Αυτό το συνονθύλευμα με τα πράσινα και τα λευκά θυμίζει Ομόνοια μιας άλλης εποχής. Όχι εκείνης της Εταιρείας και του επενδυτή Σταύρου Παπασταύρου, που έταξε μόνιμο πρωταγωνιστικό ρόλο, μα της «πέτρινης» δεκαετίας 2010-2020.
Μια ομάδα που κάνει συνήθεια τις τεσσάρες. Εις βάρος της, όχι υπέρ της. Και φαίνεται σαν να είναι κάτι φυσικό. Ομάδα που για δύο συνεχόμενες σεζόν αρχίζει με στόχο τον τίτλο και καταντά στη μέση της βαθμολογίας. Πέρσι στο β’ γκρουπ και φέτος να ακροβατεί σ’ ένα σκοινί που είναι έτοιμο να σπάσει.
Δεν είναι αυτήν την Ομόνοια που ονειρεύονται οι φίλοι της. Εκείνην που τρέχει έως το τέλος Μαΐου να σώσει την παρτίδα σε κάποιον τελικό κυπέλλου. Και αν πέρσι είχε εύκολο δρόμο, φέτος είναι κομματάκι δύσκολο να σου κάτσει Εθνικός Άχνα. Αν περάσει φυσικά το εμπόδιο του ΑΠΟΕΛ στα προημιτελικά και στη συνέχεια όποια ομάδα βρει στα ημιτελικά.
Ποια; Η Ομόνοια που μπήκε στη δεκαετία με διάθεση να σαρώσει τα πάντα. Επιτέλους γι’ αυτήν και τους οπαδούς της, έγινε οικονομικά πανίσχυρη, με έναν λαό διψασμένο για επιτυχίες και ήταν έτοιμη για να μπει σε μια νέα «χρυσή εποχή» βγαλμένη από τα 70s και τα 80s.
Τζίφος! Ναι, ήρθαν οι προκρίσεις στους ομίλους, ναι ήρθε και το κύπελλο του 2022, αλλά ας μη γελιόμαστε. Δεν υπάρχει νοήμων οπαδός των πρασίνων που να ησυχάζει βλέποντας την ομάδα του στη μέση της βαθμολογίας για δεύτερη σεζόν. Από πρωταγωνίστρια, κομπάρσος!
Πλέον, ακόμα και αν σωθεί η σεζόν με κάποιον τρόπο, το ζουμί είναι ποιες θα είναι οι ενέργειες της διοίκησης Παπασταύρου, πέραν της πρόσληψης τεχνικού διευθυντή. Διότι πλέον είναι φανερό πως κάτι δεν πάει καλά και αν δεν εντοπιστεί και διορθωθεί, η Ομόνοια θα βρεθεί ξανά στον ίδιο παρονομαστή.