ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΛΟΥΚΑ
Επικρατώντας στο ντέρμπι αιωνίων, ξανά και ξανά, ο ΑΠΟΕΛ συνεχίζει να προσφέρει άπλετα το γόητρο στον κόσμο του. Παίρνοντας μια νίκη όπως η χθεσινή, σταθεροποιεί τη δυναμική του ως οδηγός στην κούρσα για τον τίτλο. Με την παρουσία του, έδειξε ότι το μεγαλύτερο ίσως ατού του είναι το βάθος των επιλογών του.
Παρά τις σημαντικές απουσίες και τους συνεχόμενους αγώνες πολύ υψηλών εντάσεων, η ομάδα του Κρίστιανσεν καταφέρνει να διατηρεί τη δυναμική και την αποτελεσματικότητά της. Συνήλθε αμέσως από την ήττα στην έδρα του Απόλλωνα και χθες, παρότι δεν έλαμψε με την απόδοσή της, είχε την ουσία. Βρήκε τον τρόπο να αναχαιτίσει σχεδόν όλες τις φάσεις των πρασίνων, έφτιαξε ευκαιρίες, αξιοποίησε τα δύο πέναλτι που κέρδισε σε καίριο χρονικό σημείο και με τη διαχείριση στο δεύτερο ημίχρονο άρπαξε την κλεψύδρα του χρόνου και την άδειασε ως το 87’. Όταν ο Ντέρμπισαϊρ έπιασε στον ύπνο τον Γιαμπερέ και μείωσε το σκορ στο τελικό 2-1.
Ένα γκολ που ήρθε πολύ αργά για την Ομόνοια, κυρίως για δύο λόγους: Ο πρώτος, αφορά στην αδυναμία της στην τελική πάσα και προσπάθεια στο πρώτο 45λεπτο, κατά τη διάρκεια του οποίου είχε το απαιτούμενο αγωνιστικό θράσος. Ο δεύτερος, σχετίζεται με τα τέρματα που δέχθηκε στην εκπνοή του ημιχρόνου. Αν το πέναλτι που παραχώρησε ο Ντέρμπισαϊρ, κάνοντας χέρι σε μια αψυχολόγητα άτσαλη προσπάθεια, επέφερε απογοήτευση στο «τριφύλλι», η λανθασμένη απόφαση του Μασιά στο δεύτερο πέναλτι προκάλεσε τον εκνευρισμό, όπως φάνηκε στη μεγαλύτερη διάρκεια του υπόλοιπου αγώνα.
Όσο κι αν επηρεάστηκε, η Ομόνοια είχε άλλα 45 λεπτά για να αντιδράσει με την απόδοσή της και δεν το έπραξε. Δεν κατέθεσε ψυχή και αποφασιστικότητα για να φωνάξει πως το ντέρμπι δεν είχε τελειώσει. Την ίδια ώρα που ο ΑΠΟΕΛ έδειχνε ικανός να κρατήσει την προδιαγραφόμενη νίκη του μέχρι το τέλος.