ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ
Από πού ν’ αρχίσει και πού να σταματήσει κανείς μετά τα χθεσινά διαδραματισθέντα σε πρωτάθλημα και κύπελλο. Επιλέγω τον αποκλεισμό της Ομόνοιας για πάρα πολλούς λόγους, αντί της ηρωικής -με όλη τη σημασία της λέξης- νίκης του Ολυμπιακού στο Τσίρειο. Κατ’ αρχάς, με την Ομόνοια νοκ άουτ (και) από το κύπελλο, οι πράσινοι νιώθουν κυριολεκτικά τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια τους. Πάνω που άρχισαν να βλέπουν φως στην άκρη του τούνελ με τον Πέτεφ στο τιμόνι της τεχνικής ηγεσίας, ήρθε η ήττα από τον ΑΠΟΕΛ και χθες ο αποκλεισμός από το κύπελλο, για τον οποίο δεν υπάρχει η παραμικρή δικαιολογία.
Πέραν τούτου, θεωρώ κάτι παραπάνω από βέβαιο πως μετά και το χθεσινό «Βατερλώ» θα έχουμε χιονοστιβάδα εξελίξεων, οι οποίες μάλιστα άρχισαν από χθες αργά το βράδυ και αναμένεται να κορυφωθούν σήμερα. Ο κόσμος της Ομόνοιας μοιάζει με «ηφαίστειο» έτοιμο να εκραγεί (το έδειξε αμέσως μετά το τέλος του αγώνα), με τη λάβα του να απειλεί «ένοχους» και αθώους.
Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα δεν βλέπω τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να σωθεί η χρονιά, αφού ακόμη και στην 4η θέση να τερματίσουν οι πράσινοι (ο πιο εφικτός στόχος) δεν τους εξασφαλίζει ευρωπαϊκό εισιτήριο. Όλα αυτά δημιουργούν εκ των πραγμάτων ένα εκρηκτικό στάτους που ανατρέπει κάθε τι (καλό) που είχε προηγηθεί. Η διοίκηση κρατάει και το μαχαίρι και το καρπούζι και καλείται να πάρει αποφάσεις που θα κρατήσουν αν μη τι άλλο όρθια, μέχρι το τέλος του πρωταθλήματος, την ομάδα.
Αν ήταν μάλιστα να το προχωρήσω και ένα βήμα πάρα κάτω, το κολάνι των ευθυνών πιάνει και τη διοίκηση, η οποία έχει με τη σειρά της το δικό της μερίδιο στις ευθύνες. Σε απλά ελληνικά, ο αποκλεισμός της Ομόνοιας από το κύπελλο είναι ό,τι χειρότερο μπορούσε να προκύψει στο «τριφύλλι» αυτή την εποχή και ειδικά αυτή τη στιγμή. Ένα βήμα πριν τα πλέι οφ οι πράσινοι ακροβατούν σε τεντωμένο σκοινί, χωρίς δίκτυ ασφαλείας, με κίνδυνο όχι μόνο να πάει στράφι η χρονιά, αλλά η ομάδα να βρεθεί εκ νέου στο σημείο μηδέν. Και όλα αυτά τα οποία δεν ήθελαν με τίποτα να ξαναζήσουν (και το δήλωναν) να τα βρουν πάλι μπροστά τους.