλύτερη) και μέταλλο.
Δεν ξέρω πότε θα το σηκώσουμε πάλι. Μακάρι φέτος να είναι η χρονιά μας. Όμως στην σούμα εκατομμύρια + άκρες + καλή ομάδα + μέταλλο, μόνο το “καλή ομάδα” βγαίνει. Δυστυχώς τα τελευταία 20 χρόνια χάθηκε το μέταλλο, τα τελευταία 8 χρόνια έχουμε στερέψει από πόρους ενώ παρασκηνιακά πάντα ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε στην απ’ έξω. Η ομάδα όμως παρ’ όλες τις αδυναμίες που δείχνει μέχρι τώρα είναι καλή. Πολύ καλύτερη από πέρσι. Δεν μας υποσχέθηκε κανένας το πρωτάθλημα και είναι ουτοπία να το ζητάμε έτσι απλά. Επειδή κάποτε ήμασταν η ελίτ του κυπριακού ποδοσφαίρου.
Σταθείτε δίπλα στην ομάδα όπως κάναμε όλα αυτά τα χρόνια και αν δεν έχετε υπομονή βάλτε τον εαυτό σας στο αθόρυβο. Μην προσπαθείτε να επιβάλετε την άποψη σας, ούτε και χρειάζεται να την εκφέρετε στο γήπεδο. Δεν σηκώνει, ούτε χρειάζεται άλλα “εγώ σας τα έλεγα από την αρχή”, “εγώ εκείνο, εγώ τούτο” η Ομόνοια. Φτάνει γκρίνια. Καταντήσατε κουραστικοί. Τον καιρό που έπρεπε να φωνάξουμε μείναμε όλοι σιωπηλοί. Όλοι εκτός από μια χούφτα που κάποιοι τους είπαν και ακόμα τους λεν αλήτες, αλλά για αυτούς θα αναφερθώ σε άλλο κείμενο.
Πιστέψτε στην ομάδα και αγκαλιάστε την αληθινά. Ειδικά φέτος. Είναι πολύ σημαντική αυτή η χρονιά και δεν πρέπει να χαθεί. Θα είναι κέρδος αν στο τέλος της, έχουμε κερδίσει και πάλι το μέταλλο, την νοοτροπία του νικητή και κάτι από την χαμένη μας αίγλη. Αν έρθει και κάποιος τίτλος ας κοπιάσει να δει και ο ίδιος πως πανηγυρίζονται οι τίτλοι αληθινά.
Αφήστε τους προπονητές και τους ποδοσφαιριστές απερίσπαστους να δουλέψουν προσηλωμένοι στους στόχους που οι ίδιοι έχουν θέσει. Στο κάτω-κάτω είδαμε τόσα και τόσα έργα όλα τούτα τα χρόνια. Ας δούμε και το έργο του Πάμπου Xριστοδούλου μέχρι το τέλος και μετά κρίνουμε».