Κατάθεση ψυχής από τον Χρίστο Κόντη. Ο Ελλαδίτης νυν προπονητής και πρώην ποδοσφαιριστής του ΑΠΟΕΛ περιγράφει την ποδοσφαιρική του καριέρα, την αδελφική φιλία με τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς, τις επιτυχίες στον ΑΠΟΕΛ, αποκάλυψε ότι προτού συμφωνήσει με τους γαλαζοκίτρινους βρέθηκε κοντά στην Ομόνοια ενώ μίλησε με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για το επεισόδιο καρδίας που στάθηκε η αιτία να σταματήσει το ποδόσφαιρο.
Αναλυτικά το απόσπασμα
«Στον ΑΠΟΕΛ συνεργάστηκε για πέντε χρόνια με τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Τα τρία ως ποδοσφαιριστής και τα δύο ως μέλος του τεχνικού τιμ. Ο Σέρβος τεχνικός είχε πέρασμα κι από την Ελλάδα, το οποίο δεν ήταν και ιδιαίτερα επιτυχημένο.
Διαβάστε επίσης: O Χρήστος Κόντης έχει μεγάλη καρδιά: Το έμφραγμα, η κοροϊδία κι η τιμωρία
“Στην Ελλάδα, ο Γιοβάνοβιτς δούλεψε σε ομάδες όπως ο Ηρακλής και η Νίκη Βόλου που είχαν ως στόχο την παραμονή στην κατηγορία. Δεν μπορούσε να δείξει πλήρως τις δυνατότητές του. Δεν του δόθηκε, άλλωστε, η ευκαιρία για μία μεγαλύτερη ομάδα. Αντίθετα, στο ΑΠΟΕΛ έκανε απίστευτα πράγματα. Κατάφερε να μας δώσει κάποια στοιχεία που μας έλειπαν ως παίκτες. Μας έδωσε αυτοπεποίθηση, μας έκανε να γουστάρουμε την προπόνηση και προσωπικά τον θεωρώ τον πιο επιτυχημένο προπονητή στην ιστορία του κυπριακού ποδοσφαίρου. Είναι πραγματικός δάσκαλος. Για εμένα, είναι κάτι παραπάνω από φίλος. Είναι αδερφός και πατέρας μου. Τον έζησα 11 χρόνια. Τα πέντε ως παίκτης και τα έξι ως συνεργάτης σε ΑΠΟΕΛ και Αλ Νασρ. Ζήσαμε τρομερές στιγμές”.
ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ, Η ΠΡΟΚΡΙΣΗ ΣΤΟ CHAMPIONS LEAGUE ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ
Η μοίρα, ωστόσο, έπαιξε ένα ένα άσχημο παιχνίδι στον Κόντη, αφού τη σεζόν που η ομάδα προκρίθηκε στους ομίλους του Champions League, με τον ίδιο πρωταγωνιστή στα προκριματικά, προέκυψε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας.
“Ήμουν βασικό στέλεχος της ομάδας των προκριματικών και θυμάμαι πως έκανα έξι φανταστικά παιχνίδια. Έγραφε ο Τύπος ο “Έφηβος Κόντης” και γενικότερα στέκονταν στην παρουσία μου. Να σου πω την αλήθεια, εκείνο το καλοκαίρι επρόκειτο να αποχωρήσω από τον ΑΠΟΕΛ. Ο προπονητής με ήθελε πάρα πολύ στην ομάδα, αλλά η διοίκηση δεν ήταν ιδιαίτερα θερμή στην παραμονή μου. Έλεγαν πως είμαι μεγάλος και γι’ ακόμα μία φορά τσίγκλησαν τον εγωισμό. Πάντα ήμουν ένας αθλητής που πρόσεχε την υγεία του, έκανα σωστή αποκατάσταση και πρόσεχα τι έτρωγα. Έτσι ήταν η ζωή μου. Δεν το έκανα επειδή ήμουν 36 ετών. Τα ίδια έκανα και στα 16. Επομένως, δεν υπήρχε ο παράγοντας “μεγάλος σε ηλικία”. Τελικά, υπέγραψα τελευταίος και με μείωση. Αυτό με πείραξε και βάλθηκα να αποδείξω σε όλους ότι έκαναν λάθος.
Ωστόσο, η προσπάθεια να αποδείξω πράγματα μού δημιούργησε μεγάλο στρες, το οποίο “έσκασε” μέσα μου και δημιουργήθηκε το πρόβλημα υγείας. Πήγα απευθείας στο νοσοκομείο, οι γιατροί μού είπαν πως είναι όλα καλά, απλά θα πρέπει να σταματήσω το ποδόσφαιρο. Το σημαντικό ήταν πως άμεσα ο Γιοβάνοβιτς με φώναξε και μου πρότεινε να γίνω βοηθός του.
“Ξεκουράσου 15-20 ημέρες και έλα πίσω γιατί πλέον θα είσαι βοηθός μου”, μου είχε πει χαρακτηριστικά. Άρα, κατευθείαν πήρα μία θετική ένεση ότι θα παραμείνω κοντά στο ποδόσφαιρο. Ξέρεις, είναι δύσκολο για έναν αθλητή να σταματάει δίχως να το θέλει. Είναι δύσκολη η διαχείριση. Εγώ, τότε, σκεφτόμουν πως θα παίξω 1-2 χρόνια και στη συνέχεια θα αποσυρθώ από τη δράση. Όταν θα ένιωθα πως δεν μπορώ πλέον να αποδώσω, θα σταματούσα. Δεν είχα σκοπό ούτε να ξεφτιλίζομαι, ούτε να κάνω τον κομπάρσο σε μία ομάδα και να παίρνω τον μισθό μου. Ήθελα πάντα να είμαι πρωταγωνιστής».
Το θετικό ήταν πως δεν επηρεάστηκε από τη μετάβαση. Άρχισε να σκέφτεται απευθείας ως προπονητής. Ο ποδοσφαιριστής «πέθανε» μέσα του γιατί μπήκε απευθείας στα βαθιά.
“Ο Ιβάν μού έδωσε χώρο να παρουσιάσω τις ιδέες μου, ειδικά στις προπονήσεις, επειδή με πίστευε πολύ. Μου είχε πει ότι θα γίνω προπονητής 2-3 χρόνια πριν, την στιγμή που εγώ του έλεγα πως δεν υπάρχει περίπτωση. Όμως, έβλεπε κάτι σε εμένα. Στις προπονήσεις και στα αποδυτήρια είχα το ρόλο του μεταφραστή, ενώ στην ανάλυση των αγώνων κρατούσα το κοντρόλ και ήμουν εκείνος που πήγαινε μπρος-πίσω τις φάσεις. Καλώς ή κακώς, από πολύ νωρίς έπρεπε να είμαι προσηλωμένος σε όλα όσα έλεγε ο προπονητής. Γι’ αυτό δεν με πείραξε η μετάβαση. Επειδή είχα μπει ήδη σ’ αυτή τη λογική. Ως βοηθός είχα ένα πολύ μεγάλο προσόν. Ήμουν πολύ κοντά στους παίκτες. Άκουγα τα παράπονά τους, τις διαφωνίες τους, τις σκέψεις τους και αποτελούσα –ουσιαστικά- τον συνδετικό κρίκο με τον προπονητή. Ξέρεις, πολλές φορές ένας ποδοσφαιριστής όταν είναι νευριασμένος, μπορεί να πει και μία κουβέντα παραπάνω. Ως πρώην ποδοσφαιριστής, είχα τον τρόπο να ‘σβήσω’ τη φωτιά και να ομαλοποιήσω την κατάσταση. Τους καταλάβαινα απόλυτα. Είχαμε μία πολύ καλή σχέση, στα όρια βέβαια του παίκτης-βοηθός προπονητή”.
Η ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΗ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΕΜΦΡΑΓΜΑΤΟΣ
Το πρόβλημα υγείας του αποτέλεσε για μεγάλο χρονικό διάστημα πρώτο θέμα τόσο στον ελληνικό όσο και στον κυπριακό έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο. Δεν είναι, άλλωστε, συνηθισμένο ένας ποδοσφαιριστής του επιπέδου του να παθαίνει καρδιακή προσβολή σε τέτοια ηλικία. Ωστόσο, ο ίδιος δεν αναφέρθηκε ποτέ εκτενέστατα σε όλα όσα πέρασε εκείνο το διάστημα. Όλα αυτά, μέχρι σήμερα, που αποφάσισε να μοιραστεί μαζί μας τις σκέψεις του.
“Πολύ απλά, έπαθα έμφραγμα. Παρότι δεν κάπνιζα, δεν έπινα, δεν είχα πίεση και έτρωγα υγιεινά. Ουσιαστικά, η εξήγηση που μου δόθηκε τότε από τους γιατρούς ήταν πως λόγω του έντονου στρες προέκυψε το πρόβλημα στην καρδιά. Όλοι στις αρτηρίες μας έχουμε κάποιες αθηρωματικές πλάκες, δηλαδή κάποια σημεία που πιάνουν λίγη “μάκα”. Σαν έναν σωλήνα που έχει πιάσει λίγη βρωμιά. Κι όταν στρεσάρεσαι, οι αρτηρίες κάνουν συσπάσεις. Οπότε, σε κάποια σύσπαση, μία από τις αθηρωματικές πλάκες έφυγε από το τοίχωμα, μπήκε στο αίμα και έγινε θρόμβος. Κι ο θρόμβος πήγε και μπλόκαρε την κεντρική αρτηρία.
Εμένα είχε αρχίσει να μου δίνει σημάδια μερικές ημέρες πριν. Συγκεκριμένα, την Κυριακή πριν από την πρεμιέρα του πρωταθλήματος με την ΑΕΚ Λάρνακας, ένιωσα ένα κάψιμο στο στήθος. Το είπα στον γιατρό και μου είπε πως θα το παρακολουθήσουμε. Πήγα κανονικά στο ξενοδοχείο, έφαγα, κοιμήθηκα κανονικά και θεώρησα πως ήταν απλά ένα κρύωμα. Πάμε στο γήπεδο, αρχίζω το ζέσταμα και αισθάνομαι ξανά τον ίδιο πόνο. Το λέω στο ημίχρονο στον γιατρό και μου λέει πως όταν τελειώσει το παιχνίδι θα το δούμε αναλυτικά.
Τελειώνει το παιχνίδι, φέρνουμε ισοπαλία 0-0, έχω παίξει μέτρια, είμαι μέσα στα νεύρα, πάω στο flash interview και μου λένε όλοι πως έχω γίνει κάτασπρος. Πηγαίνω στο νοσοκομείο, κάνω καρδιογράφημα, το οποίο είναι καθαρό και επιστρέφω σπίτι μου. Την ώρα που μιλάω με τον πατέρα μου μέσω Skype, αρχίζω να ιδρώνω, του ζητάω να το κλείσουμε γιατί δεν αισθάνομαι καλά και ξαφνικά νιώθω ένα μούδιασμα και μία αίσθηση σαν να σε πατάει ελέφαντας στο στήθος. Δεν ήξερα τι έχω πάθει. Δεν μου πήγε το μυαλό στο έμφραγμα γιατί σκεφτόμουν πως είμαι αθλητής”.
“Φωνάζω τη γυναίκα μου και καλούμε τον γιατρό στο σπίτι. Το θετικό ήταν πως είχα τις αισθήσεις μου. Κι αυτό οφειλόταν στο γεγονός πως είχα μεγάλες αρτηρίες λόγω του αθλητισμού και ο θρόμβος δεν έφραξε ολοκληρωτικά την κεντρική αρτηρία. Πήγα στο νοσοκομείο, μου έκαναν θρομβόλυση, μου έσπασαν τον θρόμβο και την επόμενη ημέρα έκανα το στεφανιαίο stent. Ευτυχώς δεν μου έμεινε κάποιο κουσούρι. Διότι, συνήθως, το έμφραγμα σου αφήνει κάποιο πρόβλημα στην καρδιά. Νεκρώνει ένα κομμάτι της και λειτουργεί στο 60-70%. Όμως, ήμουν τυχερός”, πρόσθεσε.
Τότε, η σύζυγός του, Κωνσταντίνα Πόπη είχε μιλήσει στα ΜΜΕ και είχε δηλώσει πως «ο Χρήστος ζει από θαύμα». Άραγε, πόσο κοντά στην πραγματικότητα είναι η συγκεκριμένη ατάκα;
“Ναι, ισχύει. Ευτυχώς δεν το έπαθα εν ώρα αγώνα. Γιατί έχουμε δει ποδοσφαιριστές να σωριάζονται στο έδαφος και η κατάσταση να ξεφεύγει από τον έλεγχο. Ήμουν τυχερός διότι βρισκόμουν στο σπίτι μου και ο γιατρός μου, ο Κωνσταντίνος Σχίζας ήταν καθ’ οδόν επειδή του είχα ζητήσει να μου φέρει κάποια χάπια, θεωρώντας πως αντιμετωπίζω κάποια παλινδρόμηση στομάχου. Τελικά, ήταν κάτι πολύ πιο σοβαρό, αλλά το αντιμετωπίσαμε σωστά”.
Ο γιατρός έδωσε εντολή να μην παρακολουθήσει την πρεμιέρα με τη Ζενίτ για τους ομίλους του Champions League, καθώς η συναισθηματική φόρτιση θα επηρέαζε την κατάσταση της υγείας του.
“Έβλεπα το γήπεδο να είναι γεμάτο, τους φιλάθλους να σηκώνουν τη φανέλα μου και ήθελα τόσο πολύ να είμαι εκεί. Όμως για 20-25 ημέρες έπρεπε να αποφεύγω τη συναισθηματική φόρτιση. Να σου πω την αλήθεια, καλύτερα να είχα πάει γιατί κι από την τηλεόραση ένιωσα το ίδιο πράγμα. Ήταν συγκλονιστικές στιγμές. Πήρα απίστευτη αγάπη από τον κόσμο του ΑΠΟΕΛ”».
Το τελευταίο παιχνίδι του Χρήστου Κόντη: ΑΠΟΕΛ – ΑΕΚ Λάρνακας 0-0