Ο παλιός Έλληνας διαιτητής Γιώργος Κασναφέρης αναφέρθηκε στην έλευση του στην Κύπρο για το Ομόνοια-ΑΠΟΕΛ, κατά τη συνέντευξή του στην εφημερίδα «Φως των Σπορ»:
– Μήπως πρέπει να αυξηθούν πολύ τα χρήματα για να έρθουν εδώ να παίξουν οι καλύτεροι ξένοι διαιτητές; Εσύ όταν ήσουν στις δόξες σου, θα πήγαινες να παίξεις σε… εξωτική χώρα «Ζουλού – Απάτσι»; Μόνο αν τα λεφτά ήταν πολλά.
Θέμη, εμένα κίνητρό μου ποτέ δεν ήταν τα πολλά λεφτά. Και νομίζω για κανέναν διαιτητή. Η διαιτησία είναι «αρρώστια». Αν μου έλεγαν τώρα πήγαινε να παίξεις «Ταλιμπάν – Αγιατολάχ», θα πήγαινα! Για την εμπειρία. Μου είχαν πει να πάω να παίξω στη Βουλγαρία τελικό Κυπέλλου, πήγα και την άλλη μέρα έγραφαν για εμένα ύμνους. Ένας τελικός που τον τελείωσα με τέσσερις κίτρινες, ενώ αυτοί τον τελείωναν σε… δύο μέρες με 15 κίτρινες και 5 κόκκινες! Πήγα επίσης να παίξω τελικό στην Κύπρο Ομόνοια – ΑΠΟΕΛ, κομμουνιστές – δεξιοί. Ήταν η πρόκληση. Δεν ήταν τα λεφτά.
– Δεν φοβόσουν;
Όταν έχεις περάσει από Ελλάδα, όταν έχεις περάσει από Κόκκαλη, Βαρδινογιάννη, Μελισσανίδη, Κανελλάκη, Ψωμιάδη, Μυριοκεφαλιτάκη, τα άλλα τα βλέπαμε πασατέμπο!
– Απειλές δεν δεχόσουν;
Όλοι έχουμε δεχτεί απειλές, έμμεσες ή άμεσες. Στο τέλος του αγώνα, πριν από τον αγώνα, κατά τη διάρκεια του αγώνα.
– Για πες καμιά απειλή.
«Θες να πας σπίτι σου;». «Δεν θα γυρίσεις σπίτι σου, θα τα πούμε». «Θα σου κόψουν τα πόδια». Έπαιρναν τηλέφωνο σπίτι μου και έβριζαν. Κάποιες φορές έβαζα έναν φίλο και πήγαινε μπροστά κι εγώ πίσω. Κοίταγα τους καθρέφτες συνεχώς. Έκανα μία και δύο βόλτες το τετράγωνο να τσεκάρω πριν παρκάρω για να πάω σπίτι μου. Ζεις με αυτό. Έλεγα «δόξα τω Θεώ, βγάλαμε και αυτήν τη μέρα». Αλλά γενικά, αν δεν κοροϊδέψεις κάποιον, δύσκολα σε πειράζει. Η κοροϊδία είναι το Α και το Ω.