Tέτοιες μέρες πριν από 15 χρόνια, το 2007, ο Γιώργος Παπανδρέου βάζει τέλος σε μία καριέρα γεμάτη γκολ. Το Gazzetta τον συνάντησε στην Καβάλα, στο Κέντρο Εναλλακτικών Θεραπειών του οποίου είναι ιδιοκτήτης, όντας Καθηγητής Φυσικής Αγωγής – Εναλλακτικός Θεραπευτής και Πτυχιούχος Χειροπρακτικός.
Ο 53χρονος, σήμερα, Παπανδρέου ξετύλιξε την καριέρα του (323 συμμετοχές με 132 γκολ σε επαγγελματικές κατηγορίες) κάνοντας flash back στη ζωή του.
Αναφέρθηκε στον Διγενή Ακρίτα Μόρφου που έκανε… όργια. Σε 25 ματς έχει 22 γκολ και μάλιστα… έκλεισε το σπίτι του ΑΠΟΕΛ, στερώντας του το πρωτάθλημα. Ανάγκασε την ομάδα της Λευκωσίας να τον πάρει την επόμενη χρονιά. Οι κόντρες με τον πρόεδρο τον έκαναν να φύγει, εξηγεί.
*Συνέντευξη στον Παναγιώτη Δαλαταριώφ
Όσα δήλωσε ο Γιώργος Παπανδρέου:
Κι εκεί έβαλες πολλά γκολ… (σ.σ.: στην Κύπρο)
«Στην Κύπρο βίωσα την απόλυτη ευτυχία. Με αγάπησαν και τους αγάπησα πάρα πολύ. Πήγα σε μια ομάδα όπως ο Διγενής Μόρφου, μια προσφυγική ομάδα. Βίωσα πολύ έντονα συναισθήματα. Ήταν μια πολύ καλά οργανωμένη ομάδα, μ’ έναν πρόεδρο, ο οποίος τήρησε όλες του τις υποσχέσεις και βοήθησε την ομάδα μέχρι το τέλος της θητείας του. Αν δεν έχεις ζήσει με τους ανθρώπους που ξεριζώθηκαν, δεν έχεις ζήσει τίποτα. Δεν θα ξεχάσω ακριβώς στα συρματοπλέγματα να κάθεται ένας άνθρωπος, να κοιτάζει το σπίτι του απέναντι και να κλαίει. Να το κάνει αυτό κάθε μέρα. Δεν θα ξεχάσω το Όρος, τον Πενταδάχτυλο, που γράφουν οι άλλοι στα τουρκικά “Ελάτε να τα πάρετε”. Μια μόνιμη πρόκληση. Παίζω σε μια προσφυγική ομάδα, η οποία άλλες δύο φορές που έπαιξε στην Α’ Εθνική, έπεσε από το πέμπτο παιχνίδι. Εκεί ήταν πραγματική οικογένεια. Εκεί ήταν ό,τι πιο δυνατό συναισθηματικά βίωα στην ποδοσφαιρική μου καριέρα. Τσακώνονταν ποιος θα με πρωτοπάρει στο σπίτι του, να με φιλοξενήσει και να με ταΐσει. Τσακώνονταν ποιος θα με πάει για καφέ. Για ένα μήνα δεν είχα πληρώσει τίποτα. Εγώ ανέβαινα ας πούμε στη Θεσσαλονίκη και τους έφερνα τρίγωνα. Πραγματικά ομάδα, γι’ αυτό σωθήκαμε. Η μοίρα, όπως θα έχει καταλάβει, μου έπαιξε περίεργα παιχνίδια. Ένα από αυτά έγινε στην Κύπρο. Με τον Διγενή Μόρφου παίζουμε τρίτο παιχνίδι πριν από το τέλος στην έδρα του ΑΠΟΕΛ. Προπονητής του ο Λεμονής. Ο ΑΠΟΕΛ με νίκη παίρνει το πρωτάθλημα. Εμείς με νίκη σωζόμαστε. Ο ΑΠΟΕΛ πρώτος, εμείς προτελευταίοι. Το σκορ 2-3. Και τα τρία γκολ εγώ».
Μετά βγαίνει στην Κύπρο το ανέκδοτο: Το κοινό που έχει ο ΑΠΟΕΛ με τη Δήμητρα Λιάνη. Τους απαύτωσε και τους δύο ο Παπανδρέου.
«Τελειώνει το πρωτάθλημα, σώζεται ο Διγενής, χάνει το πρωτάθλημα ο ΑΠΟΕΛ και παραιτείται ο Λεμονής. Παίρνει το πρωτάθλημα η Ομόνοια. Εγώ έχω κλείσει στην Ομόνοια με φοβερό συμβόλαιο. Την τελευταία στιγμή αλλάζει ο προπονητής και η διοίκηση της Ομόνοιας και δεν παίρνω μετεγγραφή. Μετά από μαραθώνιες διαπραγματεύσεις καταλήγω στον ΑΠΟΕΛ. Στην πρώτη προπόνηση είχε το γήπεδο 3.000 τρελούς ΑΠΟΕΛίστες και με παρουσιάζει έτσι ο πρόεδρος: “Αυτός είναι που μας στέρησε το περσινό πρωτάθλημα. Τον πήραμε για να μας το φέρει φέτος”».
Ο κόσμος πως σε υποδέχτηκε εκεί;
«Δεν είχα πρόβλημα. Ο κόσμος όπου και αν πήγα με αγάπησε, γιατί έβλεπε ότι ήμουν αληθινός. Και στις δυνατότητες μου και στις αδυναμίες μου και στην καλή μου και στην άσχημη μου, εγώ ήμουν εκεί. Πολεμούσα και τιμούσα τη φανέλα που φορούσα».
Με τον ΑΠΟΕΛ έπαιξες για πρώτη φορά στην Ευρώπη. Τι θυμάσαι;
«Απίστευτη εμπειρία. Η πρώτη ομάδα που αντιμετωπίσαμε ήταν η Ντέρι Σίτι με γήπεδο κατηφορικό και γύρω γύρω στίβο για σκυταλοδρομίες. Έβαλα εκεί το πρώτο μου γκολ».
Και μετά η Μαγιόρκα του Σάμουελ Ετό…
«Πράγματι. Είχα την ευκαιρία να αντιμετωπίσω τον Ετό. Έβαλα γκολ. Πήγαμε στο γήπεδο της Μαγιόρκα και χρειαζόταν αυτοκινητάκι του γκολφ για να γυρίσεις στα αποδυτήρια. 500 τετραγωνικά αποδυτήρια για τους φιλοξενούμενους. Λέω: “Άντε, εγώ πήγα μέχρι τον Καναδά, είδα κάποια πράγματα. Πήγα μέχρι τη Ντέρι Σίτι και τη Μαγιόρκα. Αυτά τα παιδιά που έπαιξαν Τσάμπιονς Λιγκ, σε ομάδες του εξωτερικού πως ξαναγύρισαν να παίξουν μπάλα στην Ελλάδα; Γιατί δεν έδεναν μια πέτρα στο λαιμό τους να πάνε να πνιγούν; Δεν μπορεί, είναι απίστευτα μεγέθη ”».
Πώς θυμάσαι τους αγώνες με τη Μαγιόρκα; Έτυχε να ανταλλάξεις κουβέντα με κάποιον; Μήπως ζήτησε τη φανέλα σου ο Ετό; (γέλια)
«Δεν του την έδινα (γέλια). Το ‘παίζα δύσκολος».
Αλήθεια μου λες;
«Πλάκα μας κάνετε; Να μου ζητούσε τη φανέλα μου ο Ετό και να του έλεγα “δεν στη δίνω;”»
Ο Πέτρος Πασσαλής μας είχε πει ότι ο Ρεδόνδο του ζήτησε τη φανέλα του κι εκείνος του αρνήθηκε…
«(γέλια). Ρε παιδιά είναι ένας κόσμος μαγικός. Είδες τώρα; Τι βίωναν αυτοί οι ποδοσφαιριστές… Γιατί, είχε συνειδητοποιήσει μήπως ο Πασσαλής με ποιον έπαιζε; Τη μία έπαιζε εδώ με τον ΠΑΣ και την Καβάλα και την επομένη πήγαινε να παίξε με τη Ρεάλ. Είναι ένα υπέροχο ταξίδι για όποιον το ‘χει κάνει. Σας ευχαριστώ και εσάς γιατί μέσα από την κουβέντα που κάνουμε τα ξαναζώ. Σκέφτομαι δηλαδή τώρα τον πανηγυρισμό μου κόντρα στη Μαγιόρκα, όταν προσπαθούσα να βγάλω τη μπλουζα. Αν δείτε τη φωτογραφία εκείνη τη στιγμή που είχε βάλει το γκολ, με σηκωμένη τη φανέλα, θα καταλάβετε γιατί έπαιζα μπάλα σε αυτό το επίπεδο ενώ δεν είχα τεχνική. Ήμουν στραυρόλεξο».
Θυμάσαι καμία άλλη ιστορία από τον ΑΠΟΕΛ;
«Έφυγα με προσφυγή. Δεν μας πλήρωναν. Ήταν τραγική η οικονομική κατάσταση. Φανταστείτε ότι για να πάμε στην έδρα της Ντέρι Σίτι είχαμε αλλάξει άλλα τρία αεροπλάνα και ένα λεωφορείο για να μας βγουν φθηνά τα έξοδα. Κάποια στιγμή μου λέει ο πρόεδρος: “Άντε Παπανδρέου, θα παίξεις Ευρώπη. Να πας να πάρεις κοστούμι”. Είχα κόντρα μαζί του. Πάντα είχα κόντρα γιατί του στέρησα το πρωτάθλημα και δεν το ξεπέρασε ποτέ. Του απάντησα τότε: “Όντως πρόεδρε, καλό το κοστούμι, αλλά με το ταξίδι που θα κάνουμε δεν μας παίρνεις και έναν υπνόσακο γιατί θα κοιμηθούμε στο αεροδρόμιο;”. Κοιμόμασταν στο αεροδρόμιο παιδιά. Ο ΑΠΟΕΛ, που θα πήγαινε να παίξει ευρωπαϊκό παιχνίδι. Και μετά, φυσικά, ο ΑΠΟΕΛ μεγαλούργησε στο Τσάμπιονς Λιγκ, χωρίς αυτόν τον πρόεδρο».
Μετά τον ΑΠΟΕΛ;
«Φεύγω και πάω να δοκιμαστών σε ομάδα Β’ Γερμανίας, στην Άλεν. Κάθομαι 13 μέρες, ο προπονητής με θέλει, συμφωνήσαμε και στα χρήματα. Ήμουν σε καταπληκτική κατάσταση. Μου είχαν πει: “Είσαι ο μοναδικός ποδοσφαιριστής 35 ετών που έχουμε επιτρέψει να δοκιμαστεί.” Εκεί λειτουργούν πολύ διαφορετικά. Μου είπαν μετά πως “για να δώσουμε το μπάτζετ του επιθετικού που έχουμε τώρα συν αυτό που θα δώσουμε σε ένα για να καλύψουμε τις απαιτήσεις σου, αυτός θα φύγει”. Τη 13η ημέρα, όντως, ένας ποδοσφαιριστής, ονόματι Ραντ, παίρνει μετεγγραφή για τη Ντουίσμπουργκ. Πάω στα γραφεία να υπογράψω. Εκείνου του έκαναν εξετάσεις, του βρήκαν κομμένο χιαστό και τον επιστρέφουν πίσω. Ακυρώνεται η μετεγγραφή του. Εμένα δεν μου δίνουν τα χρήματα που θέλω γιατί η εφορία ήταν μεγάλη. Ναυαγεί η μεττεγραφή και υπογράφω στη Δόξα Δράμας, με σκοπό να τελειώσω σιγά σιγά την καριέρα μου, κάπου κοντά στην Καβάλα. Ήταν πρόεδρος ένας Ορφανίδης, ο οποίος ήρθε από το πουθενά, είχε όρεξη, τρέλα και λεφτά. Νομίζω ότι τον έκλεβαν και ενώ κοιμόταν. Και εκεί προσφυγή, κι εκεί ταλαιπωρία. Όταν δεν μπορούσα να ξαναπαίξω στην Ελλάδα επέστρεψα στην Κύπρο, στον Ολυμπιακό Λευκωσίας. Ήταν Α’ Εθνική. Στην Κύπρο με λάτρεψαν. Φανταστείτε ότι πήγα στην Αγγλία και με αναγνώριζαν Κύπριοι στο δρόμο. Πήγα στον Ολυμπιακό Λευκωσίας, λοιπόν, αλλά δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο. Πάλι οικονομικά προβλήματα, δεν ήταν και καλή ομάδα. Γύρισα στην Ελλάδα, στη Θράκη. Εκεί έγινε καλή προσπάθεια, αλλά τραυματίστηκα. Και εκεί πάλι οικονομικά προβλήματα».
