ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΣΑΖΕΪΔΗ
Κοίτα να δεις πως τα φέρνει το ποδόσφαιρο καμιά φορά. Άτιμο… θηλυκό η μπάλα δεν θέλει να μπει στην πιο γεμάτη και πειστική εμφάνιση σου, τελικά τα καταφέρνεις με χίλια ζόρια και λίγα λεπτά μετά κάνει το χατίρι σε έναν αμυντικό, που ούτε στα πιο τρελά όνειρα του δεν φανταζόταν ότι θα σκόραρε τέτοιο γκολ, να ισοφαρίζει από το πουθενά.
Η καλύτερη φετινή Ομόνοια παρουσιάστηκε χθες βράδυ στο «Αμμόχωστος». Σφικτή και τακτικά προσηλωμένη ανασταλτικά, με κίνηση, αυτοματισμούς και πλάνο στην επίθεση. Οι ευκαιρίες χάνονταν η μία πίσω από την άλλη και αν 2 ή 3 από αυτές γίνονταν γκολ, το σκορ θα… ξέφευγε.
Δεν έγινε, όμως, ποτέ αυτό και παρά το ωραίο τέρμα του Ντάρμπισαϊρ οι πράσινοι γεύτηκαν την πιο άσχημη – άτυχη πλευρά του ποδοσφαίρου. Και μπορεί η απώλεια των δύο βαθμών να πονά, αλλά τα κέρδη από τη χθεσινή παρουσία του ίσως αποδειχθούν μεγαλύτερα στην πορεία.
Γιατί ο Τζον Κάρβερ κατέληξε (επιτέλους) σε ένα σύστημα που ταιριάζει στα χαρακτηριστικά των ποδοσφαιριστών του, ενώ για άλλο ένα ματς οι αλλαγές στην ενδεκάδα ήταν μηδαμινές. Λίγο στη διαχείριση των αλλαγών τα χάλασε χθες, αλλά τίποτα το σοβαρό. Γιατί η άμυνα (επιτέλους) δείχνει συμπαγής με τη μετατροπή του Φλορέσκου ως κεντρικού αμυντικού και φυσικά την αρχοντική παρουσία του Κατελάρη στη μεσαία γραμμή.
Γιατί οι Σοϊλέδης, Κωνσταντινίδης και Κλέιτον γίνονται παιχνίδι με παιχνίδι καλύτεροι, ενώ οι Μαργκάσα, Τουρέ είναι σταθερά αρκετά καλοί. Γιατί, τέλος, οι Ντάρμπισαϊρ και Σέρινταν συνεργάζονται, πλέον, με κλειστά μάτια και αν ο Ιρλανδός ήταν εύστοχος χθες η νίκη ήταν σίγουρη.
Το βάθος υπάρχει, αφού πέρασε ως αλλαγή ο Χριστοφή και έμειναν στον πάγκο Αγκάγιεφ και Κύπρου. Τι απομένει; Η σταθερότητα και ένα σερί επιτυχιών ικανό να ανεβάσει τους ποδοσφαιριστές.