Στα μάτια πολλών, φαντάζει «φωτεινή» η βιτρίνα του κυπριακού ποδοσφαίρου, ωστόσο δεν είναι κακή ιδέα να ασχοληθεί κανείς και με την ουσία των προβλημάτων του. Η ιστορική Αλκή, αποτελεί καλή αφετηρία.
Πρόκειται για ομάδα που προσπάθησε να χτίσει στην άμμο χωρίς να έχει διασφαλίσει πρώτα ότι έστω υπάρχουν οι ελάχιστες προϋποθέσεις για να δημιουργήσει ασφαλές και στέρεο οικοδόμημα. Αφέθηκαν να πιστεύουν οι Αλκαίοι, ότι ο Σκωτσέζος Άντι Μέντγουϊν, θα έκανε… θαύματα. Αποχώρησε, αφήνοντας πίσω του, όπως αποδείχθηκε στο πέρασμα του χρόνου, συντρίμμια.
Γενικότερα, το ποδόσφαιρο αποτελεί προνομιακό χώρο, στον οποίο ο καθένας επενδύει ό,τι και όσα αυτός θέλει. Οι προϋπολογισμοί ανεβαίνουν και αρκετές ομάδες γλίστρησαν σε ανελέητη κούρσα «κατάκτησης» στόχων (ή ονείρων). Οι ξένες επενδύσεις ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια.
Είναι γι’ αυτό που τα μάτια πρέπει να είναι ορθάνοιχτα. Να μη μετατραπούν ομάδες σε μηχανάκια εταιρειών που έχουν μονάχα ως στόχο το πώς θα προβληθούν και όχι το πώς θα βοηθήσουν οικονομικά. Να μην ανοίγουμε την πόρτα στον οποιοδήποτε τη βαρέσει. Ούτε όταν η κατάσταση είναι επί ξυρού ακμής και πρέπει να λάβουμε ταχύτατες αποφάσεις.
Οι εταιρείες, οι μεγιστάνες και δεν ξέρω εγώ τι άλλο, έρχονται και παρέρχονται. Οι σύλλογοι μένουν. Η διασφάλιση τής βιωσιμότητας και πρωτίστως, η μη «διάβρωση» του χαρακτήρα ενός συλλόγου, πρέπει να αποτελούν πάντοτε προτεραιότητα. Και να διασφαλίζονται, εννοείται, για παν ενδεχόμενο.