ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΒΑΛΑΝΙΔΗ
Για δεύτερη φορά σε διάστημα τεσσάρων ημερών ο ΑΠΟΕΛ επιστρέφει στη Λευκωσία από τη Λεμεσό με άδεια χέρια. Ήττα το περασμένο Σάββατο από τον Απόλλωνα, το ίδιο και την Τετάρτη από την ΑΕΛ. Μόνη διαφορά το σκορ, από 0-1 σε 0-2.
Οι κοινοί παρονομαστές, όμως, ήταν περισσότεροι. Κυριότερος το ότι οι δύο εκ Λεμεσού επίδοξοι πρωταθλητές δεν είναι για τα δόντια του. Δεν είναι κανείς που είδε τα ματς και να πιστεύει πως ήταν άδικα τα αποτελέσματα στο Τσίρειο.
Οι γαλαζοκίτρινοι της πρωτεύουσας είχαν παθητικό ρόλο στο μεγαλύτερο διάστημα και σήμερα (3/2) ώσπου το σκορ πήγε στο 0-2 και στη συνέχεια είχαν την κατοχή, αλλά ανούσια. Στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε πάντως, ο Ελλαδίτης προπονητής έγινε άλλος ένας κρίκος της αλυσίδας των παραπόνων για τους ποδοσφαιριστές.
Όταν λέει ότι «από εδώ και στο εξής θα παίζουν αυτοί που θέλουν», πάει να πει πως -κατ’ αυτόν- κάποιοι δεν θέλουν. Ποιοι είναι αυτοί, ξέρει ο ίδιος. Το σίγουρο είναι ότι από την αρχή της σεζόν ανακυκλώνεται το θέμα για παίκτες που πότε δεν είναι επιπέδου ΑΠΟΕΛ και άλλοτε δεν θέλουν να βρίσκονται στις τάξεις του (η κουβέντα άρχισε από τον Μαρίνο Ουζουνίδη μετά το 0-3 στη Λάρνακα από την ΑΕΚ). Είναι όμως δουλειά του, αν όντως υπάρχουν κάποιοι που παίζουν με το… στανιό, να τους παραμερίσει και εν πάση περιπτώσει, να κάνει ό,τι πρέπει για να διορθωθεί η κατάσταση.
Η ουσία είναι ότι οι δύο «κολλητές» ήττες στο Τσίρειο απέδειξαν το αυτονόητο και το λογικό: παρά τις διαφορές που επήλθαν με τη διαδοχή του Μικ Μακάρθι από τον Πουρσαϊτίδη, ο ΑΠΟΕΛ απέχει ακόμα από τις ομάδες που χτυπούν τον τίτλο. Άλλωστε, αντιμετώπισε τρεις στη σειρά και δεν νίκησε καμία: Ανόρθωση (0-0), Απόλλων και ΑΕΛ.
Απόσταση που αν δεν καλυφτεί ή αν δεν σμικρυνθεί όσο γίνεται, θα δυσκολέψει τον μοναδικό δρόμο που απέμεινε στη σεζόν για διάκριση και Ευρώπη, την κατάκτηση δηλαδή του κυπέλλου.