Θα πρέπει να κάνει αίσθηση ότι ο Ηλίας Χαραλάμπους ανέλαβε τη Στεάουα Βουκουρεστίου. Ακόμη περισσότερο για τους πιο παλιούς, που την έφτασαν να μεσουρανεί.
Μπορεί τώρα οι κυπριακές ομάδες να ανταγωνίζονται και κάποτε να νικούν τις ρουμανικές. Ωστόσο, κάποτε όταν τις συναντούσαμε είτε σε συλλογικό είτε σε εθνικό επίπεδο… χάναμε την μπάλα. Τη δεκαετία δε μεταξύ 1980 και 1990, η Στεάουα είχε σηκώσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών (1986), ναι το μετέπειτα Τσάμπιονς Λιγκ, ενώ έφτασε και μία φορά ως τον τελικό (1989).
Θα ήταν ανέκδοτο εκείνη την εποχή αν κάποιος τολμούσε να εκφράσει μόνο και μόνο τη σκέψη ότι θα μπορούσε μια μέρα να είχε στον πάγκο της Κύπριο τεχνικό. Τα χρόνια πέρασαν, όμως, και το ρουμανικό ποδόσφαιρο δεν έχει την αίγλη άλλων καιρών. Άλλωστε ζούμε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και ο αθλητισμός δεν αποτελεί εξαίρεση.
Αυτό δεν αναιρεί στο ελάχιστο ότι ο Ηλίας Χαραλάμπους έγινε ο πρώτος Κύπριος που αναλαμβάνει τόσο ιστορική ομάδα του εξωτερικού, κάτοχο του πρώτου τη τάξει τίτλου της ΟΥΕΦΑ (τη σεζόν 2015-16 είχε προπονήσει ο Νικόδημος Παπαβασιλείου τη Σλόβαν Μπρατισλάβας, που σήκωσε το Κύπελλο Κυπελλούχων το 1969).
Ξαφνιάζει πάντως που κάνει τόσο μεγάλο βήμα προπονητής από τη χώρα μας, ο οποίος δεν έχει ιδιαίτερες περγαμηνές. Σίγουρα μάζεψε εμπειρίες ως βοηθός στην ΑΕΚ, είχε την ευκαιρία του σε Εθνικό και Δόξα, αλλά πάλι δεν έχει το βιογραφικό που να μπορεί να ενθουσιάσει τους οπαδούς της Στεάουα.
Αν θα πετύχει ή όχι όμως στην ομάδα του ιδιόρρυθμου Τζίτζι Μπεκάλι, είναι εντελώς άλλη ιστορία.