ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ
Η αγωνιστική εικόνα της Ομόνοιας στους δύο αγώνες με τον Εθνικό, αλλά και για ένα ημίχρονο με τον Απόλλωνα, έμοιαζε με ομάδα της αλάνας! Όποιος δεν το βλέπει, καλύτερα να ασχοληθεί με το λιγκρί, παρά να χάνει τον καιρό του με ένα άθλημα που δεν κατέχει. Και το χειρότερο μόνο κάποιος που έχασε την επαφή με το περιβάλλον, αγνοεί το τι εστί Ομόνοια. Όλα τα πιο πάνω μόνο παρατραβηγμένα δεν είναι και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όλοι οι άλλοι τα βλέπουμε και ο Κάρβερ με τον Νταμπίζα αρνούνται να δουν και να παραδεχτούν την πραγματικότητα.
Ναι, «ok» η παιδεία του Άγγλου (όχι όμως και του τεχνικού διευθυντή της ομάδας) είναι διαφορετική. Για παράδειγμα, το γεγονός ότι η Λίβερπουλ πάνε 27 τόσα χρόνια να πάρει πρωτάθλημα μπορεί να μην λέει πολλά πράγματα στον Άγλο (οπαδό ή φίλαθλο), άλλο όμως Αγγλία, άλλο Κύπρος.
Ακόμα και με μιαν άμυνα που μοιάζει με «παιδική χαρά», οι πράσινοι με το υλικό που διαθέτουν μεσοεπιθετικά, μπορούσαν να παρουσιάσουν σαφώς καλύτερο θέαμα και να βγάλουν πολύ καλύτερη εικόνα. Δεν θα μπω σε θέματα τακτικής, ούτε και ονοματολογίας, για τον απλούστατο λόγο πως δεν χρειάζεται, αφού είναι ένα θέμα που βρίσκεται στην καθημερινότητα του πράσινου ρεπορτάζ.
Αυτό που λέω είναι πως το υλικό που διαθέτει η Ομόνοια δεν αξιοποιείται και δεν γίνεται ούτε η ανάλογη διαχείριση. Σαφώς και προπονητής είναι ο Τζον Κάρβερ και κανένας άλλος, αλλά ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει την άποψή του επί του θέματος. Μάλιστα, κάποιοι άλλοι (γέννημα-θρέμμα Ομονοιάτες), τα λένε πολύ πιο χύμα από την αφεντιά μου, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Όσο οι έχοντες το πρόσταγμα δεν βλέπουν την πορεία πλεύσης του πράσινου ιστιοφόρου, πολύ σύντομα θα τους πιάσει άσχημη καταιγίδα, με ανυπολόγιστες συνέπειες.
Η διοίκηση μπορεί να στέκεται βράχος στην εξαγγελία της στηρίζοντας το προπονητικό τιμ και τις όποιες αποφάσεις του, άλλο τόσο σίγουρο ωστόσο είναι πως η Ομόνοια βρίσκεται στο μέσο μιας παρτίδας ρωσικής ρουλέτας, κάτι που δεν έχει να κάνει απλώς με αυτό που συνήθως λέμε, «άλλη μια χρονιά στο βρόντο», αλλά κινδυνεύει να χάσει ό,τι πολυτιμότερο έχει την ευλογία να βλέπει στους αγώνες της να απλώνεται στις κερκίδες.