Απεβίωσε σήμερα σε ηλικία 75 ετών ο Ουράνιος Ιωαννίδης.
Ο Ουράνιος Ιωαννίδης διετέλεσε βουλευτής, Υπουργός Παιδείας επί Προεδρίας Γλαύκου Κληρίδη, Πρόεδρος του Κυπριακού Οργανισμού Αθλητισμού και Πρόεδρος του ΑΠΟΕΛ από το 1996 έως το 1999 σε μία εξαιρετικά δύσκολη περίοδο για τους «γαλαζοκίτρινους».
Τα τελευταία χρόνια αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας. Ο Ουράνιος Ιωαννίδης γεννήθηκε στη Λευκωσία στις 22 Δεκεμβρίου 1944. Απέκτησε πτυχίο στη φυσιογνωσία από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Κάρντιφ αποκτώντας μεταπτυχιακά στην Εκπαιδευτική Διοίκηση, στην Εκπαιδευτική Ψυχολογία, στην Εκπαιδευτική Τεχνολογία και στις Δεξιότητες Έρευνας. Παντρεύτηκε με την Ελένη Οράτου Ιωαννίδου και έχει δυο υιούς Αδελφή του είναι η Ζέτα Αιμιλιανίδου, Υπουργού Εργασίας, Πρόνοιας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων καθώς και της ακαδημαϊκού Μαίρης Κουτσελίνη.
Ένας γνήσιος ΑΠΟΕΛίστας που βγήκε μπροστά και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να κρατηθεί όρθιο το σωματείο της Λευκωσίας αναλαμβάνοντας τη διοίκηση στη χειρότερη καμπή της ιστορίας του.
Πιο κάτω αυτούσια συνέντευξη του Ουράνιου Ιωαννίδη στο επίσημο περιοδικό του ΑΠΟΕΛ το 2008
Μέσα της δεκαετίας του 90, λίγο μετά την κατάκτηση του κυπέλλου από τον ΑΠΟΕΛ. Το όνομα του τότε προέδρου της ομάδας Ουράνιου Ιωαννίδη συνοδευόταν από τον χαρακτηρισμό «καμικάζι». Πως αλλιώς θα μπορούσε να χαρακτηρίσεις έναν άνθρωπο ο οποίος αναλαμβάνει να διοικήσει μία ομάδα στην χειρότερη καμπή της ιστορίας της και λίγο πριν το χείλος της καταστροφής με κίνδυνο να συνδεθεί το όνομά του με τις μελανότερες στιγμές μιας ένδοξης ιστορίας. Και όμως ο Ουράνιος Ιωαννίδης όχι μόνο ανέλαβε το σωματείο αλλά κατάφερε να οδηγήσει το ΑΠΟΕΛ και στην κατάκτηση δύο τίτλων.
«Και σήμερα να αντιμετώπιζε πρόβλημα το ΑΠΟΕΛ εγώ θα έμπαινα μέσα για να βοηθήσω. Έχω γεννηθεί μέσα στον ΑΠΟΕΛ, μεγάλωσα με τον ΑΠΟΕΛ και κατά συνέπεια ότι και να μου ζητούσαν από τον ΑΠΟΕΛ εγώ θα το έκανα. Η γεύση που μου άφησε εκείνη η περίοδος ενασχόλησης με τα διοικητικά της ομάδας είναι γλυκιά παρά τις δυσκολίες γιατί όταν επιτυγχάνεις κάτι για ένα κοινωνικό σύνολο πάντα νοιώθεις ικανοποίηση», λέει σε κάποια φάση της συζήτησής ο κ. Ιωαννίδης. Λόγια ειλικρινή που πιστοποιούν το δέσιμο που νοιώθει μ’ αυτή την ομάδα. Άλλωστε ο Ουράνιος Ιωαννίδης δεν ήταν ένας ακόμη διοικητικός παράγοντας και ούτε καν ένας πολιτικός που θέλησε να εκμεταλλευτεί το λαϊκό έρεισμα της ομάδας (ήταν ήδη βουλευτής όταν δέχτηκε ν’ αναλάβει πρόεδρος του σωματείου). «Πρωτοπαρακολούθησα αγώνα του ΑΠΟΕΛ στο παλιό ΓΣΠ φορώντας ακόμη κοντά παντελονάκια. Μιλάμε πριν ακόμη τον αγώνα του 55».
Ο Ουράνιος Ιωαννίδης μεγάλωσε στην κατεχόμενη Νεάπολη. Εκεί έκανε τα πρώτα του βήματα και στις αλάνες τις περιοχής έπαιζε μέχρι να βραδιάσει ποδόσφαιρο. Πριν καλά-καλά τελειώσει το Λύκειο είχε την τύχη ν’ αγωνιστεί στην αγαπημένη του ομάδα. «Από το 60 μέχρι το 63 αγωνίστηκα στο ΑΠΟΕΛ ως ποδοσφαιριστής πλέον και μάλιστα είχα την τύχη να κατακτήσω το κύπελλο το 1962». Εκείνη την περίοδο αγωνιζόταν ως σέντερ φορ αλλά η ποδοσφαιρική του καριέρα έπρεπε να μπει σε δεύτερη μοίρα αφού έπρεπε να εγκαταλείψει την Κύπρο για να συνεχίσει τις σπουδές του στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. «Κι εκεί αγωνιζόμουν με την ομάδα των φυσικομαθηματικών στο πρωτάθλημα του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου. Ήταν μάλιστα μία από τις καλύτερες ομάδες της σχολής αφού είχαμε τον Τσελεμίδη του ΠΑΟΚ τερματοφύλακα, τον Θεοφανίδη του ΠΑΟΚ σέντερ μπακ, τον Αλέξη Λειβαδά που αργότερα αγωνίστηκε στον Ολυμπιακό Πειραιώς και τον Γιώργο Λιάνη που έπαιζε στον Ηρακλή. Τότε αγωνιζόμουν ως λίμπερο».
Επιστρέφοντας από τις σπουδές και αφού υπηρετεί την στρατιωτική του θητεία ξεκινάει η καριέρα του ως εκπαιδευτικός. «Ακόμη και τότε αγωνιζόμουν στην Ολυμπιάδα Νεαπόλεως η οποία συμμετείχε στο πρωτάθλημα τρίτης κατηγορίας. Μάλιστα έπαιζα ποδόσφαιρο μέχρι τα 44 μου». Η υπόλοιπη πορεία του Ουράνιου Ιωαννίδη είναι λίγο έως πολύ γνωστή αφού η ενασχόλησή του με τα κοινά ξεκινάει από πολύ νωρίς με τη συμμετοχή του σε διάφορες ομοσπονδίες και οργανώσεις. Μάλιστα το 1988 θα διατελέσει για έξι χρόνια και πρόεδρος του ΚΟΑ. Η καριέρα του στο Υπουργείο Παιδείας στο οποίο είχε φτάσει μέχρι και τη θέση του Ανώτατου Λειτουργού Εκπαίδευσης θα σταματήσει τον Μάιο του 1996 με την εκλογή του στη βουλή.
Τον ίδιο χρόνο ο ΑΠΟΕΛ πραγματοποιεί εξαιρετική χρονιά και κατακτά το νταμπλ. Ένα νταμπλ το οποίο εκτός από την χαρά άφησε πίσω του και τεράστια οικονομικά προβλήματα τα οποία ουδείς φαινόταν διαθέσιμος να αντιμετωπίσει. Επί δύο μήνες ο ΑΠΟΕΛ θα μείνει ουσιαστικά ακέφαλος μέχρι που τον Ιούλιο ο Ουράνιος Ιωαννίδης μαζί με δέκα άτομα (τα οποία στο τέλος έγιναν 4-5) θ΄ αναλάβει να βγάλει την ομάδα από το αδιέξοδο. «Το χειρότερο ήταν ότι ξεκινήσαμε τη χρονιά με τους δικαστικούς επιδότες να βρίσκονται μέσα στο σωματείο και να απειλούμαστε ακόμη και με κατασχέσεις των τροπαίων». Ο ΑΠΟΕΛ ποτέ μέχρι τότε δεν είχε ξαναβρεθεί σε τόσο δυσχερή κατάσταση αφού ως ομάδα με πολύ κόσμο αλλά και επιφανείς διοικητικούς αλλά και εξωδιοικητικούς παράγοντες έβρισκε πάντα τα έσοδα για να καλύπτει τα όποια ανοίγματα. « Όταν κυνηγάς ένα πρωτάθλημα είσαι υποχρεωμένος να κάνεις πολλά έξοδα. Αυτά είναι φρένο για την πορεία σου την επόμενη χρονιά». Μας λέει ο κ. Ιωαννίδης στην προσπάθειά του να μας εξηγήσει τι έφταιξε και ο ΑΠΟΕΛ έφτασε τότε σ’ εκείνο το σημείο. «Επίσης αυτό που επιδείνωσε την κατάσταση είναι ότι μέχρι τότε τα μεγέθη ήταν μικρότερα από εκείνη την περίοδο κι έπειτα τα έξοδα ξέφυγαν και κανένας δεν μπορούσε να τα αντιμετωπίσει με τις παραδοσιακές μεθόδους, δηλαδή τις εισφορές των παραγόντων και τα έσοδα από τα εισιτήρια».
Παρ’ όλα αυτά η χρονιά όχι μόνο βγήκε αλλά ολοκληρώθηκε με την κατάκτηση του κυπέλλου εις βάρος της Ομόνοιας. «Η κατάκτηση του Κυπέλλου ήταν η σπουδαιότερη στιγμή των τριών χρόνων της θητείας μου, γιατί ακριβώς κατακτήσαμε το τρόπαιο αντιμετωπίζοντας την Ομόνοια στον τελικό κάτι που συμβαίνει πολύ σπάνια να βλέπεις ένα ντέρμπι αιωνίων στον τελικό. Στο τέλος εκείνη η χρονιά παρ’ όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίσαμε μπορεί να θεωρηθεί επιτυχημένη αφού μειώσαμε το χρέος, κατακτήσαμε το κύπελλο και πήγαμε αρκετά καλά και στην Ευρώπη όπου αποκλείσαμε τον Ηρακλή και αγωνιστήκαμε με την Εσπανιόλ από την οποία χάσαμε 2-0. Ήταν λοιπόν μία καλή χρονιά από πλευράς κυπέλλου και Ευρώπης αλλά μία κακή χρονιά από πλευράς βαθμολογικής συγκομιδής στο πρωτάθλημα». Ασφαλώς η συζήτηση περιστράφηκε και γύρω από την κακή πορεία της ομάδας σ’ εκείνο το πρωτάθλημα. «Σ’ αυτό έφταιξε και το γεγονός ότι το ρόστερ δεν μας επέτρεπε να έχουμε διάρκεια σαν ομάδα. Είχαμε για παράδειγμα τον Κίπριχ ο οποίος την προηγούμενη χρονιά ήταν πρωταγωνιστής στην πορεία προς το νταμπλ ενώ τη δεύτερη χρονιά λόγω τραυματισμών δεν απέδωσε τ’ αναμενόμενα. Στην πορεία χάσαμε από τραυματισμούς και 3-4 ακόμη ποδοσφαιριστές. Είχαμε και τα προβλήματα των προπονητών. Αλλάξαμε τέσσερις συνολικά προπονητές. Ξεκινήσαμε με τον Σάμπουριτς ο οποίος εγκατέλειψε, φέραμε τον Γκμοχ ο οποίος έφυγε κι αυτός γιατί βρήκε δουλειά στην Ελλάδα και τελικά καταλήξαμε με τον Αλέφαντο». Ο Ουράνιος Ιωαννίδης ήταν ο άνθρωπος που στήριξε τον Νίκο Αλέφαντο κατά το πέρασμά του από τον ΑΠΟΕΛ αφού όπως συμβαίνει σε όσες ομάδες κι αν έχει εργαστεί ο βετεράνος τεχνικός αντιμετωπιζόταν με επιφύλαξη. «Ότι και να λένε για τον Αλέφαντο εγώ πιστεύω ότι μέσα στο προπονητικό κέντρο είναι καταπληκτικός. Εκεί που ο Αλέφαντος για μένα υστερεί είναι για να επιλέξει το καταλληλότερο σύστημα με το οποίο θ’ αγωνιστεί η ομάδα. Κι εκεί πάλι ήταν πολύ εντάξει αφού επιδίωκε να συζητήσει μαζί μας. Θα χρησιμοποιήσω αυτό και όχι αυτόν γι’ αυτούς και γι’ αυτούς τους λόγους. Δεν τα πάει καλά με τους ποδοσφαιριστές, με τον κόσμο ή τους δημοσιογράφους αλλά εγώ ήμουν ικανοποιημένος από την παρουσία του στον ΑΠΟΕΛ».
Το 1999 ήρθε η υπουργοποίησή του και η αναγκαστική αποχώρηση από τη διοίκηση του ΑΠΟΕΛ. Παρ’ όλα αυτά ποτέ δεν έκρυψε τα αισθήματά του για την ομάδα. «Ο ΑΠΟΕΛίστας θέλει να βλέπει να βγαίνουν ποδοσφαιριστές από την δική του ομάδα. Λατρεύει και έχει λατρέψει αυτούς τους ποδοσφαιριστές που βγήκαν από την ίδια την ομάδα. Είναι σπάνιες οι περιπτώσεις ποδοσφαιριστών που αγαπήθηκαν όσο οι παίκτες των ακαδημιών του ΑΠΟΕΛ, όπως για παράδειγμα ο Ίαν Μουρς ο οποίος και πάλι χρειάστηκε να μείνει για πολλά χρόνια στο ΑΠΟΕΛ για να τον νοιώσουν ως δικό τους».
Όσο για το μέλλον των κυπριακών ομάδων και την μετεξέλιξή τους βάση των ευρωπαϊκών προτύπων; «Δύσκολα στην Κύπρο και την Ελλάδα να αλλάξει ο τρόπος λειτουργίας των ομάδων γιατί οι παράγοντες συνεχίζουν να είναι οπαδοί. Στο εξωτερικό που λειτουργούν πιο επαγγελματικά το βλέπουν καθαρά ως εταιρεία και οι ιδιοκτήτες των ομάδων τις αντιμετωπίζουν ως επένδυση γι’ αυτό ακριβώς και ξεχωρίζουν. Εδώ οι περισσότερες ομάδες λειτουργούν σαν μικρομεσαίες οικογενειακές επιχειρήσεις ενώ κανονικά οι ομάδες θα έπρεπε να έχουν ένα γενικό διευθυντή ο οποίος θα διαχειρίζεται εν λευκώ την ομάδα και θα κρίνεται εκ των υστέρων. Επιπλέον είναι προβληματική και η στοχοθέτηση. Τι περιμένω από έναν προπονητή; Ότι θα μου παίρνει κάθε χρόνο το πρωτάθλημα; Δεν γίνεται αυτό. Υπάρχουν κι άλλες ομάδες. Στην Κύπρο μπορούμε να κάνουμε κάτι τέτοιο;»