ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΑΚΟΥΡΗ
Η σημερινή αντίπαλος του ΑΠΟΕΛ, η Αθλέτικ Μπιλμπάο είναι ένας τεράστιος σύλλογος. Ένας πραγματικός κολοσσός στην παγκόσμια ποδοσφαιρική σκηνή, αφού έχει αξίες, ιδανικά και παραδόσεις που δεν θυσιάζονται έναντι κανενός τιμήματος. Γι’ αυτό άλλωστε κι η ιδιαιτερότητα της Αθλέτικ Μπιλμπάο αναγνωρίζεται απ’ όλους, ακόμη κι απ’ τους χειρότερους «εχθρούς» της.
Σε όλο τον πλανήτη, η αναγνώριση και ο σεβασμός προς τον σύλλογο είναι αδιαμφισβήτητος, λόγω συγκεκριμένης φιλοσοφίας. Σε μία περίοδο όπου το ποδόσφαιρο έδειξε τον δρόμο προς την παγκοσμιοποίηση, εδώ και πολλές δεκαετίες, η διαχρονική και συνεπέστατη επιλογή να αγωνίζονται στην ομάδα μόνο Βάσκοι (ή Βασκο-αναθρεμμένοι) παίκτες έχει διαμορφώσει τον χαρακτήρα, αλλά και τη μαγεία αυτού του μοναδικού συλλόγου.
Οι επιτυχίες και τα επιτεύγματα είναι σημαντικά στον αθλητισμό. Και στο Μπιλμπάο έχουν πανηγυρίσει ουκ ολίγες φορές. Τα 8 πρωταθλήματα Ισπανίας, τα 24 Κύπελλα, τα 18 τοπικά πρωταθλήματα και όλοι οι υπόλοιποι τίτλοι που έχουν κερδηθεί και κοσμούν το μουσείο του συλλόγου, είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας του συλλόγου.
Όμως το πραγματικό μεγαλείο, η σημαντικότερη παρακαταθήκη, αλλά και υπόσχεση που αφήνουν οι «λέοντες» για το μέλλον, συνοψίζονται στην απάντηση που μου έδωσε ένας δημοσιογράφος της «Deia», όταν τον ρώτησα πότε πιστεύει ότι θα «υποκύψει» η Αθλέτικ στις «επιταγές» των καιρών; «Όσο οι Βάσκοι θα παίζουν ποδόσφαιρο, αυτό δεν θα αλλάξει. Ποτέ. Ούτε σε 50, ούτε σε 100 χρόνια. Η Αθλέτικ είναι η καρδιά μας. Και όσο θα χτυπάνε οι καρδιές των Βάσκων, η φανέλα με τις ερυθρόλευκες ρίγες θα είναι δική μας», απάντησε κι έγινε σύνθημα στους φανατικούς υποστηρικτές της ομάδας.
Ένα καταπληκτικό αφιέρωμα στην Αθλέτικ Μπιλμπάο είχε κάνει πριν μερικά χρόνια ο Θανάσης Κρεκούκιας για λογαριασμό του Sport24. Ανέδειξε σε όλο του το μεγαλείο το ξεχωριστό και «παραμύθι» της που συνεχίζει να γοητεύει κάθε πραγματικό φίλαθλο. Και να σκεφτεί κανείς ότι το ποδόσφαιρο έγινε γνωστό στο Μπιλμπάο από τους Άγγλους ναυτεργάτες που δούλευαν στο λιμάνι.
Οι μαθητές του Γυμνασίου Zamacois αποφάσισαν το 1898 να ιδρύσουν ένα ποδοσφαιρικό σωματείο κατά τα βρετανικά πρότυπα. Ήταν το προζύμι από το οποίο δημιουργήθηκε η Αθλέτικ, ένα πραγματικό σύμβολο για την πόλη του Μπιλμπάο, την επαρχία της Μπιθκάγια και τη Χώρα των Βάσκων. Από πολύ νωρίς, προστέθηκαν τα δύο στοιχεία που διαμόρφωσαν τη φυσιογνωμία του και τον μετέτρεψαν σε θρύλο του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Το ένα ήταν η απόφαση για χρησιμοποίηση μόνο Βάσκων παικτών στην ομάδα (1911) και το άλλο η ανέγερση του «Καθεδρικού Ναού» της ποδοσφαιρικής Ισπανίας, του «Σαν Μαμές» (1913).
Όταν πριν 23 χρόνια περίπου είχαμε πάει στο Μπιλμπάο για την αναμέτρηση με την Ανόρθωση, το πρώτο πράγμα που έκαναν τα στελέχη της ομάδας ήταν να μας ξεναγήσουν στη «Λεθάμα», εκεί όπου βρίσκονται οι ακαδημίες της Αθλέτικ και «στεγάζει» τις ελπίδες της για το μέλλον. Και μας είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός, χωρίς να μπορούμε να αντιληφθούμε γιατί ήταν τόσο σημαντικά κάποια βοηθητικά γήπεδα… Η ψυχολογία των πιτσιρικάδων που περνούν την πόρτα της «Λεθάμα», διαμορφώνεται αυτομάτως ανάλογα. Γιατί καθένας τους ξέρει ότι εξαρτάται από τον ίδιο το να φτάσει μέχρι την πρώτη ομάδα και πως ο συναγωνισμός θα είναι σκληρός, αλλά δίκαιος.
Η φιλοσοφία της Αθλέτικ δεν είναι «επιλεκτική». Οι φίλοι της δεν πιστεύουν ούτε σε κάποια ανωτερότητα της φυλής τους, ούτε είναι ρατσιστές απέναντι στους «ξένους», ούτε τους διακρίνει «ελιτισμός». Και αυτός είναι ο βασικός λόγος που αυτή η πολιτική δεν έχει περάσει ποτέ επίσημα στο καταστατικό του συλλόγου.
Η κατασκευή του πιο ιστορικού γηπέδου της Ισπανίας, του «Σαν Μαμές», άρχισε τον Ιανουάριο του 1913 και είχε αρχικά 3.500 θέσεις, όμως με διαδοχικές επεκτάσεις που έγιναν στις επόμενες δεκαετίες, έφτασε να χωράει 53.000. Το 2013 δίπλα του ανεγέρθηκε το νέο Σαν Μαμές που θα φιλοξενήσει και την αυριανή αναμέτρηση με τον ΑΠΟΕΛ. Δίπλα στο γήπεδο βρισκόταν η εκκλησία του Σαν Μαμές (Άγιου Μάμα), από την οποία πήρε την ονομασία της η έδρα της Αθλέτικ. Επειδή τον συγκεκριμένο Άγιο τον είχαν πετάξει οι Ρωμαίοι στα λιοντάρια, τα οποία όμως σύμφωνα με την παράδοση, δεν τον ακούμπησαν, οι παίκτες της Αθλέτικ ονομάζονται από τότε «leones» (λιοντάρια στα ισπανικά).
Η Αθλέτικ ποτέ δεν αποτέλεσε «βήμα» για τους εθνικιστές Βάσκους και τις διεκδικήσεις τους. Ο σύλλογος, εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων, παρέμεινε ένα ποδοσφαιρικό σύμβολο για τους Βάσκους. Πάντοτε υπήρξαν τοποθετήσεις υπέρ του βασκικού ζητήματος από διοικητικούς παράγοντες του συλλόγου ή ακόμα και παίκτες, όμως όλες ήταν προσεκτικά διατυπωμένες και αρκετά «συντηρητικές» στο περιεχόμενό τους.
Το ξεκίνημα της δεκαετίας του ’80 ανήκει χωρίς καμία αμφιβολία στους Βάσκους. Μετά τα δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα που κέρδισε η Ρεάλ Σοθιεδάδ (1980-81 και 1981-82), ήρθε η σειρά της ανανεωμένης Αθλέτικ που μέσα σε μια διετία κέρδισε τέσσερις τίτλους. Με τον Χαβιέρ Κλεμέντε στον πάγκο της κατέκτησε δυο συνεχόμενα πρωταθλήματα (1982-83 και 1983-84), ενώ τη δεύτερη χρονιά έκανε το νταμπλ κερδίζοντας τη Μπαρσελόνα του Μαραντόνα σε έναν αξέχαστο τελικό.
Το πρωτάθλημα του 1983, το πρώτο μετά το 1956, γιορτάστηκε με κάθε επισημότητα στο Μπιλμπάο, όπου πάνω από ένα εκατομμύριο Βάσκοι υποδέχτηκαν τους «ήρωες» παίκτες που ανέβηκαν τον ποταμό Νερβιόν μέσα στη θρυλική gabarra, μια φορτηγίδα την οποία ακολουθούσαν δεκάδες πλοιάρια δημιουργώντας μια φανταστική ατμόσφαιρα. Οι τίτλοι της ομάδας του Κλεμέντε είναι και οι τελευταίοι που έχει κατακτήσει.
Γκερέρο: Η τελευταία μεγάλη σημαία της Αθλέτικ
Ο Γκερέρο υπήρξε η τελευταία μεγάλη αγάπη των φιλάθλων της Αθλέτικ. Προϊόν της «Λεθάμα», ο Τζούλεν έκανε το ντεμπούτο του με την πρώτη ομάδα το 1992. Αγωνίστηκε 14 χρόνια στη Μπιλμπάο (1992-2006) στη θέση του μεσοεπιθετικού και σε 372 επίσημες συμμετοχές σημείωσε 101 γκολ. Όταν ξεκίνησε την καριέρα του θεωρήθηκε ως ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, αλλά αρνήθηκε πολλές σημαντικές προτάσεις από μεγάλους συλλόγους, όπως το «λευκό συμβόλαιο» που του πρόσφερε η Μίλαν. Έμεινε στην ομάδα της καρδιάς του, όπως ο ίδιος είχε δηλώσει, και οδήγησε την Αθλέτικ στη δεύτερη θέση του πρωταθλήματος του ιωβηλαίου (1997/98) και την πρώτη έξοδο της ομάδας στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ήταν ο «La Perla» (το μαργαριτάρι) όπως ήταν το παρατσούκλι του, η τελευταία μεγάλη «σημαία» του συλλόγου.