ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΒΑΛΑΝΙΔΗ
Αν όπως λένε το ποδόσφαιρο είναι το «όπιο του λαού», τότε η κορωνίδα των ντέρμπι του κυπριακού πρωταθλήματος τι είναι; Το ότι σχεδόν τα πάντα παραλύουν στη χώρα μας όταν τίθενται αντιμέτωποι ΑΠΟΕΛ και Ομόνοια, βεβαίως και δεν είναι καινούριο.
Αρκεί να αναφέρουμε το περιστατικό με τον ανταποκριτή της ΝΕΤ στην Κύπρο, ο οποίος ήρθε το 2004 για να δώσει τον παλμό του λαού, εν όψει δημοψηφίσματος. Το δημοψήφισμα έγινε στις 24 Απριλίου και μια εβδομάδα προηγουμένως, στις 18 του ίδιου μήνα θα διεξαγόταν το ντέρμπι «αιωνίων» της Λευκωσίας.
Εκείνη την ημέρα, ο ανταποκριτής βγήκε με πλάνο από την Πλατεία Ελευθερίας και να τι είπε στους Έλληνες τηλεθεατές: «Ενώ τις προηγούμενες ημέρες όλοι μιλούσαν για το σχέδιο Ανάν και το δημοψήφισμα, σήμερα κανείς δεν ασχολείται. Σήμερα μόνο το ντέρμπι ανάμεσα στον ΑΠΟΕΛ και την Ομόνοια υπάρχει». Είναι αλήθεια ότι το πιο σημαντικό αθλητικό γεγονός του τόπου, στην προηγούμενη δεκαετία, είχε πολλά σημεία άξια αναφοράς.
Το «Goal» κατέγραψε δέκα σημαντικά highlights, απ’ αυτά που δεν ξεχνιούνται με τίποτα.
«ΜΑΛΕ»: «ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΑΙΜΑ…»
Το ντέρμπι της 3ης αγωνιστικής του πρωταθλήματος 2001-02 δεν ήταν σαν όλα τα άλλα. Ήταν η ημέρα που ο Κώστας Μαλέκος πάτησε στο χορτάρι του ΓΣΠ, με τη φανέλα του ΑΠΟΕΛ για να αντιμετωπίσει την ομάδα, στην οποία ανδρώθηκε ποδοσφαιρικά. Ξέρετε, πώς πάει το πράμα. Το είδωλο μετατράπηκε σε αντι-είδωλο και το αντι-είδωλο σε είδωλο: Η «θύρα-9» τραγουδούσε εν χορώ το χυδαίο «Μάλε-Μάλε…» (η συνέχεια δεν γράφεται), για να εισπράξει απάντηση, επίσης χυδαία, από τους Πορτοκαλί, που έστησαν ασπίδα προστασίας στον «Νουρέγιεφ» των κυπριακών γηπέδων. Το παιχνίδι, πάντως, εξελίχθηκε σε θρίαμβο για τον ΑΠΟΕΛ και όλεθρο για την Ομόνοια (3-0). Ο Δασκαλάκης άνοιξε και έκλεισε το σκορ, αλλά ο Μαλέκος σημείωσε το δεύτερο γκολ της συνάντησης και κατά κάποιο τρόπο πήρε την εκδίκησή του για τα όσα άκουσε από την «πράσινη» εξέδρα, πριν και κατά τη διάρκεια του αγώνα.
ΜΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΟΥ
Σε δύο συνεχόμενες σεζόν επαναλήφθηκε από την ανάποδη το ίδιο περιστατικό! Το 2002-03 η Ομόνοια φιλοξενούσε τον ΑΠΟΕΛ στην προτελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος και ήταν σίγουρη πρωταθλήτρια. Ήθελε έναν βαθμό για να πανηγυρίσει τον τίτλο. Το ΓΣΠ είχε πιο πολύ πράσινο χρώμα, αφού πολύς κόσμος των «γαλαζοκιτρίνων» δεν ήθελε να δει τον «αιώνιο» αντίπαλο να πανηγυρίζει. Πού να ήξεραν τι θα έχαναν. Ματσάρα και 4-3 για τον ΑΠΟΕΛ, ο οποίος ανέβαλε τη στέψη για την τελευταία αγωνιστική. Ίδιο σκηνικό στην προτελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος του 2003-04, αλλά με τους ρόλους να ήταν ανάποδα. Η «πορτοκαλί» λαοθάλασσα έφυγε πικραμένη από το γήπεδο, αφού η «πράσινοι» κέρδισαν 2-1. Όπως έλεγε και εκείνο το παλιό και υπέροχο άσμα της Μαντώς, τα πάντα σ’ αυτή τη ζωή είναι δανεικά και το ντέρμπι ανάμεσα στους δύο μεγάλους του κυπριακού ποδοσφαίρου δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση.
ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ Η ΜΟΡΦΗ!
Πέμπτη αγωνιστική του πρωταθλήματος 2004-05. Ο Γιώργος Νικολάου είχε προλάβει να ανοίξει το σκορ στο 17’ για την Ομόνοια, ενώ στο 40’ ο Καϊάφας ετοιμαζόταν να διπλασιάσει τα τέρματα των «πρασίνων». Ο Μορφής είπε «όχι», όμως, αποκρούοντας και στέλνοντας την μπάλα στον αιφνιδιασμό, ο Μιχαήλ σούταρε και αντί για 2-0 έγινε το 1-1! Στο δεύτερο ημίχρονο ο Οκκαρίδης έδωσε προβάδισμα στον ΑΠΟΕΛ, αλλά ο τότε «γαλαζοκίτρινος» Κωνσταντίνος Μακρίδης είπε την τελευταία λέξη (3-1). Ο βραχύσωμος μέσος έφυγε στον αιφνιδιασμό και σούταρε… από το σπίτι του, «κρεμάζοντας» τον Βεζέρ, ο οποίος ήταν εκτός θέσης. Σασπένς, όμως, είχε και το ντέρμπι του δεύτερου γύρου, με την Ομόνοια να προηγείται με γκολ του Αλωνεύτη και να κρατάει τη νίκη μέχρι τις καθυστερήσεις. Τότε ήταν που οι «γαλαζοκίτρινοι» κέρδισαν πέναλτι, αλλά κανένας από τους σπεσιαλίστες της ομάδας δεν προθυμοποιήθηκε για την εκτέλεση. Ε, τότε ήταν που ανέλαβε να καθαρίσει ο «αρχηγός». Ο Σατσιάς δεν λάθεψε και έσωσε την ομάδα του από την ήττα (1-1).
«ΒΑΚΟΥ», ΟΠΩΣ «ΜΑΛΕ»
Η υποδοχή που επεφύλαξαν οι οπαδοί του ΑΠΟΕΛ στον Γιώργο Βακουφτσή, ξεπέρασε ακόμη και αυτήν των αντιπάλων τους κατά του Μαλέκου. Χιλιάδες κόκκινα στριγκ τα οποία ρίχτηκαν προς το μέρος του όταν έκανε την είσοδό του στον αγωνιστικό χώρο, με την πράσινη φανέλα. Ο ίδιος στο 35’ είχε το θάρρος να εκτελέσει το πέναλτι που κέρδισε η ομάδα του και να ανοίξει το σκορ.
Οι «γαλαζοκίτρινοι», όμως, γύρισαν το παιχνίδι και έφυγαν νικητές από το γήπεδο, με την «πορτοκαλί» εξέδρα αντί να φωνάζει συνθήματα υπέρ του ΑΠΟΕΛ, να προτιμά τα αισχρά κατά του Ελλαδίτη επιθετικού. Τόσο ήταν το μένος για το πρόσωπο ενός τέως δικού τους, που μετακινήθηκε στο αιώνιο αντίπαλο στρατόπεδο. Επειδή, όμως, είχε και δεύτερο γύρο το πρωτάθλημα, το πέναλτι που εκτέλεσε εύστοχα ο «Βάκου», αυτή τη φορά δεν ανατράπηκε και έτσι όχι μόνο η Ομόνοια πήρε τη ρεβάνς, αλλά και ο ίδιος πήρε εκδίκηση για τα «δεινά» που υπέστη στο ματς του πρώτου γύρου.
ΑΠΟ ΤΟ ΣΗΜΑΙΑΚΙ
Νωρίς-νωρίς, στην κάψα του Αυγούστου, η Λευκωσία γέμισε στα ξαφνικά. Οι φίλοι των δύο ομάδων επέστρεψαν από όλα τα μήκη και πλάτη του νησιού, όπου παραθέριζαν, για το κυπριακό «el clasico», το οποίο έλαχε να είναι η ατραξιόν της πρεμιέρας του 2006-07. Το ματς, μάλιστα, πήρε φωτιά με το καλημέρα… Στο 1ο λεπτό ο Μγκούνι έδωσε το έναυσμα για πανηγυρισμούς στους χιλιάδες φίλους της Ομόνοιας, η οποία ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς το πρωτάθλημα. Η συνέχεια, όμως, έμελλε να είναι διαφορετική. Στο 30’ ο Μάριος Νεοφύτου ισοφάρισε και το ντέρμπι άρχισε και πάλι σε μηδενική βάση. Φαίνεται, όμως, ότι ο Βεζίρ δεν του ήταν γραφτό να γίνει κάποια στιγμή πρωταγωνιστής σε ένα τέτοιο παιχνίδι για θετικούς λόγους. Μετά το γκολ περίπου από τη μέση του γηπέδου, που είχε δεχτεί δύο χρόνια προηγουμένως από τον Μακρίδη, εκείνη την ημέρα το έφαγε από το σημείο του κόρνερ! Δράστης, ο Ρικάρντο Φερνάντες.
ΕΓΙΝΕ ΤΟΥ ΧΑΠΕΣΙΗ
Δεύτερος γύρος της σεζόν 2005-06, με τον ΑΠΟΕΛ να θέλει νίκη ή ισοπαλία για να διατηρήσει τη διαφορά στην κορυφή και την Ομόνοια να θέλει να ανέλθει στην πρώτη θέση. Μπορεί να διεξήχθη ένα σπουδαίο ματς εντός του αγωνιστικού χώρου, και όταν το παιχνίδι τελείωσε στο 2-2, κανείς δεν ασχολείτο με τους σκόρερ ή οποιονδήποτε άλλο ποδοσφαιριστή. Το κεντρικό πρόσωπο ήταν ο Ιάσονας Χαπέσιης, ο βοηθός διαιτητής, ο οποίος στις καθυστερήσεις σήκωσε το σημαιάκι και ακύρωσε καθαρό γκολ του Γκροζτανόφσκι, ξεσηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων από πλευράς του «πράσινου» στρατοπέδου. Ποιος είδε τον Δώρο Σεραφείμ και δεν τον φοβήθηκε μετά το παιχνίδι; Εκείνη η απόφαση έφερε θύελλα αντιδράσεων, η οποία δεν κόπασε ούτε και με το τέλος του πρωταθλήματος, ενώ ακόμη μέχρι σήμερα το όνομα Χαπέσιης, αποτελεί σημείο αναφοράς, όταν οι φίλοι των «πρασίνων» θέλουν να πειράξουν τους συμπολίτες τους.
ΤΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ ΤΟΥ ΙΒΑΝ
Η σεζόν 2008-09 δεν ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς για τον ΑΠΟΕΛ και ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς πήγαινε με την πλάτη στον τοίχο στην 5η αγωνιστική, για το ντέρμπι αιωνίων. Είχε προηγηθεί μία αγχώδης νίκη επί της Δόξας (3-2), ισοπαλία στην Άχνα (1-1), νίκη επί της ΑΕΛ (4-0) και ισοπαλία στην Πάφο (2-2, σε παιχνίδι που οι «γαλαζοκίτρινοι» είχαν προηγηθεί 2-0). Πολλά είχαν ακουστεί για τη θέση του Σέρβου τεχνικού… Τελικά, ο πληγωμένος ΑΠΟΕΛ επικράτησε 3-2, με μεγάλο πρωταγωνιστή τον Ονουάτσι, σε παιχνίδι που αν ο Νιγηριανός ήταν πιο προσεχτικός θα μπορούσε να καθαρίσει πιο εύκολα. Όπως και να έχει, ο μέχρι εκείνο το ματς συγκρατημένος Γιοβάνοβιτς, ξέσπασε σε έντονους πανηγυρισμούς με το τέλος του αγώνα, κάτι που καταφανέρωσε την ψυχολογική φόρτιση, στην οποία βρισκόταν εκείνη την ημέρα. «Έπαιζε το κεφάλι του» και το έσωσε, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.
ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ…
Ομόνοια και ΑΠΟΕΛ τέθηκαν αντιμέτωποι για τα πλέι-οφ της σεζόν 2008-09. Είχαν προηγηθεί δύο νίκες των «γαλαζοκιτρίνων» και το αποτέλεσμα της τρίτης συνάντηση μπορούσε να τελειώσει το πρωτάθλημα ή να το ξεκινήσει από την αρχή. Η διαφορά ήταν στους πέντε βαθμούς για την ομάδα του Γιοβάνοβιτς. Οι παίκτες του Λεμονή, όχι μόνο προηγήθηκαν με τον Αλαμπί, αλλά έχασαν σωρεία ευκαιριών για να διευρύνουν το σκορ και να «σκοτώσουν» το ντέρμπι, μέχρι το τέλος του πρώτου 45λεπτου. Ε, αφού δεν τα κατάφεραν, η αλήθεια του δευτέρου μέρους ήταν πολύ διαφορετική. Ο ΑΠΟΕΛ ήταν καλύτερος και όταν ισοφάρισε στο 69’ με τον Κόντη, τα ψυχολογικά δεδομένα ήταν σαφέστατα υπέρ του για τη συνέχεια. Όταν στο 84’ ο Έλιο Πίντο πέτυχε την ολική ανατροπή, το πορτοκαλί ντελίριο ενθουσιασμού δεν είχε τελειωμό. Το συν οκτώ έδινε το δικαίωμα για πανηγυρισμούς.
Η ΑΠΟΦΡΑΔΑ ΜΕΡΑ
Τελευταία αγωνιστική της σεζόν 2008-09. Η 10η Μαΐου 2009 έμελλε να είναι η πιο μαύρη στην ιστορία των ντέρμπι ΑΠΟΕΛ-Ομόνοια. Βαθμολογικά δεν είχε καμιά σημασία, αφού ο τίτλος υπέρ των τυπικά γηπεδούχων είχε ήδη κριθεί. Εκείνο που είχε τη δική του σημασία, ήταν αν θα σημείωνε το ιστορικό ρεκόρ ο ΑΠΟΕΛ και θα έκανε το τέσσερα στα τέσσερα σε μια σεζόν εις βάρος του «αιώνιου» αντιπάλου ή αν θα έσπαζε το ρόδι η Ομόνοια. Οι «πράσινοι» προηγούνταν 2-0 όταν ανεγκέφαλοι και από τις δύο πλευρές αποφάσισαν να πάρουν το νόμο στα χέρια τους. Κροτίδες και ρίψη αντικειμένων έφεραν τη διακοπή του αγώνα, ενώ ακολούθησαν συμπλοκές στη συνέχεια. Ένας φίλαθλος της Ομόνοιας κατέληξε στο νοσοκομείο, από άνανδρη επίθεση και ευτυχώς γλύτωσε τα χειρότερα. Οι δυο ομάδες μηδενίστηκαν, αφού υπαίτιοι για τη διακοπή ήταν οπαδοί και των δύο πλευρών.
ΜΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΝΟΜΙΣΜΑ
Τι λέγαμε προηγουμένως με το τραγούδι της Μαντώς; Δανικά, είναι τα πάντα. Έτσι, η Ομόνοια φρόντισε να φτάσει στην κατάκτηση του πρωταθλήματος μετά από εφτά χρόνια, πληρώνοντας το… αντίπαλον δέος με το ίδιο νόμισμα. Τρεις νίκες σε τέσσερα παιχνίδια και, μάλιστα, όλες στο τέλος της χρονιάς. Η μία έγινε στην τελευταία αγωνιστική της πρώτης φάσης. Τι κι αν προηγήθηκαν οι «γαλαζοκίτρινοι» με τον Παπαθανασίου. Ο Αλωνεύτης ισοφάρισε, ενώ και ο Κωνσταντίνου, που μπήκε πέντε λεπτά προηγουμένως στον αγωνιστικό χώρο έβαλαν την Ομόνοια εφτά βαθμούς μπροστά από τον ΑΠΟΕΛ. Μία εβδομάδα μετά, τα ξαναείπαν για τη β’ φάση, με τον Αλωνεύτη να δίνει τη νίκη (1-0). Το καλύτερο για τον κόσμο των «πρασίνων», όμως, ήταν το γεγονός ότι πανηγύρισαν την κατάκτηση του τίτλου, με την τρίτη νίκη (1-0), έχοντας για σκόρερ και πάλι τον Αλωνεύτη.