ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΚΑΛΛΗ
Έξι επίσημα παιχνίδια έδωσε έως τώρα η Ομόνοια, τέσσερα στην Ευρώπη και δύο στο πρωτάθλημα. Καλό δείγμα για να εξαχθούν συμπεράσματα, παρόλο που το ρόστερ πρόσφατα ολοκληρώθηκε και οι αλλαγές στη συνέχεια είναι δεδομένες αλλά και επιτακτικές.
Κυρίως μεσοαμυντικά. Οι πράσινοι πέτυχαν 13 γκολ στα πέντε από τα έξι ματς, αφού δεν είδαν δίκτυα στην εκτός έδρας αναμέτρηση με την Μπεϊτάρ (0-1). Κρίνεται ικανοποιητικός ο αριθμός, δύο γκολ και κάτι ανά παιχνίδι.
Είναι ξεκάθαρο πως η επιθετική γραμμή είναι η πιο αξιόπιστη και αυτή που αποδίδει καλύτερα. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό, πέρα από την ποιότητα των ποδοσφαιριστών, στο γεγονός ότι οι επιλογές είναι σταθερές και οι όποιες αλλαγές παρουσιάστηκαν, έγιναν είτε λόγω τραυματισμού (βλέπε Χριστοφή) είτε λόγω μη ετοιμότητας (βλέπε Κλέιτον).
Στα τέσσερα τελευταία ματς, τα δύο με την Μπεϊτάρ και τα δύο πρωταθλήματος με Ερμή και Δερύνεια, οι Κλέιτον, Αγκάγιεφ και Ντέρμπισαϊρ ήταν στο αρχικό σχήμα, ενώ ο τέταρτος της παρέας ήταν, είτε ο Χριστοφή (στα ματς πρωταθλήματος) είτε ο Σέρινταν (στα παιχνίδια με τους Ισραηλινούς).
Μάλιστα, ο Άγγλος επιθετικός ήταν πάντοτε, και στα έξι ματς, στο αρχικό σχήμα. Παίζοντας μαζί οι ποδοσφαιριστές για συνεχόμενους αγώνες, μαθαίνει ο ένας τις κινήσεις του άλλου και όσο περνά ο καιρός θα βρίσκει ο ένας τον άλλο με κλειστά μάτια.
Είναι κάτι που έλειψε στη μεσαία και αμυντική γραμμή, με αποτέλεσμα να επηρεάζει σε κάποιο βαθμό, γι’ αυτό και παρουσιάστηκαν τεράστια κενά. Βεβαίως, δεν βοήθησαν τον προπονητή τους κάποιοι ποδοσφαιριστές, υποχρεώνοντάς τον δικαιολογημένα σε αλλαγές προσώπων, παρόλο που δεν άλλαξε η εικόνα της ομάδας.
Τώρα, αφού διαμορφώθηκε πλήρως το ρόστερ και ο Κάρβερ έχει πλήρη άποψη για τις δυνατότητες του κάθε ποδοσφαιριστή, επιβάλλεται να καταλήξει στις βασικές επιλογές, δίνοντας την ευκαιρία μέσω των αγώνων, η ομάδα του να αποκτήσει ομοιογένεια. Άλλωστε, το ράβε-ξήλωνε δεν εξυπηρετεί σε τίποτα, ωστόσο η εικόνα και κυρίως τα αποτελέσματα θα είναι αυτά που θα κρίνουν τη δουλειά που γίνεται.