Για πολλά χρόνια η Ομόνοια ήταν πρωτοπόρος σε κατακτήσεις πρωταθλημάτων και οι φίλοι της το είχαν καμάρι. Φανταστείτε λοιπόν πώς ένοιωθαν τη μαύρη δεκαετία 2010-2020, όταν έμειναν δίχως τίτλο πρωταθλήτριας και βλέποντας τον ΑΠΟΕΛ να σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του.
Όλοι στις τάξεις της είχαν δώσει όρκο ότι «πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θάναι». Τελικά, η προσμονή κράτησε 11 χρόνια και η κορυφή του κυπριακού ποδοσφαίρου έχει πρασινίσει για τα καλά με το 21ο πρωτάθλημα του «τριφυλλιού».
Κάποιες ομάδες έχουν αποκτήσει το δικαίωμα μέσα από το χρόνο να λένε ότι «γεννήθηκαν για να κερδίζουν τίτλους». Μια απ’ αυτές είναι η Ομόνοια. Και αντιλαμβάνεστε ότι για μια ομάδα όπως το «τριφύλλι», 11 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα δεν είναι απλά μεγάλο αλλά τεράστιο διάστημα.
Το κενό μεταξύ 2010 και 2021 έκανε το βίο αβίωτο στους φίλους της Ομόνοιας, οι οποίοι, μεταξύ άλλων, ήταν αναγκασμένοι στο διάστημα αυτό να παρακολουθήσουν τους «γείτονες» (ΑΠΟΕΛ) να σηκώνουν την κούπα οκτώ φορές, μα και να γράφουν χρυσές σελίδες στα ευρωπαϊκά κύπελλα.
Με την ευκαιρία της επιτυχίας των πρασίνων, επαναφέρουμε μια παλαιότερη πολύ σύντομη αναδρομή στους 20 προηγούμενους τίτλους πρωταθλήματος της Ομόνοιας, όπως την περιέγραψε ο παλιός συνάδελφος Μιχάλης Γαβριηλίδης στην πρώτη έκδοση της εφημερίδας Goal News, στις 8 Μαΐου 2010.
Από τον πρώτο (1961), με «οδηγό» και σκόρερ τον κάπτεν Κόκο Χριστοφόρου μέχρι το 2010 των Κύπριων «γαλάκτικος» και ενδιάμεσους «σταθμούς» τη χρυσή 15ετία (1974 – 1989) και την «εποχή του Ράουφμαν»:
1961 Η Ομόνοια εντάχθηκε στην ΚΟΠ το 1954 και χρειάστηκε να περάσουν επτά χρόνια για να πανηγυρίσει το πρώτο της πρωτάθλημα. Με την ευκαιρία, κατέρριψε όλα τα ρεκόρ της εποχής: 20 νίκες, 66 βαθμοί και 91 τέρματα. Άλλωστε τα 91 τέρματα αποτελούν μέχρι και σήμερα την καλύτερη επίδοση όλων των εποχών για το τριφύλλι.
1966 Έγινε συγκλονιστική μάχη μέχρι το τέλος μεταξύ Ομόνοιας, Ολυμπιακού και Σαλαμίνας (ο ΑΠΟΕΛ είχε μείνει πολύ πίσω από την αρχή), με την πρωτιά να αλλάζει διαρκώς χέρια. Τελικά, οι πράσινοι γιόρτασαν το δεύτερο τους τίτλο στο φινάλε, όταν ο Ολυμπιακός κέρδισε στο ΓΣΠ τη Σαλαμίνα (6-3) ενώ οι ίδιοι είχαν συντρίψει στη Λευκωσία τον Άρη (5-0).
1972 Ιστορική ήταν η σεζόν 1971-72, με την Ομόνοια να κατακτά το πρώτο νταμπλ στην ιστορία της (ακολούθησαν άλλα τέσσερα). Βασικός αντίπαλος ήταν η ΕΠΑ και αυτό που ίσως καθόρισε την έκβαση ήταν ο θρίαμβος του τριφυλλιού στο ΓΣΖ (3-1). Στο γήπεδο δηλαδή όπου δυο χρόνια πριν είχε χαθεί ο τίτλος, με το 3-3 κόντρα στους μαυροκίτρινους.
1974 Στην επιστροφή από την Α’ Εθνική, η Ομόνοια επιβεβαίωσε την κυριαρχία της στον κυπριακό χώρο. Η σεζόν 1973-74 αποτέλεσε μάλιστα την απαρχή της «χρυσής 15ετίας». Εκείνη τη χρονιά βασικός αντίπαλος ήταν άλλη μια ομάδα της Λάρνακας, ο Πεζοπορικός και μετά από σκληρή μάχη οι πρωτευουσιάνοι έκαναν γύρο του θριάμβου, ενώ ακολούθησε λίγες μέρες αργότερα και το κύπελλο.
1975 Με τον ΑΠΟΕΛ να λαμβάνει μέρος στο πρωτάθλημα ανεπίσημα, ουσιαστικά η Ομόνοια δεν είχε σοβαρό αντίπαλο. Το Παραλίμνι και ο Ολυμπιακός έμειναν τέσσερις βαθμούς πίσω κι έτσι οι πράσινοι πανηγύρισαν για πέμπτη φορά στην ιστορία τους τον τίτλο, ενώ για πρώτη φορά έκαναν το «back to back», διατηρώντας δηλαδή τον τίτλο τους για δεύτερη σερί χρονιά.
1976 Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’70 μόνο ο ΑΠΟΕΛ και η Ανόρθωση είχαν κερδίσει τουλάχιστον τρεις συνεχόμενες φορές το πρωτάθλημα. Από τη λίστα αυτή δεν μπορούσε να απουσιάσει η Ομόνοια και ειδικά η ομάδα της δεκαετίας του ’70, που για πολλούς θεωρείται η κορυφαία όλων των εποχών του κυπριακού ποδοσφαίρου. Η ανωτερότητα της Ομόνοιας φάνηκε από τα πρώτα κιόλας στάδια και είναι χαρακτηριστικό ότι ολοκλήρωσε τη χρονιά με απώλειες μόνο έξι βαθμούς (2 ισοπαλίες, 2 ήττες) σε σύστημα βαθμολογίας 2-1-0. Και βέβαια, τα πανηγύρια ήταν διπλά αφού ο Σωτήρης Καϊάφας με τα 39 γκολ που πέτυχε αναδείχθηκε σε πρώτο σκόρερ της Ευρώπης.
1977 Στη δεκαετία του 70΄ (αλλά και στις επόμενες δυο δεκαετίες) το κύριο χαρακτηριστικό ήταν η σταθερότητα των ομάδων στο ρόστερ τους. Από τη στιγμή λοιπόν που η Ομόνοια δεν προέβη σχεδόν σε καμιά αλλαγή παικτών, δεν εξέπληξε κανένα το γεγονός ότι διατηρήθηκε στο θρόνο της για τέταρτη σερί χρονιά, αφήνοντας πίσω της τον «αιώνιο» αντίπαλο, τον ΑΠΟΕΛ. Η μάχη που έγινε ήταν βέβαια σκληρή μέχρι το τέλος, με την Ομόνοια να υπερτερεί τελικά κατά τρεις βαθμούς (54 – 51). Αυτό που έκανε ίσως τη διαφορά; Η επίθεση, με την Ομόνοια να βρίσκει δίκτυα 88 φορές και με το Σωτήρη Καϊάφα να έχει στο ενεργητικό του ακριβώς τα μισά (44)! Επίδοση που τον κράτησε στην κορυφή των Ευρωπαίων σκόρερ αλλά δυστυχώς δεν του απονεμήθηκε το «χρυσό παπούτσι» αφού η Κύπρος δεν πήρε μέρος στο διαγωνισμό.
1978 Το 1978 η Ομόνοια κατέκτησε ένα από τα πιο άνετα πρωταθλήματα στην ιστορία της. Η κυριαρχία της δεν αμφισβητήθηκε από κανένα και άφησε τον ΑΠΟΕΛ δέκα βαθμούς πίσω, έχοντας δεχθεί μια μόνο ήττα (Σαλαμίνα 1-2). Με τη σημείωση ότι η χρονιά αυτή ήταν η τελευταία για το Νίκο Χαραλάμπους με την πράσινη φανέλα.
1979 Το 1979 είναι ιστορική χρονιά για την Ομόνοια αφού έγινε η πρώτη (και μοναδική μέχρι σήμερα) ομάδα που κατέκτησε έξι συνεχόμενα πρωταθλήματα. Με τη διαφορά ότι, αντίθετα με την προηγούμενη χρονιά, αυτή τη φορά ο τίτλος κρίθηκε στο «τσακ», με τους πράσινους να πανηγυρίζουν τον τίτλο με ένα βαθμό διαφορά από τον ΑΠΟΕΛ.
1981 Μετά τη διακοπή του 1980 (ο τίτλος χάθηκε για ένα τέρμα!) η Ομόνοια επανήλθε στο προσκήνιο και με εμφαντικό μάλιστα τρόπο αφού πανηγύρισε και την κατάκτηση του Κυπέλλου. Η Ομόνοια στην ουσία εξασφάλισε τον τίτλο στην πρότελευταια αγωνιστική, όταν η ίδια κέρδισε τον Απόλλωνα (4-1) και ο πεζοπορικός έχασε από τη Σαλαμίνα (1-2).
1982 Το 1982 η Ομόνοια έγραψε ιστορία γιατί έγινε η πρώτη ομάδα που α) ξεκίνησε δυο συνεχόμενες χρονιές το πρωτάθλημα με ήττα αλλά στέφθηκε πρωταθλήτρια και β) κατέκτησε δυο σερί νταμπλ για πρώτη φορά μετά την ΕΠΑ (1945, 1946). Όσο για την κατάκτηση του τίτλου, δεν μπορούσε να ήταν πιο εύκολη, αφού ο Πεζοπορικός έμεινε δέκα ολόκληρους βαθμούς μακριά!
1983 Ο ανταγωνισμός ήταν μεγάλος με την Ανόρθωση και κράτησε μέχρι το τέλος, με τις δυο ομάδες να ξυπνούν μνήμες από τις μεταξύ τους κόντρες στη δεκαετία του ’60. Η Ομόνοια τελικά στέφθηκε πρωταθλήτρια (και κυπελλούχος) γράφοντας για άλλη μια φορά ιστορία, αφού έγινε η πρώτη και μοναδική μέχρι σήμερα ομάδα που κατέκτησε τρία σερί νταμπλ.
1984 Το 1984 ήταν σημαδιακή χρονιά. Ήταν τότε που ο Σωτήρης Καϊάφας αποφάσισε να τερματίσει την καριέρα του. Και δεν μπορούσε φυσικά να φύγει παρά μόνο πρωταθλητής (για 11η φορά στην καριέρα του)! Με διαφορά πέντε βαθμών από τον Απόλλωνα, η Ομόνοια κατέκτησε λοιπόν τον 13ο τίτλο της ξεπερνώντας τον ΑΠΟΕΛ στη σχετική λίστα.
1985 Κάθε πρωτάθλημα έχει τη δική του ιστορία και σημασία. Το 1985 για την Ομόνοια είχε την ιδιαιτερότητα ότι, εκτός από τη μεγάλη άνεση που κατακτήθηκε ο τίτλος (εννιά βαθμούς μακριά από τον ΑΠΟΕΛ) για πρώτη φορά στην ιστορία της, η ομάδα της Λευκωσίας ολοκλήρωσε τη διοργάνωση χωρίς την παραμικρή ήττα (17 νίκες, 9 ισοπαλίες).
1987 Σε ένα πρωτάθλημα όπου ακόμη ίσχυε το σύστημα βαθμολογίας 2-1-0, από τη στιγμή που η Ομόνοια κέρδισε τον κυριότερο της αντίπαλο (ΑΠΟΕΛ) με 2-1 στην 17η αγωνιστική και ξέφυγε έξι βαθμούς, ήταν φανερό ότι ήταν θέμα χρόνου η στέψη της. Κι αυτό έγινε τελικά, με την Ομόνοια να ολοκληρώνει το πρωτάθλημα χωρίς ισοπαλία (26 νίκες, 4 ήττες)!
1989 Ένα από τα πιο δραματικά πρωταθλήματα στην ιστορία του κυπριακού ποδοσφαίρου ήταν αυτό του 1989. Ομόνοια και Απόλλων διεκδίκησαν μέχρι τελικής πτώσης το στέμμα. Και πράγματι, όλα κρίθηκαν στο φινάλε, με την Ομόνοια να παίρνει βαθμό από τη Σαλαμίνα (1-1) και τον Απόλλωνα να χάνει στο Παραλίμνι (1-2). Η Ομόνοια πανηγύριζε τον 16ο τίτλο της…
1993 Η Ομόνοια ξαναβρήκε τον Απόλλωνα για παρτενέρ στην κούρσα του τίτλου και για άλλη μια φορά έκοψε πρώτη το νήμα. Με δραματικό πάλι τρόπο αφού οι δυο τους αναμετρήθηκαν στο φινάλε στο Μακάρειο, με την Ομόνοια να χρειάζεται νίκη για να στεφθεί πρωταθλήτρια. Τα γκολ των Ευαγόρα και Χρυσάνθου έκαναν όμως τη δουλειά (2-0).
2001 Ποτέ στο παρελθόν έτυχε η Ομόνοια να μείνει χωρίς πρωτάθλημα για οκτώ χρόνια! Μετά από συγκλονιστική κούρσα με την Ανόρθωση, τον Ολυμπιακό και την ΑΕΛ, η Ομόνοια έπαιξε τα ρέστα της στο κατάμεστο (25.000) και καταπράσινο ΓΣΠ και κερδίζοντας τον Άρη (4-1) – χάτρικ ο Ράουφμαν – τερματίσθηκε επιτέλους η εποχή των «ισχνών αγελάδων».
2003 Το πρωτάθλημα του 2003 έμοιαζε κάτι σαν πορεία προς την «Ιθάκη». Δεν ήταν όλα ρόδινα και στην 15η αγωνιστική, μετά την αναπάντεχη ισοπαλία με την Πάφο στο ΓΣΠ (1-1), οι πράσινοι έμειναν τρεις βαθμούς πίσω από τον ΑΠΟΕΛ. Ήταν τότε που ο Ράινερ Ράουφμαν πήρε την κατάσταση στα χέρια του και στις δέκα τελευταίες αγωνιστικές πέτυχε 14 (!) γκολ, οδηγώντας εκ του ασφαλούς την ομάδα του προς την κορυφή. Έτσι, στις 13 Απριλίου μετά τη νίκη επί του Διγενή (1-0) στο ΓΣΠ, η αρμάδα του Σαβέφσκι «πάτησε» κορυφή και δεν την εγκατέλειψε ποτέ πια.
Επειδή όμως στην Ομόνοια φαίνεται ότι… αρέσκονται στα δύσκολα, επαναλήφθηκε η ιστορία του 2001 με διαφορετικό παρτενέρ. Η Ομόνοια βρέθηκε στην ανάγκη να κερδίσει τον Απόλλωνα στο ΓΣΠ στην τελευταία αγωνιστική για να μην πάθει την… πλάκα της από την Ανόρθωση. Όπως το 2001 έτσι και το 2003 ο Ράουφμαν το πήρε προσωπικά το θέμα και με τέσσερα δικά του γκολ η Ομόνοια συνέτριψε τη λεμεσιανή ομάδα (5-0).
2010 Η πορεία της Ομόνοιας δεν ήταν όμως «ομαλή». Αντίθετα, θα λέγαμε πως πέρασε από χίλια μύρια κύματα προτού οδηγηθεί σε ασφαλές λιμάνι. Η ομάδα του Τάκη Λεμονή αλλά και ο ίδιος αμφισβητήθηκαν από αρκετούς. Η υπομονή όμως δεν ήταν ποτέ χάρισμα του λαού μας. Ευτυχώς για τους πράσινους, ο Λεμονής και οι παίκτες του δεν κατέθεσαν ποτέ τα όπλα. Ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές (π.χ. όταν η Ομόνοια αγνοούσε τη νίκη τρεις αγώνες ή μετά την ήττα από την Άχνα ή ακόμη κι όταν κόντρα στην ΑΠΕΠ βρέθηκε να χάνει 0-3 στο 20΄) το κύριο χαρακτηριστικό του συνόλου ήταν η ομοψυχία και η πίστη στο στόχο. Η υπομονή της Ομόνοιας (στο γήπεδο αλλά κι έξω απ’ αυτό) έδωσε καρπούς στα τελικά στάδια του πρωταθλήματος και ιδιαίτερα στους τρεις νικηφόρους αγώνες με τον ΑΠΟΕΛ (26η αγωνιστική και πλέι οφ), που για πολλούς ήταν τελικά και το κλειδί της επιτυχίας.
