ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΑΚΟΥΡΗ
Υπάρχουν αγώνες και αγώνες… Δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες κάθε βδομάδα. Ντέρμπι «αιωνίων», όμως, δυο-τρεις φορές το χρόνο σε κάθε χώρα. Η νίκη σε ένα τέτοιο ματς ισοδυναμεί με… την απόλυτη ηδονή για τον ποδοσφαιρόφιλο. Πολλές φορές ικανή να απαλύνει την στεναχώρια μιας αποτυχημένης σεζόν. Η αδρεναλίνη στο κόκκινο, με διάχυτη την αίσθηση ότι τόσο οι μεγάλοι πρωταγωνιστές, όσο και οι υποστηρικτές τους στην εξέδρα, «παίζουν τα ρέστα τους». Σε ένα τέτοιο παιχνίδι παίζουν όλοι…
Τον παλιό καλό καιρό, ήταν η αφετηρία ατέλειωτων πειραγμάτων και σημείο αναφοράς για χρόνια, στα καφενεία και τα ποδοσφαιρικά στέκια. Πριν μερικά χρόνια έπιανε ταβάνι ο… «δείκτης υψηλού κινδύνου» και ο φόβος για νέους κρίκους στην αλυσίδα της ντροπής. Με «οπαδούς» να σπάζουν, να καταστρέφουν, να σκοτώνονται. Ένα σύμπτωμα κοινωνικής νοσηρότητας με τις πιο ζοφερές πλευρές του ανθρώπινου χαρακτήρα. Σήμερα, η πλειονότητα των οπαδών γύρισε την πλάτη στο γήπεδο για τους γνωστούς λόγους. Το αυριανό ντέρμπι προδιαγράφεται ως ο αγώνας με τη λιγότερη προσέλευση οπαδών των δύο ομάδων με ότι και αν σημαίνει αυτό και είναι κάτι που θα πρέπει να προβληματίσει άπαντες.
Διαβάστε επίσης: Ο «Μάλε», ο «Βάκου», ο Χαπέσιης, ο Μακρίδης και τα στριγκ (vids)
Το οδοιπορικό
Οι μέρες, οι ώρες, τα λεπτά, κυλούν βασανιστικά κι η αναμονή μοιάζει με ανυπέρβλητο εμπόδιο. Το μίσος κι οι προκαταλήψεις αρκετών χρόνων που «σιγοβράζουν», απελευθερώνουν ενέργεια. Κι έχουμε ντέρμπι αύριο… Ανάμεσα στους «αιώνιους» της Λευκωσίας. ΑΠΟΕΛ-Ομόνοια, αύριο το βράδυ (19:00) στο ΓΣΠ κι όποιος αντέξει!
Ένα οδοιπορικό που ξεκίνησε στις 12 Δεκεμβρίου το 1953, την πρώτη χρονιά της ενοποίησης του κυπριακού ποδοσφαίρου. Εκείνο το απόγευμα, στο παλιό ΓΣΠ, στην καρδιά της Λευκωσίας, οι δύο ομάδες εξήλθαν ισόπαλες 0-0. Από την πρώτη στιγμή, όμως, ήταν εμφανές ότι αυτή η «κόντρα» θα κρατούσε χρόνια. «Χάιλαϊτς» όλων των εποχών, το επιβλητικό 6-2 του ΑΠΟΕΛ την περίοδο 1968-69, με το «τριφύλλι» να απαντά μετά από 19 χρόνια (1987-88) με το επιβλητικό 5-0. Θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι αποτελεί… επίτευγμα. Το κυπριακό «el clasico», το ντέρμπι των «αιωνίων» της Λευκωσίας, συγκαταλέγεται ανάμεσα στα κορυφαία της Ευρώπης. Οι ειδικοί του είδους κατατάσσουν το ΑΠΟΕΛ – Ομόνοια στις ξεχωριστές στιγμές των «ντέρμπι του πάθους και του μίσους», όπως χαρακτηρίζονται.
Πώς «σκοτώνονται» στην Αργεντινή η Μπόκα Τζούνιορς με τη Ρίβερ Πλέιτ, στη Βραζιλία η Φλαμένγκο με τη Φλουμινένσε, στην Ισπανία η Ρεάλ Μαδρίτης με την Μπαρσελόνα και στην Ελλάδα ο Ολυμπιακός με τον Παναθηναϊκό; Και το… «δικό» μας ντέρμπι έχει τη θέση που του αξίζει. Με αναφορές που κάθε άλλο παρά τιμητικές είναι, αφού προτάσσεται η κομματική «σύγκρουση» των «δεξιών» του ΑΠΟΕΛ και των «αριστερών» της Ομόνοιας. Παρά το γεγονός ότι σε πολλές χώρες της υφηλίου, η κόντρα ξεκίνησε ως πολιτική, σήμερα, η κομματική παράμετρος εμφανίζεται σε ελάχιστες περιπτώσεις. Με το ντέρμπι της Κύπρου να «πρωτοπορεί» και να χλευάζεται αγρίως…
Διαβάστε επίσης: ΑΠΟΕΛ-Ομόνοια: Ο μοναδικός παίκτης που δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής στο ντέρμπι
ΑΠΟΕΛ
Aθλητικός Ποδοσφαιρικός Όμιλος Ελλήνων Λευκωσίας… Ετών 92 και αναμφίβολα ένα από τα πιο ιστορικά σωματεία του τόπου. ΑΠΟΕΛ, γένους αρσενικού και εκ παραδρομής «το… ΑΠΟΕΛ», που τώρα τελευταία πάει να εκλείψει. Ιδρύθηκε ως ΠOEΛ (8 Nοεμβρίου 1926) και εκτός από ποδοσφαιρική ομάδα, είχε τη δική του εφημερίδα, την «Aθλητική Hχώ»! Η Γενική Συνέλευση του 1928 ομοφώνως αποφάσισε τη μετονομασία του σωματείου σε AΠOEΛ. Ανάμεσα στα πρωτοπόρα σωματεία για την ανάπτυξη του αθλητισμού σε όλα τα επίπεδα. Σε όλες τις προσπάθειες για την καλλιέργεια των σπορ, οι γαλαζοκίτρινοι και προσφάτως «πορτοκαλί» είχαν πάντοτε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Έστω κι αν πολλές φορές «κατηγορήθηκαν» για… κουμάντο στα κέντρα αποφάσεων, η προσφορά τους είναι πολύ μεγάλη. Κι όχι μόνο στον αθλητισμό. Όποιος τολμήσει να αμφισβητήσει τον ελληνοκεντρισμό του σωματείου, μαύρο φίδι που τον έφαγε. Με πυρήνα την Ελλάδα και την ελληνική σημαία, στο παρελθόν δεν δεχόταν στις τάξεις του αθλητές και μέλη που δεν ήταν Έλληνες και Χριστιανοί Ορθόδοξοι. «Μια σημαία (η ελληνική), μια ομάδα (ΑΠΟΕΛ)» ήταν για πολλά χρόνια το σύνθημα. Στους αγώνες του ΑΠΟΕΛ η ελληνική σημαία κυριαρχεί. Η σημαία της κυπριακής Δημοκρατίας δεν εμφανίζεται καθόλου…
Oμόνοια
Και στην… άλλη πλευρά η Ομόνοια που είναι σάρκα εκ της σαρκός του ΑΠΟΕΛ! Το 1948 αποτέλεσε χρονιά-σταθμό για το κυπριακό ποδόσφαιρο, αφού, τα μίση και τα πάθη της εποχής οδήγησαν στο σχίσμα. Σε μια εποχή όπου στην Eλλάδα καλλιεργείτο κλίμα φανατισμού κι ο εμφύλιος χώριζε τη χώρα στα δύο, το «μικρόβιο» βρήκε τρόπο να μπει και στις φλέβες των αθλητών και των παραγόντων και να τους «δηλητηριάσει». Αφορμή ήταν το τηλεγράφημα που στάληκε από το διοικητικό συμβούλιο του ΑΠΟΕΛ προς τον ΣEΓAΣ, στις 23 Mαΐου 1948. Απηύθυνε, «εγκάρδιο αδελφικό χαιρετισμό σ’ ολόκληρη την ελληνική αθλούμενη νεολαία» κι ευχόταν, «όπως τερματισθεί η εθνοκτόνος ανταρσία».
Οι αριστεροί παράγοντες και αθλητές του AΠOEΛ θεώρησαν το χαρακτηρισμό «εθνοκτόνος ανταρσία», πρόκληση και κομματική τοποθέτηση και διαχώρισαν τη θέση τους. Ίδρυσαν, στις 4 Iουνίου 1948, νέο σωματείο, με την ονομασία «Aθλητικός Σύλλογος Oμόνοια Λευκωσίας». Η ομάδα της αριστεράς, της εργατιάς και του λαού. «Κινέζους» αποκαλούν τους οπαδούς της Ομόνοιας οι αντίπαλοί τους. Κι είναι όντως πάρα πολλοί. Με αποκορύφωμα πριν μερικά χρόνια όταν «έκοψε» 11 χιλιάδες εισιτήρια, μέσο όρο ανά αγώνα!