Ο Κώστας Νικολακόπουλος σχολιάζει στο Sport FM Ελλάδος μία μεγάλη δύναμη και μία σοβαρή αδυναμία του Ολυμπιακού στα δύο πρώτα παιχνίδια του στη σεζόν.
Αναλυτικά:
Όλοι αποθεώσαμε, και δικαιολογημένα, την παρουσία του Φορτούνη στο β’ ημίχρονο του αγώνα του Ολυμπιακού με τον Αστέρα Τρίπολης, καθότι πράγματι άλλαξε όλο το παιχνίδι, έχοντας συμμετοχή και στα τρία γκολ (!), αποτελώντας τον κομβικό παίκτη για να φτάσει ο νταμπλούχος Ελλάδας στην 10η νικηφόρα πρεμιέρα του στα 10 τελευταία πρωταθλήματα! Με τον Φόρτου να σκοράρει για τρίτη φορά το πρώτο γκολ του Ολυμπιακού σε ένα πρωτάθλημα! Βλέπε Ολυμπιακός-Πανιώνιος 3-0 το 2015, Ολυμπιακός-Λάρισα 4-1 το 2017 και Ολυμπιακός-Αστέρας 3-0 το 2020 (και τις τρεις φορές νίκες με τρία γκολ διαφορά!).
Αλλά ας λάβουμε υπόψιν μας και κάτι άλλο-ότι όχι μόνο στον Ολυμπιακό, αλλά και στον Αστέρα άλλαξε κάτι στο ημίχρονο: βγήκε ο ένας βασικός στόπερ, ο πολύ έμπειρος Σουάρες, που είχε κάνει εξαιρετική δουλειά στα πρώτα 45 λεπτά και τη θέση του πήρε ο Πέπε Καστάνιο, ένα νέο παιδί, 21 στα 22, που ήρθε από τη Βιγιαρεάλ Β, έχοντας παραστάσεις μόνο από τη Γ’ Ισπανίας σε αυτό το ξεκίνημα της καριέρας του. Ο προπονητής της ομάδας της Τρίπολης, ο Ράσταβατς, που παρεμπιπτόντως ήταν στην εξέδρα λόγω τιμωρίας, στερήθηκε στο β’ ημίχρονο μία πολύ σημαντική μονάδα του κι αυτό φάνηκε ξεκάθαρα.
Παρεμπιπτόντως, είμαι υποχρεωμένος να καταγράψω τα δύο «νεκρά» διαστήματα που είχε ο Ολυμπιακός στο παιχνίδι του, ένα σε κάθε ημίχρονο, όπου πραγματικά ήταν εντελώς υποτονικός και κινδύνευσε επανειλημμένως. Ο Αστέρας από το 34΄ έως το 42’ έγινε επικίνδυνος τέσσερις φορές κι από το 74’ έως το 83’ είχε έξι τελικές!!! Οι φιλοξενούμενοι είχαν άλλες δύο τελικές στο β’ ημίχρονο, πριν το 1-0 και μετά το 2-0, αλλά αυτό είναι μέσα στο πρόγραμμα. Θα φάει κι ο Ολυμπιακός τελικές.
Αυτό που δεν είναι μέσα στο πρόγραμμα είναι η αμυντική συμπεριφορά του Ολυμπιακού σε αυτά τα δύο δεκάλεπτα-πολύ απλά ήταν απογοητευτική. Σαν απλά να έβλεπαν οι παίκτες του. Κι άντε το δεκάλεπτο του β΄ ημιχρόνου να το δικαιολογήσουμε, που δεν είναι έτσι, από τη χαλαρότητα που έφερε το 2-0 μέσα σε ένα πεντάλεπτο (59’-64’). Να δεχθούμε δηλαδή ότι οι «ερυθρόλευκοι» τράβηξαν χειρόφρενο λόγω του 2-0 κι ενόψει κι του αγώνα με την Ομόνοια, αν και ακόμη κι έτσι είναι τραγικό να σου κάνει ο αντίπαλος έξι τελικές σε 10 λεπτά μέσα στο σπίτι σου. Αλλά στο α’ ημίχρονο, τι δικαιολογία να βρεις; Τόση ανετοιμότητα και κούραση να έβγαλε η ομάδα στο τελευταίο τέταρτο του α’ μέρους;
Για να είμαι ειλικρινής, ανησυχώ. Κι έχω το λόγο μου: και στον τελικό του Κυπέλλου με την ΑΕΚ στο Βόλο, ο Ολυμπιακός στο ίδιο διάστημα (!) είχε εξαφανιστεί! Θυμηθείτε ότι η ΑΕΚ από το 27’ έως το 42’, δηλαδή για ένα τέταρτο, είχε έξι τελικές, εκ των οποίων οι τρεις πολύ επικίνδυνες. Να είναι τυχαίο ότι συνέβη το ίδιο πράγμα σε δύο συνεχόμενα παιχνίδια; Συγνώμη, αλλά δεν μου φαίνεται για τυχαίο. Ίσα-ίσα, νομίζω ότι θα πρέπει να εστιάσει εκεί ο Μαρτίνς, γιατί η Ομόνοια φημίζεται για την αποτελεσματικότητα της -δεν θέλει πολλές ευκαιρίες για να κάνει γκολ- κι ένα γκολ παθητικό σε νοκ άουτ παιχνίδια στην Ευρώπη μπορεί να αποδειχθεί τεράστια ζημιά.
Από την άλλη, μολονότι γενικά ο Ολυμπιακός δεν έβγαλε υψηλό βαθμό ετοιμότητας κόντρα στον Αστέρα, κάτι όχι αδικαιολόγητο αν λάβουμε υπόψιν τις συνθήκες που ξέρουμε με τη φετινή προετοιμασία του, είχε ορισμένες στιγμές που ήταν…κανονικός Ολυμπιακός και χαιρόσουν να τον βλέπεις να αναπτύσσεται. Για παράδειγμα, ήταν υποδειγματική η δημιουργία της φάσης στο 15’, όταν μέσα σε 30 δευτερόλεπτα οι παίκτες του άλλαξαν 10 πάσες και στην 11η ο Ραφίνια, παίρνοντας την καλή πάσα του Καμαρά, πέρασε καλά τη σέντρα, με τον Βαλμπουενά από έξοχη θέση και αμαρκάριστο να μην βάζει καλά το κεφάλι του και να αστοχεί.
Στο τελευταίο λεπτό του α΄ ημιχρόνου χάθηκε η μπάλα, με άψογη αλλά και πολύ γρήγορη κυκλοφορία της από Σεμέδο, Μπουχαλάκη, Καμαρά, Ελ Αραμπί, Μπουχαλάκη και Ραντζέλοβιτς, με τον Σέρβο όμως να το χαλάει με μία πολύ κακή σέντρα. Εξίσου εντυπωσιακή κι η πρώτη επίθεση στο β΄ ημίχρονο, με Ραφίνια, Βαλμπουενά, Ραφίνια, Φορτούνη, Μασούρα και πάλι Ραφινια να συνεργάζονται εκπληκτικά, αλλά το σουτ του Βραζιλιάνου μπακ με το αριστερό να μην είναι «γεμάτο» κι έτσι να καταλήγει στην αγκαλιά του αντίπαλου γκολκίπερ.
Στο δε 1-0 είχαμε άλλη μία φάση «κλασικού Ολυμπιακού Μαρτίνς» με τους «ερυθρόλευκους» να αλλάζουν για 29 δευτερόλεπτα υποδειγματικά την μπάλα (Σεμέδο, Μπα, Χολέμπας, Μπουχαλάκης, Μπα, Καμαρά, Ραφίνια) και τον Φορτούνη να εκτελεί και να λύνει τον γρίφο για το τρίποντο.
Μπορούμε δε να παρατηρήσουμε ότι αυτή την καλή ανάπτυξη του παιχνιδιού, ένας από τους παίκτες που την υποστηρίζουν καλά είναι κι ο Σεμέδο, με τις καλές του πάσες από πίσω. Είναι κι αυτός ένας λόγος που ο Μαρτίνς δεν θέλει να χάσει τον συμπατριώτη του-γιατί πολύ καλή αμυντική δουλειά κάνουν κι ο Σισέ με τον Μπα, όπως είδαμε και στον τελικό του Κυπέλλου. Αλλά παιχνίδι από πίσω κάνει πολύ καλύτερα ο Σεμέδο…
Όπως πρέπει να προσέξουμε και την καλή δουλειά που κάνει ο Μπουχαλάκης στον κεντρικό άξονα, με την ικανότητα του στο συνδυαστικό ποδόσφαιρο να τον κάνει σχεδόν απαραίτητο στο πλάνο του προπονητή, το οποίο βασίζεται πάρα πολύ ακριβώς στην καλή κυκλοφορία της μπάλας. Κάπως έτσι, μπορούμε να πούμε με… λίγη υπερβολή, ότι όποιος χαφ κι αν αποκτηθεί, ο Μπούχα πάλι θα παίζει!
Ο διεθνής Έλληνας άσος, με το περιβραχιόνιο του αρχηγού στο μπράτσο, και με τον Αστέρα ήταν καλός, έχοντας καλό βαθμό και ανασταλτικά (έκοψε, έκλεψε, κόντραρε σουτ, είχε καλές επιστροφές, πίεσε) και δημιουργικά (με καλό πάσινγκ γκέίμ και έξυπνες πάσες μπροστά για γκολ). Δεν ξέρω αν κουράστηκε η, έκανε πολύ λάθος σκέψεις, όμως στο τέλος του αγώνα δεν λειτούργησε σωστά σε δύο καίριες φάσεις.
Στην πρώτη, εκεί που ο Αστέρας βρέθηκε σε θέση για γκολ, με τον Χολέμπας να αποτυγχάνει στο τάκλιν, ο Μπούχα στο ξεκίνημα της φάσης είχε απαράδεκτη αντίδραση, καθώς ενώ ήταν στη θέση του, στον άξονα, έκανε μία εντελώς αψυχολόγητη κίνηση, αφήνοντας διάδρομο στον κυνηγό του Αστέρα!
Στη δεύτερη επιχείρησε μία εκπληκτική κούρσα από αριστερά, πάνω στην γραμμή του αράουτ κι αντί να ολοκληρώσει την προσπάθεια του με μία πάσα στον Χασάν που περίμενε σε θέση βολής, ο Μπουχαλάκης καθυστέρησε και πήγε να κάνει κι άλλη ντρίμπλα στην περιοχή, με αποτέλεσμα να χάσει την μπάλα και τις εντυπώσεις παρότι είχε κάνει μία τέτοια ωραία ενέργεια, ίσως την καλύτερη προσωπική που είδαμε σε όλο το ματς.
Βέβαια, αν πάμε σε επίπεδο ατομικής απόδοσης, ο Καμαρά αυτή την εποχή, δηλαδή εδώ και τρεις μήνες (!), είναι ο μακράν καλύτερος παίκτης του Ολυμπιακού. Πλέον έχει φτάσει σε άλλο επίπεδο, καθότι δεν είναι μόνο ότι τον βλέπεις σε φάση στο 89’ να τρέχει ακατάπαυστα, να πρεσάρει ωραία, να κλέβει και να σουτάρει. Οι πάσες του είναι πια είναι ξεκίνημα φάσεων! Με φοβερά εξωτερικά φάλτσα, κάθετες, ανοίγματα στα πλάγια! Με τον Αστέρα ο Μαντί ξεκίνησε τη φάση του 1-0, είχε την πάσα στο 2-0, έβγαλε τον Χασάν σε θέση για γκολ (το έχασε), πέρασε εκπληκτικές μπαλιές σε Ραφίναι και Φορτούνη που ξεκίνησαν ευκαιρίες και μία δική του σέντρα προς τον Μασούρα για ελάχιστα δεν προκάλεσε…αυτογκόλ του αντίπαλου αμυντικού.
Αυτός ο Καμαρά που βλέπουμε από παιχνίδι σε παιχνίδι, είναι μακράν του δεύτερου ο ανώτερος παίκτης του ελληνικού πρωταθλήματος. Ο μοναδικός που μπορεί να πιάσει τιμή όχι πάνω, αλλά πολύ πάνω από 10 εκ. ευρώ. Κι όσο τον βλέπουμε έτσι, τόσο και αμφιβάλλουμε αν η πραγματική τιμή του στο διεθνές ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο είναι 20 εκ. ευρώ η, αρκετά παραπάνω!…