Είναι απόλυτα δικαιολογημένη η συναισθηματική φόρτιση και το κλάμα του Γιάννη Πίττα στις τελευταίες του στιγμές στον Απόλλωνα. Ενώπιον των συμπαικτών του και των στελεχών της ομάδας, θυμήθηκε -προφανώς- τη διαδρομή του με την κυανόλευκη φανέλα και λύγισε…
Χαρίζοντας μια υπέροχη στιγμή και για τον ίδιο, αλλά και για το χώρο του αθλήματος, που ολοένα και αποξενώνεται από ατόφιες αντιδράσεις. Όταν ο Ιωάννης Πίττας γεννήθηκε (1996), ο πατέρας του Πάμπος, ήταν ήδη «θρύλος» για τον Απόλλωνα. «Μοιραία» έπρεπε να ακολουθήσει τα αχνάρια του, αλλά και τη «στάμπα» του… «γιου του Πίττα». Πέραν πάσης αμφιβολίας, στον «γιο του Πίττα» δεν χαρίστηκε κανένας! Αντίθετα «αναγκάστηκε» να μετακομίσει στο Παραλίμνι, απλά και μόνο για να αποδείξει τι αξίζει.
Εννιακόσια χιλιάρικα (συν ποσοστό μεταπώλησης) για τον Πίττα δεν είναι πολλά. Στην Κύπρο υπήρχαν σεζόν που ο Μπεργκ, είχε επιθετικούς που όλοι μαζί αμείβονταν με ένα διπλοκάμπινο ευρώ ετησίως, αλλά όλοι μαζί δεν έβαζαν τα γκολ του Πίττα.
Έχει γραφτεί στη Σουηδία ότι η μετεγγραφή του Πίττα στη Στοκχόλμη ανήλθε στα 900 χιλιάδες ευρώ. Λέμε συχνά για τα υπέρογκα ποσά και το τίναγμα της… μπάνκας. Στην περίπτωση του Γιάννη, μάλλον φτηνά τον πήρε ο Χένινγκ Μπεργκ.