ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΑΚΟΥΡΗ
Λίγη τύχη να ‘χε χθες στο α’ ημίχρονο ο Γιάννης Πίττας θα ‘βαζε τρία – τέσσερα γκολ. Οι πλείστες ενέργειές του προς την αντίπαλη εστία ήταν ορθότατες, το μοναδικό που τους έλειψε ήταν μια ελαφρά διόρθωση στην εκτέλεση και το σκορ θα έπαιρνε διαστάσεις, μόνο από τα γκολ του Κύπριου διεθνούς. Στα «συν» του είναι και το γεγονός ότι ήξερε το γήπεδο πολύ καλύτερα απ’ τους υπόλοιπους συμπαίκτες του. Εκεί στο «Τάσος Μάρκου» (προ διετίας) είχε κάνει το… αγροτικό του, δανεικός στο Παραλίμνι για να «ψηθεί» και μάθαμε όλοι ότι είναι παίκτης πρώτης διαλογής.
Ο Πίττας είναι, πλέον, πρωτοκλασάτος παίκτης στο κυπριακό ποδόσφαιρο. Κι όχι μόνο επειδή είναι βασικός κι αναντικατάστατος στην εθνική μας ομάδα. Ακόμη μεγαλύτερης σημασίας είναι το γεγονός ότι σε μια ομάδα, για την οποία όλοι παραδέχονται ότι έχει πλούσιο ρόστερ, ενδεχομένως και το πλουσιότερο στον τόπο μας, είναι μόνιμα στο αρχικό σχήμα, εκτοπίζοντας πολυδιαφημισμένους και ακριβοπληρωμένους.
Αρχές του Δεκέμβρη, σε όλες τις διοργανώσεις, πρωτάθλημα, Ευρώπη και Εθνική, μετρά φουλ συμμετοχές, 21 τον αριθμό! Για κάποιους άλλους λέμε ότι είναι «καταπονημένοι» και δεν έχουν ούτε τις μισές.
Αλήθεια, ποιος προπονητής δεν θα ‘θελε έναν Πίττα στην ομάδα του; Είναι γρήγορος, είναι δυνατός, είναι και… καλός στρατιώτης. Μπορεί να παίξει στα πλάγια, θα κάνει κίνηση στράικερ, μπορεί να παίξει δεύτερος φορ, μπορεί και λίγο πιο πίσω.
Ό,τι καλύτερο για να πιέσεις την αντίπαλη άμυνα! Από τον καιρό που ήταν ο Πιέρος Σωτηρίου στα ντουζένια του, έχουμε να δούμε παίκτη τόσο πολύ «ενοχλητικό» και με αστείρευτες δυνάμεις. Θα σου βγάλει το λάδι! Αν πετύχει και… δύο γκολ (τα πρώτα, τα δύσκολα, όταν η μπάλα έκαιγε…), όπως χθες στο Παραλίμνι, γιατί να μην τον κάνουν και εικόνισμα. Εδώ αποθεώνονται άλλοι που δεν κάνουν ούτε τα μισά…