ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΜΑΥΡΟΥ
Το ποδόσφαιρο άλλαξε, είτε θέλουν να το παραδεχθούν κάποιοι είτε όχι. Για παράδειγμα, εάν ο Τομάς ντε Βινσέντι, που όπως όλα δείχνουν θα γίνει μέσα στις επόμενες εβδομάδες… Άραβας, αγωνιζόταν προ δεκαετιών στον ΑΠΟΕΛ, θα λέγαμε πως θα έπρεπε να τερμάτιζε την καριέρα του στον σύλλογο και θα του γινόταν μια περιποιημένη τιμητική, αντάξια της προσφοράς του και πολύ πιθανόν να λάμβανε μια θέση στο προπονητικό τιμ. Για παίκτες, δηλαδή, που ταυτίζονταν με τον σύλλογο και αποτελούσαν σημαία του.
Αυτές οι εποχές πάνε, πέρασαν, όπως και η εποχή της φανέλας. Όσοι δεν το χώνεψαν, καλό είναι να αρχίσουν να το χωνεύουν έστω και καθυστερημένα. Ο κάθε παίκτης υπογράφει ένα συμβόλαιο συγκεκριμένης χρονικής διάρκειας και αυτό μονάχα τον δεσμεύει και τον συνδέει παραλλήλως με τον σύλλογο.
Τα υπόλοιπα απηχούν στ’ αφτιά μου ως λόγια «βιτρίνας». Κανένας παίκτης, πλέον, δεν υπογράφει συμβόλαιο για πέντε χρόνια και ακολούθως για άλλα επτά. Η αγορά δεν είναι… κλειστή για τους συλλόγους. Εδώ και πάρα πολλά χρόνια είναι… ανοικτή και αυτό προς όφελος, προφανώς, των παικτών και των ατζέντηδων που θησαυρίζουν.
Ως εκ τούτου και ειδικότερα για οπαδούς των ομάδων μας, ακόμη και του ΑΠΟΕΛ που χόρτασαν από τις προκρίσεις σε ομίλους ευρωπαϊκών διοργανώσεων, είναι καλό να μην τρέφουν ψευδαισθήσεις. Πως, παίκτες που αποτελούν βασικούς πυλώνες, κάνουν τη σούπερ διαφορά και βρίσκονται σε καλή ποδοσφαιρικά ηλικία, θα ρίξουν άγκυρα. Και πρωτίστως, όλοι αυτοί που έχουν ως «πιπίλα» το… χτίσιμο ομάδων που θα αντέξουν για τρία και τέσσερα χρόνια, ας αναθεωρήσουν.
Ναι, μπορείς να «χτίσεις» ένα σύνολο για τη νέα σεζόν, άντε και για την επόμενη. Μετά θα αρχίσουν τα κομμάτια στο παζλ να αποσυνδέονται μεταξύ τους. Είτε διότι κάποιος σύλλογος βρέθηκε για να καταβάλει τη ρήτρα που υπάρχει στο συμβόλαιο ενός παίκτη, είτε διότι εσύ θα κρίνεις ότι σε συμφέρει περισσότερο να πουλήσεις έναν παίκτη παρά να τον κρατήσεις, είτε ο ίδιος ο παίκτης λίγο πριν ολοκληρωθούν οι συμβατικές του δεσμεύσεις θα σου πει μια πρωία «ευχαριστώ για τη συνεργασία, θα πάω αλλού».
Εκτός και αν ξαφνικά οι κυπριακές ομάδες απέκτησαν τόση μεγάλη αγωνιστική και πρωτίστως οικονομική ισχύ που θα μπορέσουν να κρατήσουν το «αστέρι» τους, πείθοντας για τους ορίζοντες προοπτικής και συνάμα είναι σε θέση να τους χρυσοπληρώσουν σε κάθε ανανέωση.
Για παράδειγμα, πριν από τέσσερα καλοκαίρια, ο Ιβάν Τρισκόφσκι δεν επιθυμούσε να μπει στη διαδικασία των συζητήσεων με τη διοίκηση του ΑΠΟΕΛ για την πρόωρη επέκταση του συμβολαίου του. Ήθελε να αποχωρήσει. Έσκασε η πρόταση 1.2 εκατομμύρια ευρώ από την Κλαμπ Μπριζ και η δουλειά έγινε.
Το ίδιο, εβδομάδες αργότερα. Ήλθε η προσφορά της Τέρεκ Γκρόζνι για τον Αΐλτον Αλμέιδα, ύψους 2.2 εκατομμύρια ευρώ και ο Βραζιλιάνος πωλήθηκε. Και στις δύο περιπτώσεις, εννοείται πως ο ΑΠΟΕΛ βγήκε κερδισμένος. Όσα λεφτά είχε ξοδέψει για την αγορά τους, τα έβγαλε πολλαπλάσιες φορές.
Για να επανέλθουμε στον Ντε Βινσέντι, αξίζει να θυμίσουμε ότι ο ΑΠΟΕΛ τον απέκτησε με 500.000 ευρώ από τον Ολυμπιακό Πειραιώς. Αν όντως τον πωλήσει βάζοντας στο ταμείο ένα ποσό που θα είναι (τουλάχιστον) 1 εκατ. ευρώ, αντιλαμβάνεστε ότι παίρνει πίσω δύο φορές τα λεφτά του. Επικερδής η δουλειά και κανείς δεν θα μπορεί να κατηγορήσει τους ανθρώπους του ΑΠΟΕΛ.
Δεν σηκώνει συζήτηση… Όταν ένας παίκτης βρίσκεται στο αποκορύφωμα της καριέρας του και βρεις μια συμφέρουσα πρόταση, τον πουλάς. Αυτό θα γίνει, όπως όλα δείχνουν, με τον Αργεντινό. Σημασία έχει να πωληθεί την κατάλληλη στιγμή για να μπορέσει η ομάδα να έχει κέρδη. Του χρόνου το καλοκαίρι, άλλωστε, λήγει το συμβόλαιό του και το μόνο βέβαιο είναι ότι τότε ο ΑΠΟΕΛ δεν θα μπορεί να τον πωλήσει.
Εν κατακλείδι και επί ευκαιρίας του ζητήματος με τον Ντε Βινσέντι, το βασικό ζητούμενο για τον κάθε κυπριακό σύλλογο είναι να επιτύχει επικερδές deal στο μέλλον. Και προφανώς για να έλθουν συμφέρουσες πωλήσεις, πρώτα θα πρέπει να γίνουν οι καλύτερες κινήσεις στη μετεγγραφική σκακιέρα με παίκτες που θα έχουν μεταπωλητική αξία.
