Στο ποδόσφαιρο κάνεις δεν υπογράφει συμβόλαιο με την επιτυχία. Κανένας στόχος δεν είναι βέβαιο ότι θα εκπληρωθεί. Ακόμα κι όταν το έδαφος φαντάζει (εξαιρετικά) πρόσφορο. Ούτε η στρογγυλή θεά μάς χρωστά (νέες) επιτυχίες, ούτε οι άλλοι. Απαιτείται κόπος, επιμονή, υπομονή και προσήλωση, σε συνδυασμό με τη λήψη ορθών αποφάσεων, μακριά πρωτίστως από οπαδικά προστάγματα και τους οποιουσδήποτε συναισθηματισμούς.
Το εκφρασμένο από τον φίλαθλο κόσμο ότι «πρέπει να επικρατήσουμε» ή «ιδού η ευκαιρία να γιγαντωθούμε», φωτίζει αυτομάτως την αδυναμία να δεχτούμε ότι θα χάσουμε. Και τότε, ούτε τα συναισθήματα είναι εύκολο να διαχειριστούμε, ούτε μπορεί να ελέγξουμε το τι πράττουμε.
Κάπου εδώ, μπαίνουν στην εξίσωση οι διοικητικοί παράγοντες. Η επένδυση στο αποτέλεσμα και οι υποσχέσεις για ένα πολύ καλύτερο αύριο, όταν γίνονται με το άγχος πως αν δεν τα καταφέρουν συνεπάγεται στα μάτια των οπαδών ότι «δεν αξίζουν», είναι κάτι που ταλαιπωρεί. Τα μεγάλα λόγια του πρόσφατου παρελθόντος, τούς γυρίζουν μπούμερανγκ.
Όταν έρχεται η ώρα της διαχείρισης της αποτυχίας, κάτι που συμβαίνει παρεμπιπτόντως στον φετινό Απόλλωνα, αυτομάτως το… απόστημα σπάει. Και η παραίτηση, όπως έπραξε ο Νίκος Κίρζης, δεν σημαίνει ότι αποτελεί και λύση. Αν ήταν έτσι, ο Πρόδρομος Πετρίδης θα έπρεπε να παραιτηθεί αρκετές φορές από την προεδρία του ΑΠΟΕΛ κατά τα προηγούμενα χρόνια!
Διαβάστε επίσης: