ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΚΑΛΛΗ
Η πρόσφατη (νέα) απώλεια βαθμών της Ομόνοιας απέναντι σε ακόμη μια μικρομεσαία ομάδα όπως είναι ο Άρης, ήταν μέχρι στιγμής το πιο ηχηρό χτύπημα. Κι αυτό, όχι μόνο γιατί η ομάδα επανέλαβε εαυτόν στην άμυνα και πλήρωσε τα παιδικά λάθη της, αλλά γιατί ακολούθησε και η δήλωση του Πάμπου Χριστοδούλου, που έδειξε πρόθεση αποχώρησης. Εντούτοις ήταν άμεση η απάντηση της διοίκησης ότι δεν υπάρχει θέμα και η απόφαση ήταν και είναι να χτίσουν με τον Πάμπο και τους συνεργάτες του.
Δεκατέσσερις χαμένους βαθμούς μετρά η Ομόνοια από τους 30 που διεκδίκησε σε 10 αγώνες. Ένας μεγάλος αριθμός, μάλιστα οι 12 απέναντι σε μικρομεσαίες ομάδες. Μια κάκιστη συγκομιδή, που λογικά προκαλεί απογοήτευση αλλά και ανησυχία στις τάξεις του κόσμου, κυρίως γιατί η ομάδα παραμένει αδιόρθωτη. Και εδώ είναι που προκύπτουν και καταλογίζονται ευθύνες.
Πρωτίστως στην τεχνική ηγεσία, που παρά τις υποσχέσεις για βελτίωση της κατάστασης, η Ομόνοια συνεχίζει να πληρώνει τα λάθη στην άμυνα. Λάθη που μοιάζουν με παιδική χαρά. Την ίδια ώρα, η μάζα του κόσμου της ομάδας καταλογίζει ευθύνη για τις επιλογές αφού δεν επιβεβαιώνουν τις προσδοκίες κανενός και τίθεται θέμα ικανοτήτων, ενώ φαίνεται να μην υπάρχει επικοινωνία μεταξύ των ποδοσφαιριστών. Επίσης, τα «πυρά» του κόσμου επικεντρώνονται και στο θέμα αγωνιστικής απειθαρχίας και κακής νοοτροπίας. Δεν υπάρχει ηρεμία και καλή ψυχολογία. Όλα αυτά βαραίνουν τον προπονητή, που είναι ο αρμόδιος μαζί με τους συνεργάτες του για να τα αλλάξουν, αν και άργησαν πολύ.
Όσον αφορά στους ποδοσφαιριστές, κάποιοι φαίνεται να μην έχουν αντιληφθεί σε ποια ομάδα ήλθαν. Και επειδή αρκετοί πέρασαν από πιο προηγμένα πρωταθλήματα, πίστεψαν πως στο κυπριακό πρωτάθλημα και στην Ομόνοια θα τη βγάλουν περπατώντας. Συνεχίζουν να σφυρίζουν αδιάφορα. Είναι καιρός να λάβουν τα μηνύματα.
Η Ομόνοια μη έχοντας άλλη επιλογή, θα πρέπει στο προσεχές διάστημα να ψάξει τις λύσεις εκ των έσω και τον Ιανουάριο με προσθαφαιρέσεις να φτιάξει την εικόνα της. Γιατί κακά τα ψέματα υστερεί στη θέση του τερματοφύλακα και του ανασταλτικού μέσου, είναι περιπτώσεις που «φωνάζουν». Κι απ’ εκεί και πέρα θα πρέπει μέσα από τη δουλειά να γίνει πιο συμπαγής, να θυμίσει σε κάποιο βαθμό την «ΑΕΛ του Πάμπου», τη σεζόν 2011-12 που κατέκτησε το πρωτάθλημα. Αν το πετύχει σε μεγάλο βαθμό, τότε θα ελπίζει σε καλύτερες μέρες. Γιατί, γι’ αλλού ξεκίνησε κι αλλού πάει…