Toυ Άριστου Μιχαηλίδη
Η ρίζα του κακού είναι εκεί, που ποτέ δεν αγγίζει κανένας: Στα σωματεία και στα παρακλάδια τους. Εκεί συχνάζουν, εκεί οργανώνονται, εκεί κρύβονται, από εκεί εφορμούν. Και για να υπάρξει αποτέλεσμα στην μακρόχρονη προσπάθεια πάταξης του χουλιγκανισμού, πρέπει πρώτα να υπάρξει οικονομικό κόστος στα σωματεία γιατί μόνο έτσι μπορεί να πεισθούν ότι οφείλουν να ελέγξουν, ο καθένας ξεχωριστά, τους δικούς τους χούλιγκαν. (Αυτό το γράψαμε στις 17/2/2009, μετά από βαρβαρότητες «φιλάθλων»)
Αλλά, δεν είναι μόνο τα σωματεία, που ευνοούνται από τον ποδοσφαιρικό φανατισμό και φροντίζουν να μην τον πολεμούν (για να μην πω, ότι φροντίζουν να τον εκτρέφουν). Είναι, στη μέση και ο κομματικός φανατισμός. Δεν ξέρω αν υπάρχει αλλού τόση κομματική και ιδεολογική διαπλοκή όσο υπάρχει στο κυπριακό ποδόσφαιρο. Όπου, τα κόμματα κατάφεραν να συντηρούν τον πολιτικό διαχωρισμό των ομάδων για πέραν του μισού αιώνα, συνεχώς. Αξιοποιούνται, πολλές φορές, ποδοσφαιρικές ομάδες ως παραγωγικότατα κομματικά φυτώρια. Και τα κομματικά φυτώρια χρειάζονται τον ανάλογο φανατισμό για να προσκολλώνται οι νέοι και να γίνονται εσαεί, μέσω του αιώνιου δόγματος «άρτος και θεάματα», μελλοντικοί ψηφοφόροι και χειροκροτητές. Πρώτα της ομάδας και στη συνέχεια, ως φυσικό επακόλουθο, του κόμματος. Αλήθεια, αφού τα σωματεία δηλώνουν ότι θέλουν να βοηθήσουν στην πάταξη του χουλιγκανισμού, πώς και ψάχνει η Αστυνομία τόσες μέρες τους δράστες των επεισοδίων και δεν τους βρίσκει; Δεν τους γνωρίζουν οι παράγοντες; Γιατί δεν τους παραδίδουν οι ίδιοι δεμένους χειροπόδαρα, να δώσουν και το καλό παράδειγμα; (Αυτό το γράψαμε στις 10/5/2006).
Τα χρωματισμένα σωματεία, οι κομματικοί παράγοντες και οι στρατευμένοι δημοσιογράφοι, έχουν την ακλόνητη πεποίθηση ότι οι δικοί τους χούλιγκαν είναι λιγότερο αιμοβόροι από τους χούλιγκαν των άλλων. Κάθε φορά που γίνονται επεισόδια, μικρά ή μεγάλα, νομίζουν ότι το οφείλουν στους δικούς τους να βρουν δικαιολογίες σπεύδοντας ανοήτως να κατηγορήσουν τους άλλους, που τα άρχισαν πρώτοι. Αντιλαμβάνονται φυσικά ότι έτσι συντηρούν το φανατισμό και τις άγριες διαθέσεις μέχρι τα επόμενα επεισόδια, αλλά είναι και οι ίδιοι τόσο φανατισμένοι που δεν θέλουν να παραδεχτούν ότι το πρόβλημα είναι κοινό. (Αυτό το γράψαμε στις 19/11/2009).
Τους τρόπους τους δοκίμασαν άλλοι, δεν χρειάζεται να ανακαλύψουν οι δικοί μας τον τροχό: Παιχνίδια κεκλεισμένων των θυρών, εκτός έδρας χωρίς οπαδούς, γήπεδα μόνο για καθήμενους, αυστηρός έλεγχος στις εισόδους, αυστηρές ποινές φυλάκισης σε όσους συμμετέχουν σε βία, κάμερες σε όλες τις κερκίδες… Στην Ελβετία κάθε ομάδα, που στέλνει οπαδούς της σε εκτός έδρας αγώνα οφείλει να στέλνει εκπρόσωπό της να τους συνοδεύει και να τους εποπτεύει, στην Ιταλία απαγορεύτηκαν οι μετακινήσεις οπαδών για συγκεκριμένα παιχνίδια, στη Γαλλία η κυβέρνηση διέλυσε εφτά συνδέσμους οπαδών. Εμείς τι κάνουμε εκτός από το να ρίχνουμε τις ευθύνες ο ένας στον άλλο; Κι όχι μόνο οι επίσημοι των σωματείων, μα και οι επίσημοι των κομμάτων, που αντλούν ψήφους από τις στρατιές των φανατικών… (Αυτό το γράψαμε στις 20/5/2014).
Πάντα το ίδιο σκηνικό. Δημόσιες συζητήσεις και οργίλες αντιδράσεις, προειδοποιήσεις για τα μέτρα που θα ληφθούν και θα πατάξουν αμείλικτα το φαινόμενο, κλάμα και οδυρμός και… αποφασιστικές εξαγγελίες. Μέχρι να ξεφουσκώσει το κακό και να προχωρήσουμε ακάθεκτοι στα επόμενα επεισόδια. Πρέπει να αηδιάζει κι ο κόσμος να μας διαβάζει να γράφουμε τα ίδια και τα ίδια. Διερωτώμαι, όμως, δεν αηδιάζει να ακούει την ηγεσία του να παριστάνει την οργισμένη και να υπόσχεται ότι δεν θα ανεχθεί ποτέ ξανά τέτοια επεισόδια; Διότι, αν αηδίαζε θα έστελνε κι ένα μήνυμα να την πιέσει, δεν θα ανεχόταν να τον κοροϊδεύουν τόσο ανοικτά και τόσο πολύ. (Αυτό το γράψαμε στις 14/12/2017).
Τώρα έχουμε και νέο Πρόεδρο που δηλώνει αποφασισμένος. «Ή κάποιοι θα συμμορφωθούν ή θα γίνονται όλοι οι αγώνες χωρίς κανένα θεατή. Είναι απλά τα πράγματα», είπε χθες. Πράγματι, είναι απλά τα πράγματα, αλλά αν θα περιμένει κι αυτή η κυβέρνηση να δει αν θα συμμορφωθούν οι βάρβαροι για να αντιδράσει, στον ίδιο παρονομαστή θα μείνουμε. Στους επόμενους χουλιγκανισμούς ξανά μανά.