ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΚΑΛΛΗ
Άλλη μια σεζόν στην Ευρώπη έκλεισε νωρίς για την Ομόνοια. Για την ακρίβεια, πριν αρχίσει, έλαβε κιόλας τέλος. Είναι κάτι που πληγώνει τον κόσμο της ομάδας, αφού κάθε καλοκαίρι κάνει όνειρα, προσδοκεί σε κάτι καλύτερο, όμως όλα τελειώνουν πολύ σύντομα.
Μια παράμετρος που δεν επιτρέπει στην Ομόνοια να κάνει το βήμα στην Ευρώπη, να φθάσει και να χτυπήσει με αξιώσεις την πόρτα των ομίλων, είναι το ράβε–ξήλωνε που παρατηρείται κάθε καλοκαίρι. Οι πολλές προσθαφαιρέσεις στο ρόστερ είναι λογικό να επηρεάζουν την ομοιογένεια και μέχρι να… βρίσκει ο ένας ποδοσφαιριστής τον άλλο κάτι θα πάει στραβά και θα προκύψει ο αποκλεισμός. Χωρίς βεβαίως πάντα να είναι αυτή η αιτία του αποκλεισμού.
Ο Νίκος Νταμπίζας θέλει να εξαλείψει το φαινόμενο αυτό. Πώς; Προσθέτοντας όσο το δυνατό ποιοτικούς ποδοσφαιριστές, πάντοτε στα οικονομικά πλαίσια του σωματείου, σχετικά νεαρούς σε ηλικία, θέτοντας γερά θεμέλια στα οποία θα χτίσει για το μέλλον. Αυτή είναι η στρατηγική του Ελλαδίτη τεχνικού διευθυντή, ώστε να αποφευχθεί το φαινόμενο των προηγούμενων χρόνων.
Εφόσον το πετύχει στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό, θα διατηρήσει τον βασικό κορμό ενόψει της νέας σεζόν και με κάποιες πινελιές θα θελήσει να δώσει το κάτι παραπάνω. Τότε η Ομόνοια θα αρχίσει τις υποχρεώσεις της στην Ευρώπη με μεγαλύτερες αξιώσεις και απαιτήσεις. Γι’ αυτό και οι επικείμενες προσθήκες, όσες κι αν είναι, δυο ή τρεις ή τέσσερις, ο Νταμπίζας θα επιδιώξει να είναι επιπέδου και ποιότητας που καλείται να έχει μια μεγάλη ομάδα όπως η Ομόνοια.
Από τη στιγμή που η ομάδα «φώναξε» ότι έχει αδυναμίες σε συγκεκριμένες θέσεις, οι ποδοσφαιριστές που θα ντυθούν στα πράσινα, λογικά, θα έλθουν για να κάνουν τη διαφορά. Το οικονομικό πάντοτε αποτελεί λόγο αναφοράς, όμως φαίνεται να υπάρχει ακόμη διαθέσιμο μπάτζετ αρκετό για να υλοποιήσει μετεγγραφές επιπέδου η Ομόνοια.