ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΧΡΙΣΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ
Κώστας Καϊάφας, ένα όνομα βαρύ σαν ιστορία. Από το ξεκίνημα της καριέρας του πάντα βρισκόταν υπό σύγκριση με τον πατέρα του, θρύλο της Ομόνοιας τη δεκαετία του ’70 και νικητή του Χρυσού Παπουτσιού το 1976, Σωτήρη Καϊάφα, όμως κατάφερε μέσα από 18 συναπτά χρόνια παρουσίας στην πρώτη ομάδα του «τριφυλλιού», με 347 συμμετοχές και 68 γκολ, να αποσπάσει το όνομα του απ’ αυτό του πατέρα του. Και πλέον, θεωρείται και αυτός μια από τις μεγάλες μορφές στην ιστορία του συλλόγου, αλλά και του κυπριακού ποδοσφαίρου.
Ο παλαίμαχος άσος του «τριφυλλιού» και πρώην προπονητής του, ήταν καλεσμένος στην εκπομπή «Βάλε ένα γκολ» στον «Active» (107.4 & 102.5) με τους Ιάκωβο Κακουρή και Πανίκο Θεοδοσίου και διηγήθηκε πολλά και ενδιαφέρονται από την παρουσία του στους «πράσινους». Θυμήθηκε το ξεκίνημα της καριέρα του που η μοίρα τον έφερε να παίζει ποδόσφαιρο σε δύσκολες εποχές για την Ομόνοια και η συνέχεια που ήταν γεμάτη δοκιμασίες και προκλήσεις. Μίλησε για το βάρος που μοιραία έπεσε στους ώμους του, όντας και ο γιος του μεγάλου αρχισκόρερ της Ομόνοιας, Σωτήρη Καϊάφα, και για την αποφασιστικότητά του από νεαρή ηλικία να μην δειλιάσει να αναλάβει ευθύνες με τις άδικες απώλειες τίτλων την τριετία 1997-99 και στο τέλος να δικαιωθεί κατακτώντας τέσσερις τίτλους σε έξι χρόνια (2000-2005).
Στην αρχική του τοποθέτηση, ο Κώστας Καϊάφας μίλησε για τον πατέρα του: «Δεν τον έφτασα πολύ, προς το τέλος της καριέρας του. Είχε πολύ γρήγορη αντίληψη και κάλυπτε τις αδυναμίες του όπως για παράδειγμα το γεγονός πως δεν ήταν αρκετά γρήγορος. Φυσικά, αν είχε και ταχύτητα δεν θα έπαιζε στην Κύπρο. Τότε δεν υπήρχαν πολλοί γρήγοροι παίκτες. Να μην ξεχνάμε πως παλιά εκτός από το ποδόσφαιρο, είχαν και τις δουλειές τους. Ο πατέρας μου τότε δούλευε σε φορτηγό με τούβλα και τσιμέντα και μετά πήγαινε να παίξει ποδόσφαιρο. Αντιλαμβάνεστε για τι κούραση μιλάμε».
Ακολούθως αναφέρθηκε στο βαρύ όνομα που κουβαλούσε ως παίκτης: «Αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να το καταλάβεις. Είναι πολύ δύσκολο και αυτό προσπαθώ να διαχειριστώ, μαζί με τον αδελφό μου, με τα δικά μας παιδιά που παίζουν ποδόσφαιρο. Τόσο ο γιος μου όσο και ο γιος του αδελφού μου, εχουν το DNA του πατέρα μας. Είναι ψηλόσωμα παιδιά, όμως είναι μικροί ακόμα. Θα δείξει τι τους επιφυλάσσει το μέλλον. Εγώ πέρασα πολύ δύσκολες εποχές, ακόμη και μέχρι το τέλος της καριέρας μου. Δυστυχώς το βαρύ όνομα είσαι αναγκασμένος να το κουβαλάς. Και χωρίς να το καταλάβεις έχεις απόσταση από τον πατέρα σου, γι’ αυτό πρέπει να φανείς πολύ δυνατός και να κλείσεις τα αφτιά σου. Δε μιλώ μόνο ποδοσφαιρικά, προσέχαμε τότε τι κάναμε και έξω στον κόσμο. Πολλές φορές ένιωσα ότι ήταν πρόβλημα αλλά δεν το μετανιώνω. Ακόμη και σε μετεγγραφές και σε θέμα λεφτών έπαιζε σημαντικό ρόλο. Θυμάμαι από μικρός στις ακαδημίες που κάποιο παιδί έπαιζε στην ίδια θέση μαζί μου και έλεγαν ότι με επιλέγουν επειδή είμαι παιδί του Καϊάφα. Εγώ δεν τα πίστευα αυτά και αυτό ήταν που με κράτησε στο χώρο του ποδοσφαίρου και έκανα την πορεία που έκανα. Δούλεψα σκληρά για να αποδείξω σε όλους αυτούς ότι είχαν λάθος».
Για τα πρώτα του βήματα στην πρώτη ομάδα της Ομόνοιας: «Έπαιξα ποδόσφαιρο στην Ομόνοια όταν ήμουν 16½ χρονών με προπονητή τον Βραζιλιάνο Γκρατσιάνο Ζακαρέλ, ο οποίος έφυγε ως αποτυχημένος. Θεωρώ ότι ήταν λάθος επιλογή της ομάδας τότε, ενώ και ο ίδιος ο προπονητής δεν κατάφερε να περάσει αυτά που ήθελε στους παίκτες. Δύσκολα δεχόμασταν στην Κύπρο κάποια πράγματα και γι’ αυτό δεν πέτυχε. Θυμάμαι ότι ευτύχησα στο πρώτο μου παιχνίδι με την α’ ομάδα, κατάφερα να σκοράρω. Μετά ήρθε η εποχή του Ιόντσο Άρσοφ και φανήκαμε τυχεροί εμείς οι μικροί γιατί την πρώτη χρονιά και μετά από το πολυσυζητημένο παιχνίδι της Ομόνοιας με τον Απόλλωνα (4-4) με διαιτητή τον Στέφανο Χατζηστεφάνου, τιμωρήθηκαν οκτώ βασικοί παίκτες και αναγκαστήκαμε και παίξουμε εμείς οι νεαροί. Ήμουν εγώ, ο Μαλέκκος και άλλα 2-3 παιδιά που πήραμε φανέλα βασικού στα επόμενα ματς και καταφέραμε να κερδίσουμε κάποια από αυτά. Αν δεν γίνονταν αυτά στο συγκεκριμένο ματς, ίσως να μην παίζαμε. Έτσι είναι το ποδόσφαιρο, είναι στιγμές και πρέπει όλοι να περιμένουν τη σειρά και τη στιγμή τους».
Για την Ομόνοια επί εποχής Άρσοφ και τα χρόνια που ακολούθησαν, είπε: «Ο Άρσοφ έδινε περισσότερη σημασία στη φυσική κατάσταση των παικτών και την πειθαρχία, ενώ δε δίσταζε και να αλλάζει θέσεις τους παίκτες. Άρχισα να καθιερώνομαι, ενώ την επόμενη σεζόν έφυγαν πολλοί παλιοί παίκτες, που είχαν κατακτήσει πολλά τρόπαια και έτσι το βάρος έπεσε σε εμάς τους μικρούς. Δεν είχαμε εμπειρία όμως σιγά-σιγά βρήκαμε τα πόδια μας. Ήρθε και ο Ράουφμαν, δυναμώσαμε, όμως χάσαμε πρωταθλήματα είτε στον βαθμό είτε στα γκολ. Φανήκαμε άτυχοι κάποιες χρονιές, αλλά και η Ανόρθωση τότε είχε σπουδαία ομάδα. Ο Βέσκο έκανε επίσης πολύ καλές χρονιές μαζί μας. Έφτασα και τον Τούτιτς που έμαθα πολλά από αυτόν. Τότε οι ξένοι που είχαμε έκαναν τη διαφορά. Ο Ράινερ όμως μας έδωσε περισσότερα πράγματα από όσα του δώσαμε. Για εμάς τους νεαρούς δεν ήταν εύκολο να πάρουμε τον πάρουμε πρωταγωνιστικούς ρόλους, όμως θεωρώ πως κάποια πράγματα πρέπει να τα έχεις από πριν και γι’ αυτό ανταπεξήλθαμε στις δυσκολίες, επειδή το είχαμε. Το γεγονός ότι αρχίσαμε και από τις ακαδημίες της Ομόνοιας, μας βοήθησε. Είναι πολύ σημαντικές οι ακαδημίες για όλες τις ομάδες και ελπίζω ότι σύντομα θα δούμε παίκτες να αγωνίζονται στην Α’ Κατηγορία. Όπως είναι το ποδόσφαιρο σήμερα, με τόσους πολλούς ξένους, σίγουρα είναι πιο δύσκολα τα πράγματα, όμως βλέπω νεαρούς που έχουν πολύ πιο καλά στοιχεία από εμάς τότε. Γι’ αυτό λέω ότι πρέπει να δοθεί από όλα τα σωματεία περισσότερη έμφαση στην ακαδημία τους παρά στην α’ ομάδα».