ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΑΖΕΪΔΗ
Φέτος ήταν διαφορετικά. Το γνώριζαν από την αρχή πως το έργο τους θα ήταν δύσκολο. Το πίστευαν μεν, αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού (όλων) υπήρχε και αυτό το ενδεχόμενο. Το σενάριο γράφτηκε και παίχτηκε πολλές φορές. Τι να πρωτοθυμηθούμε και τι να ξεχάσουμε…
Γιατί ξεχνιούνται; Από την Άστρα (1-2), την Ντιναμό Μόσχας (1-2), την Μπρόντμπι (2-2) κι φέτος την Μπεϊτάρ (3-2). Η διαφορά ήταν ότι στις τρεις προηγούμενες περιπτώσεις πήρε αποτέλεσμα εκτός έδρας (σε όλα ισοπαλία) και έφερε τις πιθανότητες πρόκρισης στο 50-50.
Φέτος, κουβαλούσε την ήττα του Ισραήλ, συνεπώς (για την Ομόνοια) χρειαζόταν μία μίνι υπέρβαση. Η ομοιότητα ήταν πως τους «είχε» όλους στο δικό της «σπίτι», μπροστά στον κόσμο της που –παρεπιμπτόντως- δεν καταλαβαίνει από πίκρες.
Αποτέλεσμα; Μία από τα ίδια και «αντίο» Ευρώπη. Παροξυσμός τις μέρες που προηγούνται, πίστη και αισιοδοξία πως η πρόκριση δεν χάνεται και στο τέλος αμυντικά λάθη, «παγωμάρα», βουβαμάρα και τελικά σκυθρωπά πρόσωπα. Το χειρότερο είναι πως σε καμία μα καμία περίπτωση, από τις τέσσερις συγκεκριμένες, η αντίπαλος δεν ήταν καλύτερη της.
Και όμως η Ομόνοια κατάφερε (και) χθες να χάσει από μόνη της το «τρένο» της Ευρώπης. Με αμυντική συμπεριφορά επιεικώς κακή, από ορισμένους, μεσαία γραμμή που ανασταλτικά έμπαζε και… γιόμες στο δεύτερο ημίχρονο μοιραία δεν μπόρεσε να πάρει αυτό που στο τέλος ίσως και να άξιζε.
Ρε μπας και το ΓΣΠ είναι στοιχειωμένο; Αλλιώς δεν εξηγείται αυτό το φαινόμενο. Ναι, δικαιούνται οι πράσινοι να νιώθουν καταραμένοι, αφού η κληρωτίδα – τύχη τους γύρισε την πλάτη ξανά, αλλά αυτό είναι η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη λέει πως πάλεψαν, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό.
ΥΓ 1: Η απουσία ενός ανασταλτικού μέσου ηγέτη που να «δαγκώνει» είναι εμφανέστατη στην ομάδα.
ΥΓ 2: Ο Καρλίτος φέρει μεγάλη ευθύνη, όπως και στο Ισραήλ, στη φάση του πρώτου γκολ.
ΥΓ 3: Το τόνισαν όλοι μετά το τέλος του αγώνα πως ο κόσμος πρέπει να μείνει δίπλα στην ομάδα γιατί καλό χτίζεται. Η αλήθεια είναι πως η Ομόνοια είναι νέα ομάδα που χρειάζεται πίστωση, όμως η χθεσινή αποτυχία άρχισε ήδη να αδειάζει τον άμμο από την κλεψύδρα της υπομονής.