ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΑΖΕΪΔΗ
Για ακόμη ένα καλοκαίρι η Ομόνοια βρίσκεται στο ψάξιμο για κεντρικό(υς) αμυντικό(υς). Επίθετα όπως «βράχος», ηγέτης, απροσπέλαστος, «πύργος» κάνουν… παρέλαση στα ρεπορτάζ του «τριφυλλιού», ενώ αν ο υποψήφιος ποδοσφαιριστής μπορεί από την άμυνα να χτίσει το παιχνίδι της ομάδας του, τότε έχει όλο το πακέτο και μπορεί να αποκτηθεί.
Σε μία γραμμή, η οποία χρειάζεται χημεία και ομοιογένεια -κυρίως στα πρώτα παιχνίδια της Ευρώπης- η Ομόνοια δεν βρήκε εδώ και σχεδόν μία δεκαετία έναν ποδοσφαιριστή που μπόρεσε να στηριχτεί πάνω του ή κάποιον τέλος πάντων που να καθιερωθεί στο κέντρο της άμυνας και από εκείνον να αρχίζει η οπισθοφυλακή. Αποτέλεσμα, κάθε καλοκαίρι (σχεδόν), να πληρώνει τα μεγάλη λάθη των στόπερ της που έρχονται για να φτιάξουν την κατάσταση.
Πραγματικά η λίστα, από τη… μεταβατική σεζόν 2008-2009 μέχρι και φέτος, είναι τεράστια και περιλαμβάνει λογής-λογής κεντρικούς αμυντικούς. Για να λέμε και του στραβού το δίκαιο (φυσικά) υπήρχαν και αξιόλογες περιπτώσεις που πραγματικά βοήθησαν, όμως αποχώρησαν είτε προχωρημένης ηλικίας (Βέντσελ), είτε λόγω πολλών τραυματισμών (Αντράδε).
Για θυμηθείτε, λοιπόν, τους κεντρικούς αμυντικούς που φόρεσαν την πράσινη φανέλα, εν αναμονή της ποιότητας του Μπρούνο Νασιμέντο και αυτού που θα αποκτηθεί.
2008-2009: Πλετς, Αλαμπί
2009-2010: Βέντσελ, Καρυπίδης
2010-2011: Μποουθόν
2011-2012: Σερφά
2012-2013: Παβίτσεβιτς, Ντανιέλσον, Αντράδε
2013-2014: Ατάντα
2014-2015: Κακουμπάβα, Ακουϊσταπάτσε, Λομπζιανίτζε, Στεπάνοφ
2015-2016: Ρούνιε, Ρομαρίκ, Μεντί, Όρσουλιτς
2016-2017: Νασιμέντο