Στο «Omonoia Premium» μίλησε ο Ολλανδός μέσος της Ομόνοιας Νίκανδρο Μπρέεφελντ, ο οποίος δεν αναφέρθηκε μόνο στην παρουσία του στο «τριφύλλι», αλλά μίλησε και για τα παιδικά του χρόνια, την οικογένειά του και άλλα πολλά.
«Η οικογένεια μου μετακόμισε στην Ολλανδία (ο πατέρας μου, η μητέρα μου και οι αδερφές μου). Έχω μεγάλη οικογένεια. Οι μισοί είναι στην Ολλανδία και οι άλλοι στο Σουρινάμ. Παίζαμε ποδόσφαιρο στην αυλή μας. Είχαμε μεγάλη αυλή και παίζαμε με τους φίλους μου και τον πατέρα μου. Κάποτε παίζαμε και στους δρόμους, παίζαμε πολύ ποδόσφαιρο. Στην Ολλανδία ο πατέρας μου ερχόταν σε κάθε αγώνα. Τώρα όμως παίζω εκτός, είναι λίγο δύσκολο», είπε αρχικά ο έμπειρος άσος.
«Δεν ήθελα να ακολουθήσω τα βήματα των γονιών μου. Πάντα με βοηθούσαν με τις σχολικές εργασίες, που αυτό ήταν πλεονέκτημα, αλλά εγώ ήθελα να ασχοληθώ με τον αθλητισμό. Σπούδασα αθλητισμό και επιχειρήσεις (διοίκηση επιχειρήσεων). Θέλω να κάνω κάτι δικό μου και να είμαι προετοιμασμένος για ό,τι κι αν συμβεί στο μέλλον. Ο πατέρας μου με στήριζε πάντα. Το μόνο που μου είπε ήταν να τελειώσω το σχολείο. Μόλις τέλειωσα το σχολείο με άφησε να υπογράψω το πρώτο μου συμβόλαιο. Αυτό που βγήκε σε καλό γιατί στην Ολλανδία οι ομάδες συνεργάζονται και επίσης δίνουν σημασία στην μόρφωση και στα πτυχία που έχεις. Όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής αλλά δεν ήξερα το γιατί. Ήξερα ότι μου άρεσε το ποδόσφαιρο και να παίζω», πρόσθεσε.
Κάνοντας σύγκριση του Σουρινάμ με την Ολλανδία, υπογράμμισε: «Στο Σουρινάμ μου αρέσει ο καιρός, έχει πολύ καλό καιρό. Η χαλαρότητα του κόσμου, το πόσο εύκολη είναι η ζωή, όλοι είναι ευγενικοί μεταξύ τους. Είναι μεγάλη χώρα με λίγους κατοίκους, κι έτσι όλοι κάπως ξέρουν ο ένας τον άλλον και είναι καλοί ο ένας με τον άλλο. Στην Ολλανδία είναι λίγο διαφορετικά. Ο κόσμος πάει στην δουλειά του, μετά πάει σπίτι, είναι πιο γρήγοροι οι ρυθμοί. Αλλά από την άλλη είναι πιο οργανωμένη χώρα, τα πράγματα είναι πιο εύκολα, και η ζωή μου είναι εκεί. Εκεί μεγάλωσα, με τους φίλους μου. Είμαι στην Ολλανδία από τα πέντε μου, τα παιδικά μου χρόνια τα έζησα εκεί και είναι μεγάλο μέρος της ζωής μου».
Αναφερόμενος στην Κύπρο είπε: «Στον καιρό που είμαι στην Κύπρο μου αρέσει ο καιρός. Στην Ολλανδία δεν είναι τόσο καλός. Ο κόσμος στην Κύπρο είναι φιλόξενος και έχει πολλά παιδιά. Το προσέχω αυτό τώρα που έχω και εγώ ένα παιδάκι και μου αρέσει».
Ακολούθως μίλησε για τα παιδικά ποδοσφαιρικά του χρόνια: «Είχα προσφορές από νεαρή ποδοσφαιρικά ηλικία, αλλά ο πατέρας μου είπε “όχι”, επειδή έπρεπε να φύγω από το Άμστερνταμ και να πάω να μείνω σε κάποιες εγκαταστάσεις όπου διαμένουν όλοι οι ποδοσφαιριστές. Όπως είπα και πριν, ο πατέρας μου, μου είπε πρώτα να τελειώσω το σχολείο και θα μου έρθουν οι ευκαιρίες».
Και πρόσθεσε: «Στα 18 μου υπέγραψα το πρώτο μου συμβόλαιο και ένιωσα καλά που έγινε έτσι τελικά. Πήγα στον Αμέρ Σίτι και έπαιξα πολλά παιχνίδια, οι συμπαίχτες μου είχαν πολλή πείρα και αυτό με βοήθησε πολύ. Ο Αναστασίου είναι ένας από αυτούς. Έμαθα πολλά σ’ αυτή τη περίοδο της καριέρας μου. Μετά επέλεξα να πάω σε άλλη ομάδα, την Τόλσταρ. Εκεί υπήρχε πολλή δουλειά και προώθηση σε ποδοσφαιριστές που ήταν έτοιμοι για το επόμενο βήμα. Μετά από αυτό ήθελα να προχωρήσω πιο γρήγορα και επέλεξα να πάω στο εξωτερικό. Διάλεξα την Ρουμανία και πέρασα καλά εκεί. Αγωνίστηκα στα πρώτα μου ευρωπαϊκά παιχνίδια εκεί και ήμουν 22 χρονών. Μετά πήγα στην Παντούρι όπου παίξαμε στην Ευρώπη και ήρθαμε δεύτεροι στο πρωτάθλημα. Εκεί ήμουν για ένα χρόνο όπου μετά με πήρε η Στεάουα Βουκουρεστίου. Εκεί έπαιξα τα πρώτα μου παιχνίδια στο Τσάμπιονς Λιγκ».
Για το στόρι της μετεγγραφής του στο «τριφύλλι» είπε: «Αποφάσισα να έρθω στην Ομόνοια αφού μου τηλεφώνησε και ο Νταμπίζας το περασμένο καλοκαίρι. Είχα ήδη αποφασίσει να πάω στα Εμιράτα, αλλά η επιμονή του με έπεισε. Επικοινώνησε πάλι μαζί μου τον χειμώνα και πίστεψα πραγματικά πως με ήθελε στην ομάδα. Έτσι ερεύνησα και εγώ το σύλλογο και είδα πόσο πλούσια ιστορία έχει η Ομόνοια. Πήρε ενθαρρυντικά μηνύματα και από φιλάθλους της Ομόνοιας και σκέφτηκα πως εκεί θέλω να είμαι».
Για τη θέση στην οποία του αρέσει να αγωνίζεται: «Εξαρτάται από το σύστημα του προπονητή αλλά μου αρέσει να αγωνίζομαι στο κέντρο με τον αριθμό “8” ή “6”. Δεν με πειράζει γενικά αλλά αν υπάρχουν δύο μπροστά από την άμυνα μου αρέσει να είμαι ο ένας από αυτούς. Μου δίνει ελευθερία στο γήπεδο και παίζω πιο ελεύθερα».
Για τον κόσμο της Ομόνοιας: «Δεν ξέρω πως να το περιγράψω αυτό το αίσθημα. Νιώθω καλά που οι φίλαθλοι είναι δίπλα στην ομάδα τους και που υποστηρίζουν την Ομόνοια ότι κι αν συμβεί. Νοιάζονται για την ομάδα τους, του παίχτες και το ποδόσφαιρο και νομίζω είναι καιρός να ανταμειφθούν. Αν ο κόσμος σε ενθαρρύνει θετικά, σε επηρεάζει θετικά και θέλεις να δώσεις το κάτι παραπάνω στο παιχνίδι. Γι’ αυτό τους φιλάθλους τους λένε τον 12ο παίχτη που σε σπρώχνει μπροστά. Από την άλλη όμως αυτό είναι το ποδόσφαιρο και όταν δεν δίνεις το μέγιστο και όταν δεν δουλέψεις το παιχνίδι, φυσικά θα απογοητευτούν.
Για την οικογένειά του και τι κάνει στον ελεύθερο χρόνο του: «Μου αρέσει να είμαι με την οικογένεια μου. Κάνω πολλά πράγματα με την γυναίκα μου και το παιδάκι μας. Αν δεν είμαστε στο σπίτι πάμε σε πάρκο για να παίξει το μικρό ή πάμε κάπου έξω για να διασκεδάσει. Όλα αλλάζουν όταν έχεις παιδιά (σ.σ. γέλια), δεν κάνω πολλά διαφορετικά πράγματα. Μαγειρεύω, αλλά όχι τόσο πολύ (σ.σ. γέλια)».
Καταλήγοντας ευχαρίστησε τον κόσμο της Ομόνοιας: «Θέλω να ευχαριστήσω τον κόσμο της Ομόνοιας που δίνει μαζικό παρών. Πάντα μας στηρίζουν και ελπίζω να συνεχίζουν έτσι. Θέλω να τους πω να μας στηρίζουν και στις δύσκολες στιγμές, γιατί όταν είμαστε μαζί, πετυχαίνουμε τους στόχους μας».