ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΚΑΛΛΗ
Ανύπαρκτη τις τελευταίες βδομάδες, βρίσκεται εκτός στόχου, τα προβλήματα όλο και αυξάνονται, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον της, κι όμως στο ΓΣΠ προχθές βρέθηκαν 3.000 κόσμου. Για τους φίλους της Ομόνοιας, η εικόνα (και όχι μόνο) που παρουσιάζει η ομάδα τους είναι μαρτύριο δίχως τέλος. Αποκαρδιωτική, τραγική, καταθλιπτική. Αυτή ήταν και πάλι η εικόνα της Ομόνοιας στο παιχνίδι απέναντι στην ΑΕΚ, που επέφερε την πέμπτη συνεχόμενη ήττα. Το πιο αρνητικό σερί στη σεζόν και ένα από τα χειρότερα των τελευταίων χρόνων, δείγμα ότι κάνει συνεχώς βήματα προς τα πίσω, παρά τις υποσχέσεις για το αντίθετο.
Ποδοσφαιριστές διχασμένοι, λόγω κυρίως της συμπεριφοράς του προπονητή τους, χωρίς θέληση και πάθος αλλά και κίνητρο. Έπιασαν τον κατήφορο και πάνε, χωρίς να έχουν το σθένος να βάλουν φρένο. Η κατάσταση στην Ομόνοια, όπως έχει διαμορφωθεί, είναι για λύπηση. Και τον κόσμο της να είναι εκεί και να ελπίζει, να προσδοκεί και να ονειρεύεται. Μόνο αυτός θυμίζει ότι η Ομόνοια είναι μια μεγάλη ομάδα, τίποτα άλλο! Η σεζόν οδεύει στο τέλος της βασανιστικά. Καμιά ελπίδα ότι μπορεί να αντιστραφεί η εικόνα και να μπορέσει η ομάδα να κερδίσει κάποιο παιχνίδι. Εφόσον επαληθευτεί κάτι τέτοιο, τότε η Ομόνοια, στατιστικά και όχι μόνο, θα διαγράψει την χειρότερη παρουσία της τουλάχιστον στη σύγχρονη ιστορία της.
Η διοίκηση, που είναι πλήρως αποτυχημένη, ας λάβει κάποιες αποφάσεις που θα βοηθήσουν την διαφοροποίηση της καταθλιπτικής εικόνας που παρουσιάζει η ομάδα, έστω κι αν σε λιγότερο από ένα μήνα θα αποτελέσει παρελθόν. Ας δείξει πως υπάρχει και δεν είναι ευθυνόφοβη. Όσο για την ομάδα, όπως είναι η κατάσταση στα αποδυτήρια σήμερα, που έχει ξεφύγει, δεν μπορεί να αντιδράσει. Δεν το επιτρέπουν οι συνθήκες. Ας σεβαστούν την ιστορία της Ομόνοιας, τον κόσμο της και να δείξουν με λίγη περισσότερη προσπάθεια πως, δεν θα αφήσουν ακυβέρνητο το πλοίο μέχρι το τέλος. Είναι απαίτηση του κόσμου, να μαζέψουν τα συντρίμμια τους, να βάλουν ένα τέλος στις κόντρες προπονητής με ποδοσφαιριστές και τη διοίκηση απλώς να παρακολουθεί αμέτοχη. Αυτό κι αν είναι το πιο τραγικό.
