ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΑΚΟΥΡΗ
Θέλει απίστευτη… μαεστρία για να παρουσιάσεις την Ομόνοια σε αυτά τα χάλια! Κι όντως, αρχικά ο Πάμπος Χριστοδούλου και στη συνέχεια ο Ιβάιλο Πέτεφ με τη συμπαράσταση της διοίκησης Τζιωνή και των ίδιων των παικτών, πρέπει να κατέβαλαν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να τα καταφέρουν. Η λέξη «αποσύνθεση» προσεγγίζει σε μεγάλο βαθμό την εικόνα των πρασίνων, που το μόνο που καταφέρνουν είναι να ποτίζουν με μπόλικο φαρμάκι στους οπαδούς τους.
Στους οπαδούς εκείνους που διαχρονικά αποτελούν το μεγαλύτερο στήριγμα του οικοδομήματος και στην τρέχουσα περίοδο πίστεψαν στο… παραμύθι και μαζεύονταν κατά χιλιάδες στα φιλικά της προετοιμασίας. Όταν χθες ο Αντώνης Τζιωνής ρωτήθηκε κι είχε την ευκαιρία να παραθέσει κάποιες όμορφες πινελιές κατά τη διάρκεια της θητείας του δεν ανέφερε τίποτε άλλο, παρά μόνο το ξύπνημα του κοιμωμένου γίγαντα και τη μαζική παρουσία του στο φιλικό των… Πλατρών.
Διαβάστε επίσης: «Δώστε μου την Ομόνοιά μου πίσω…»
Ούτε οι οικονομικές εκκρεμότητες της Ομόνοιας ξενίζουν (σύμφωνα με τον πρόεδρό της θέλει 1 εκατομμύριο ευρώ μέχρι το τέλος Μαρτίου), ούτε και η ατάκα του ότι οι παίκτες είναι πληρωμένοι με βάση τις διατάξεις (εκείνες που επιτρέπουν πληρωμές μετά από 60 και 90 ημέρες) των συμβολαίων τους. Αυτό που κάνει τους φίλους του «τριφυλλιού» να χάνουν τον ύπνο τους, είναι η αγωνιστική του εικόνα και η προοπτική του. Από το -12, η 3η θέση που είχε τεθεί ως πρώτιστος στόχος για τη σιγουριά της Ευρώπης δείχνει να απομακρύνεται, ενώ και το -9 από την 4η θέση συνεχίζει να φαντάζει μακρινό. Το χειρότερο απ’ όλα, είναι ότι στερεύει από αξιόπιστες επιλογές.
Διαβάστε επίσης: Από «προσωπική επιλογή ο Πάμπος» στο «δεχόμουν απειλές»
Το χθεσινό ματς δεν είναι το καλύτερο παράδειγμα, αλλά εν μέρει καταδεικνύει τη «γύμνια» του ρόστερ. Με βάση τις ενδεκάδες η Δόξα ήταν φαβορί στο ΓΣΠ κι έγινε ακλόνητο όταν ο φωτεινός πίνακας έγραφε 0-2. Όταν όμως ο αντίπαλος έμεινε με δέκα παίκτες κι ήρθε καπάκι η μείωση του σκορ, ακόμη κι ο πιο απαισιόδοξος φίλος των πρασίνων θα περίμενε ένα ανηλεές σφυροκόπημα για την ανατροπή. Αντ’ αυτού, το ματς κύλησε υπό το καθεστώς φόβου (οι περισσότερες παίκτες της Ομόνοιας μάλλον είχαν στο μυαλό τους να μην κάνουν λάθος) και κάποιους άλλους να προσπαθούν να πείσουν ότι είναι κατώτεροι των περιστάσεων.
Τα αίτια της κρίσης που μαστίζει -για μια ακόμη φορά- την Ομόνοια είναι πολλά. Το βέβαιο είναι ότι εκτός από τον κόσμο, κανένας άλλος δεν μπορεί να βγάλει την ουρά του απ’ έξω. Διότι είναι τεράστιες και οι ευθύνες των προπονητών, και οι ευθύνες της διοίκησης και των ποδοσφαιριστών.