ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΒΑΛΑΝΙΔΗ
Η ιστορία των κυπριακών ομάδων στο Τσάμπιονς Λιγκ μπορεί να γραφτεί σε βιβλίο με τίτλο «Πώς ένα όνειρο μπορεί να μετατραπεί σε εφιάλτη». Αλήθεια, θυμάστε πώς άρχισε η ιστορία; Βλέπαμε για χρόνια το σεντόνι με τα λαμπρότερα αστέρια του παγκόσμιου ποδοσφαίρου στην τηλεόραση και λιγουρευόμαστε ότι μια μέρα θα είχαμε και εμείς εκπρόσωπο.
«Η πρώτη κυπριακή ομάδα που θα προκριθεί στους ομίλους θα ξεφύγει οικονομικά και θα δημιουργήσει αυτοκρατορία», λεγόταν και ξαναλεγόταν προ 20ετίας. Μέχρι που ένα βράδυ του 2008, έπειτα από πολλές αποτυχίες των πρωταθλητριών μας, η Ανόρθωση έκανε το μπαμ. Και μετά; Ελεύθερη πτώση από τ’ αστέρια! Πέρασαν εννιά χρόνια και δεν έβαλε στη βιτρίνα της άλλο τρόπαιο. Οι λόγοι γνωστοί και η οικονομική της κατάσταση τραγική έκτοτε.
Τη σκυτάλη πήρε ο ΑΠΟΕΛ, ο οποίος το μετέτρεψε σε… συνήθεια που γίνεται λατρεία. Πόσα λεφτά έβαλε στο ταμείο του από το 2009 μέχρι το 2017 με τις συνεχείς παρουσίες είτε στο Τσάμπιονς Λιγκ είτε στο Γιουρόπα Λιγκ; Εκατομμύρια, να φάνε κι οι κότες! Το λογικό θα ήταν να αποκτήσει τέτοια οικονομική άνεση, που δεν θα είχε πρόβλημα για δεκαετίες.
Αντί αυτού όμως, πήγε στο άλλο άκρο, να εξαρτάται καθεχρονικά η οικονομική του κατάσταση από την είσοδο στους ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Από το όνειρο της συμμετοχής λοιπόν, έφτασε στον συνεχόμενο εφιάλτη της πιθανής αποτυχίας. Ένα διαρκές άγχος της διοίκησης και των οπαδών του.
«Αμάν, αν χάσουμε το πρωτάθλημα, δεν θα αγωνιστούμε στο Τσάμπιονς Λιγκ και θα παττίσουμε», λέγεται καθ’ όλη τη διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου. Και με το που πάνε να αμφισβητηθούν τα κεκτημένα από τους εγχώριους ανταγωνιστές, νάσου ο πανικός, νάσου οι απειλές από τον Παν.Συ.Φι και «καληνύχτα προπονητή».
Μετά, όταν κατακτηθεί ο τίτλος, αρχίζει νέο μπαράζ άγχους. «Αμάν, αν δεν φτάσουμε στα πλέι οφ του Τσάμπιονς Λιγκ, δεν θα βγάλουμε τον προϋπολογισμό και θα βουλιάξουμε», αρχίζει ξανά η κασέτα και ο νέος κύκλος απειλών από οργανωμένους και ανοργάνωτους.
Είναι να διερωτάται κανείς λοιπόν. Η ΟΥΕΦΑ έδωσε τη δυνατότητα στις ομάδες των μικρότερων χωρών της Ευρώπης να συμμετάσχουν σε διοργανώσεις εκατομμυρίων. Αντί όμως να επωφεληθεί ο πρωταθλητής Κύπρου για να νοικοκυρευτεί για τα καλά, επιδίδεται σε παιχνίδι με τη φωτιά. Σαν ένα κακομαθημένο μωρό, που όσα και να του δώσεις δεν ικανοποιείται και φωνάζει «θέλω κι άλλο». Ξέρετε όμως την παροιμία που εξηγεί γιατί ο Θεός έδωσε φτερά στον μέρμηγκα, έτσι;