Η αναφορά του σπουδαίου Αντρέα Πίρλο για τον Αντρέ Σκέμπρι στην αυτοβιογραφία του είναι απολαυστική. Ο Ιταλός «θρύλος» των Μίλαν και Γιουβέντους, ο οποίος είναι πλέον προπονητής στη «Μεγάλη Κυρία» του ιταλικού ποδοσφαίρου αφιέρωσε ένα ολόκληρο κεφάλαιο αφιερωμένο στον Μαλτέζο πρώην ποδοσφαιριστή της Ομόνοιας και του Απόλλωνα.
Αφορμή για αυτό ένα παιχνίδι στις 11 Σεπτεμβρίου το 2012 ανάμεσα στην Εθνική Ιταλίας και την αντίστοιχη της Μάλτας. Σε εκείνο το παιχνίδι, με βάση τα όσα εξιστορεί ο Πίρλο, η αποστολή του Σκέμπρι δεν ήταν να σκοράρει, αλλά να περιορίσει στο μέτρο του δυνατού τον «εγκέφαλο» της «Σκουάτρα Ατζούρα».
Απολαύστε την αναφορά του Πίρλο για τον Σκέμπρι
«Όταν μιλάμε για επίμονα βλέμματα, τίποτα δε συγκρίνεται με του Αντρέ Σκέμπρι, μία συνηθισμένη νύχτα στη Μόντενα. Είμαι πεπεισμένος ότι ο Μαλτέζος μεσοεπιθετικός με είχε ερωτευτεί. Σχεδόν μπορούσα να δω καρδούλες να χορεύουν τριγύρω του. Είχε τα μάτια του κολλημένα πάνω μου από το πρώτο λεπτό. Τα μάτια του ήρθαν πάλι στη κανονική τους λειτουργία όταν φύγαμε προς τα αποδυτήρια. Αυτό το παιχνίδι ήταν το 2012, συγκεκριμένα στις 11 Σεπτεμβρίου. Ο Σκέμπρι ήταν σαν ποδοσφαιρικός καμικάζι ή καλύτερα καμικάζι της αγάπης. Δεν έδειχνε κανένα ενδιαφέρον για τη μπάλα, έκανε λες και είναι σκασμένη και δεν είχε νόημα να την παρακολουθεί. Το μόνο που τον ένοιαζε ήταν η παρουσία μου στο πλευρό του ή για να ακριβολογούμε, η παρουσία του στο δικό μου. Περιφερόμασταν παντού, εγώ και η ατελής σκιά μου. Κουνιόμουν, με ακλουθούσε. Σταματούσα, πατούσε φρένο κι αυτός. Ήμουν θύμα μίας στενής επαφής τρίτου τύπου. Αν ήμασταν μόνοι σε ένα σκοτεινό δρομάκι και όχι σ’ ένα γήπεδο με 20.000 θεατές, θα είχα καλέσει την αστυνομία. Θα μπορούσα να καταγγείλω ότι το πάθος του είχε αρχίσει να γίνεται λίγο βίαιο επειδή είχε αρχίσει να παίζει και δυνατά.
– “Τι κάνεις;” του είπα.
– “Παρακαλώ;”, απάντησε.
– “Τι κάνεις; Με κοιτάζεις τόσην ώρα που ξέρεις κάθε λεπτομέρεια της φάτσας μου. Με κυνηγάς πάνω κάτω και ούτε ακούμπησες τη μπάλα. Μήπως να σκεφτείς να παίξεις λίγο αντί να με κυνηγάς;”.
– “Αποκλείεται. Ο προπονητής μας είπε ότι το μόνο πράγμα που θα έπρεπε να με νοιάζει είναι να σε μαρκάρω. Αυτή είναι η αποστολή μου, να σε σταματήσω”.
– “Ναι ρε φίλε αλλά η μπάλα παίζεται χιλιόμετρα μακριά μας, τουλάχιστον άσε με να ανασάνω, δε χρειάζεται να είσαι 10 εκατοστά μακριά από τη φάτσα μου όλη την ώρα”.
– “Ποιος δίνει δεκάρα για τη μπάλα; Εσένα πρέπει να κοιτάω”.
Μήπως είχε και δαχτυλίδι μαζί του; Ήμουν σίγουρος ότι θα πέσει στα γόνατα και θα μου κάνει πρόταση: “Εγώ, ο Αντρέ, σε κάνω τον νόμιμο παντρεμένο μου στόχο και ορκίζομαι να σε κλωτσάω, να σε κυνηγάω και να σε κλαδεύω, μέχρι να μας χωρίσει ο διαιτητής”.
– “Σοβαρά τώρα, απολαμβάνεις να παίζεις έτσι; Σε λυπάμαι”, είπα.
– “Ποιος μίλησε για διασκέδαση; Ακολουθώ όσα μου είπε ο προπονητής απλά”.
– “Ποτέ δε θα απολαύσεις έναν αγώνα έτσι, όμως”.
– “Το ίδιο κι εσύ”, απάντησε.
Κι όντως έτσι ήταν. Δεν το απόλαυσα και δεν ήταν ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά”.
Μια φοβερή ιστορία, που αναδεικνύει τη δυσκολία του να είσαι ένας τόσο τεράστιος ποδοσφαιριστής που όλοι οι προπονητές να προσαρμόζονται πάνω σου, από τον προπονητή της Μάλτας, μέχρι τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον αλλά και την αυταπάρνηση ενός ποδοσφαιριστή, που ακολούθησε κατά γράμμα τις οδηγίες του προπονητή του και έγινε «εργάτης» για την ομάδα του. Το ματς έληξε μόνο με 2-0 υπέρ των Ιταλών, όποτε ο Σκέμπρι σίγουρα πέτυχε σ’ έναν βαθμό τον σκοπό του.