ΤΟΥ ΠΑΝΙΚΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Για να φτιάξεις μια καλή ομάδα χρειάζεσαι καλούς παίκτες, είναι η πρώτη ύλη. Για χάρη συζήτησης ας δεχτούμε πως όλες οι «καλές» ομάδες στην Κύπρο έχουν προπονητές πάνω, κάτω με την ίδια τεχνογνωσία, το ερώτημα είναι γιατί μια ομάδα με καλούς παίκτες μπορεί να ανταποκριθεί σε υψηλού επιπέδου παιχνίδια και άλλες όχι;
Θαυμάσαμε όλοι μας την Μπαρσελόνα στο τελευταίο της παιχνίδι στο Λονδίνο με την Τότεναμ. Η ίδια που έφερε ισοπαλία με τη Χετάφε εντός έδρας, και ηττήθηκε από τη Λεγανές. Οπότε εδώ αρχίζεις και σκέφτεται όταν μια από τις κορυφαίες ομάδες στην Αγγλία χάνει με τόση ευκολία δεν υπάρχει περίπτωση καμιά κυπριακή να τα βάλει μαζί της. Από την άλλη η Χετάφε και η Λεγανές είναι καλύτερες από τις δικές μας;
Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως όσο σπουδαία ομάδα και να είσαι δεν υπάρχει περίπτωση να κερδίσεις όλους τους «μικρούς» στο πρωτάθλημά σου. Ο λόγος είναι γιατί μπορεί να τους λείπουν οι αστέρες «world class» διαθέτουν όμως ποδοσφαιριστές που έχουν τα αθλητικά προσόντα να τρέξουν και να μαρκάρουν και λόγω συνήθειας απουσιάζει ο «φόβος» στα μεταξύ τους παιχνίδια.
Ας μη μας φαίνεται παράξενο που η ΑΕΚ ήταν τόσο ανταγωνιστική στο Λεβερκούζεν κόντρα στην Μπάγερ και ο Απόλλωνας επέστρεψε από το 0-2 στο 2-2 με την περσινή φιναλίστ του Γιουρόπα Λιγκ Μαρσέιγ. Αν κοιτάξουμε προσεκτικότερα το έμψυχο δυναμικό τους, διαθέτουν αρκετούς με φυσικά προσόντα, για να τρέξουν, παλέψουν, πηδήξουν και σπρώξουν, χωρίς ηττοπάθεια λόγω των παραστάσεων που είχαν στην καριέρα τους. Δεν μπαίνουν στο γήπεδο αισθανόμενοι χαμένοι και προσπαθούν με καλή οργάνωση και τακτική να κάνουν ό,τι έκανε η Λεγανές και η Χετάφε.
Ο Γκονζάλες και ο Τόνιο μετρούν πάνω 4-5 χρόνια στη Σοσιεδάδ, ο Μοϊσόφ έχει παραστάσεις από την Α’ κατηγορία της Σλοβενίας, Νορβηγίας, Βελγίου, Τουρκίας. Ο Τρισκόφσκι έπαιξε στο Τσάμπιονς Λιγκ με το ΑΠΟΕΛ αλλά και στο Βέλγιο (Κλαμπ Μπρουζ, Γκενγκ). Τα τέσσερα από τα επτά χρόνια στη Χιχόν ο Κάσες ήταν στην Πριμέρα. Ο Τομάς ξεκίνησε τα πρώτα χρόνια με Θέλτα και Βιγιαρεάλ, ο Χέφελ στα 18-19 του χρόνια ήταν βασικός στη Νε Χάαγκ, ο Λαρένα χρόνια στην Ατλέτικο. Από αυτούς αντλούν ψυχολογία οι Φλοριάν, ο Τέτε, ο Ακοράν, ο Γιάννου…
Πάμε στον Απόλλωνα. Ο Σελάγια ήταν βασικός στην Αργεντινή με Άρσεναλ Σαράντι, Αρχεντίνος Τζούνιορς και Ροζάριο. Ο Καραγιόλ στην Τσάμπιονσιπ (από τα καλύτερα πρωταθλήματα στην Ευρώπη) έπαιξε σε ιστορικές ομάδες, η Ίπσουιτς (όπως και ο Μπρου), η Μίντλεσμπρο, η Νότινγχαμ. Ο Ρομπέρζ στην Πρέμιερ Λιγκ με τη Σάντερλαντ και στη Ρεμς. Στη League One έπαιξε και ο Σουμά στις Μπρεστ και Αμιάν. Ο Περέιρα στη Χιμνάσια, Ρασίγκ, τη Μεξικανική Νεκάξα και στον ΠΑΟΚ. Ο Ζοάο Πέδρο ήταν στην ενδεκάδα του τελικού Κ 17 Πορτογαλία-Ισπανία (2-1) το 2003. Ο Σαρδινέρο για λίγο στη Χετάφε. Είναι επίσης οι Παπουλής, Βάλε, Μαγκλίτσα, Γιούστε, Σατσέτι…
Καλούς παίκτες έχουν πολλές ομάδες. Το συνδυασμό, όμως, με παραστάσεις από υψηλού ρυθμού, εντάσεων και επιπέδου πρωταθλήματα που σμιλεύουν την αυτοπεποίθηση λίγες έχουν.