ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΦΩΤΙΟΥ (ΑΡΘΡΑ ΣΤΟΝ «Φ»)
Είχαμε δεν είχαμε, νέος συγκλονισμός μάς βρήκε. Αυτή τη φορά με τις δηλώσεις του προέδρου της Ομόνοιας Σταύρου Παπασταύρου, για τα στημένα παιχνίδια του κυπριακού ποδοσφαίρου, οι κόκκινοι φάκελοι του οποίου παίζει να είναι πιο πολλοί κι από τους «Φάκελους» του Αλέξη Παπαχελά. Πιο διασκεδαστικό, όμως, θέαμα από τους συγκλονισμένους παράγοντες -ποδοσφαιρικούς, πολιτικούς και άλλους- που ακούν, οι καημένοι, πρώτη φορά ότι συμβαίνουν τέτοια απαράδεκτα πράγματα -εξαγορασμένες διοικήσεις, ξεπουλημένοι παίκτες, διεφθαρμένοι διαιτητές, διακίνηση μαυροσάκουλων με ευρώ-, είναι ο σαματάς για το αν ο Παπασταύρου διαπράττει οποιοδήποτε ποινικό αδίκημα με την, επί του παρόντος, επιλογή του να μη δώσει περισσότερα στοιχεία.
Στη χώρα όπου ο καθένας ανοίγει το στόμα του και λέει ό,τι θέλει χωρίς αποδείξεις και χαρτόσημα, όπου ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν ανοίχθηκαν κουβέντες που δεν έκλεισαν ποτέ, που έμειναν μετέωρες, ο νομικός κόσμος της χώρας λαμβάνει θέση διά των εφημερίδων και των τηλεοράσεων για το αν ο Παπασταύρου παρανομεί και για το αν η Αστυνομία έπρεπε να του περάσει χειροπέδες ή όχι. Γελοία πράγματα σε μια γελοία χώρα που ανακαλύπτει κάθε τρεις και λίγο την ταχινόπιττα. Τι διαφορετικό, δηλαδή, έπραξε ο Σταύρος Παπασταύρου από τον πρόεδρο της Βουλής Δημήτρη Συλλούρη ο οποίος, παλαιότερα, διατεινόταν ότι είχε ένα συρτάρι γεμάτο σκάνδαλα το οποίο, όμως, δεν άνοιξε ποτέ;
Πριν από μερικά χρόνια ο δήμαρχος της Πάφου είχε βγει στα κανάλια και έκανε λόγο για δύο πολιτικούς αρχηγούς εκ των οποίων ο ένας χρηματίστηκε κι ο άλλος φοροδιαφεύγει. Στις παραινέσεις όλων να δώσει ονόματα και στοιχεία, περιορίστηκε στο να καλέσει τους ίδιους να… ομολογήσουν από μόνοι τους (!), για να μην τους μείνει, τάχαμου, η τάτσα. Που δεν ξέρουμε πώς στο καλό θα τους έμενε η τάτσα, αφού δεν μας είχε πει ποιοι είναι! Και επειδή, τελικά, κανένας πολιτικός αρχηγός δεν βγήκε να παραδεχτεί οτιδήποτε, η μόνη τάτσα που έμεινε ήταν στον Φαίδωνα. Ο οποίος, παρόλο που διαμήνυσε πως «ούτε οι αγωγές, ούτε οι εκφοβισμοί, ούτε οι απειλές θα με σταματήσουν. Θα συνεχίσω να λέω την αλήθεια», εμ… δεν την είπε. Κώλωσε; Δεν είχε στοιχεία και απλώς έλεγε κουβέντες του καφενέ; Να περιμένει, άραγε, την «κατάλληλη στιγμή» – η «κατάλληλη στιγμή», βλέπετε, είναι η μόνιμη επωδός όλων των άσφαιρων καουμπόηδων. Και όσο την περιμένουμε, τόσο αυτή απομακρύνεται.
Ο Μαρίνος Σιζόπουλος το ίδιο δεν έκανε; Θυμάστε, θέλω να πιστεύω, το «έχω στοιχεία για πολλούς» που είπε τότε, οργισμένος με τις (αβάσιμες) κατηγορίες για παράνομη εισαγωγή Botox. Από το 2015! Και στο «Εγκεφαλογράφημα», στην εβδομαδιαία στήλη μου στο «Φιλgood», μετρούσα για καιρό τις μέρες. Μέχρι που έφτασα κοντά στις 200 τόσες μέρες και βαρέθηκα να ρωτώ πότε θα μας αποκάλυπτε τα στοιχεία που έχει για πολλούς.
Ο Δημήτρης Χριστόφιας όπου καθόταν κι όπου στεκόταν έλεγε ότι ο Νίκος Κατσουρίδης είναι «μια πικρή ιστορία», ότι ήταν «ο υπαίτιος για να καταδικαστεί ο Βενιζέλος Ζαννέτος» χωρίς, όμως, να εξηγεί τι και πώς, ενώ ο Άντρος Κυπριανού δήλωνε: «Ελπίζω και εύχομαι να μην υποχρεωθώ ποτέ να μιλήσω γι’ αυτά τα ζητήματα δημοσίως». Και δεν υποχρεώθηκε. Από κανέναν.
Ο Βενιζέλος Ζαννέτος ήταν το στέλεχος του ΑΚΕΛ, ο άνθρωπος που διαχειριζόταν τα οικονομικά του κόμματος με άκρα μυστικότητα (η Αντρούλα Γκιούρωφ είχε αποκαλύψει πως όταν τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου είχαν ρωτήσει για κάποια οικονομικά θέματα, ο Χριστόφιας τους απάντησε: «Ξέρω εγώ τζιαι ο Βενιζέλος και δεν είναι ανάγκη να ξέρετε εσείς»), αποφυλακίστηκε τον Αύγουστο του 2017, ύστερα από τρία χρόνια στη φυλακή. Βγαίνοντας εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία έκανε λόγο για «το τέλος μιας δοκιμασίας που ήταν αποτέλεσμα πολιτικής πλεκτάνης και σκευωρίας, η οποία οργανώθηκε με κύριο στόχο να πλήξει το ΑΚΕΛ» και υποσχέθηκε πως, για την ουσία της υπόθεσης, θα μιλήσει «την κατάλληλη στιγμή», ώστε «να μπορέσει ο κόσμος τεκμηριωμένα να μάθει όλη την αλήθεια». Φτάσαμε στο 2020 και η «κατάλληλη στιγμή» δεν ήρθε ούτε σ’ αυτή την περίπτωση.
Όπως δεν ήρθε ούτε η «κατάλληλη στιγμή» που μας είχε υποσχεθεί ο Ανδρέας Θεμιστοκλέους. Όταν τον Φλεβάρη του 2016 το Ανώτατο Δικαστήριο προχώρησε στην άρση της ασυλίας του, μας είπε: «Επέστη ο χρόνος να μιλήσω και γι’ αυτό, αλλά και για άλλα»! Ο χρόνος επέστη, αλλά ο Θεμιστοκλέους δεν μίλησε. Όπως δεν μίλησε ούτε ο Χρήστος Πουργουρίδης, ο οποίος έλεγε στις εφημερίδες ότι ο υπόκοσμος, οι άνθρωποι της νύχτας, χρηματοδοτούν κόμματα. Δεν ένιωσε την ανάγκη να δώσει περισσότερα στοιχεία και κανένας δεν του τα ζήτησε, ούτε κανένας σκέφτηκε αν διαπράττει ή όχι ποινικό αδίκημα μη δίνοντας στοιχεία.
Οι ισχυρισμοί Πουργουρίδη έμειναν μετέωροι, όπως μετέωροι έμειναν και οι υπαινιγμοί του Άντρου Κυπριανού για τις πηγές άντλησης εσόδων της προεκλογικής εσκτρατείας του Τάσσου. «Να μην ξεχνά», είχε διαμηνύσει στον Νικόλα Παπαδόπουλο, όταν ο τελευταίος αναφέρθηκε στις χορηγίες της Focus, «ότι το ΑΚΕΛ στήριξε τον Τάσσο Παπαδόπουλο για την εκλογή του στην προεδρία της Δημοκρατίας το 2003 και γνωρίζουμε τις πηγές άντλησης εσόδων για την προεκλογική του εκστρατεία και πώς αυτά δαπανήθηκαν». Κι αυτό από το 2015! Ο Άντρος ξέρει, αλλά εμείς δεν μάθαμε. Ούτε τις πηγές, αλλά ούτε και το πώς (χμμμ) δαπανήθηκαν. Όπως δεν μάθαμε πολλά που ήξεραν κατά καιρούς για πολλούς κι άλλοι. Ο Περδίκης, ο Δαμιανού, η Γιωρκάτζη, ο Γενικός Εισαγγελέας, ο Ιωνάς Νικολάου και άλλοι που σίγουρα μου διαφεύγουν…
Ας συγκλονιστούμε, λοιπόν, για τις δηλώσεις Παπασταύρου. Μα κι αυτός να φύγει χωρίς να πει κάτι παραπάνω; Δεν επέστη ο χρόνος; Δεν ήρθε η «κατάλληλη στιγμή»;