ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΜΑΥΡΟΥ
Εάν θελήσει να κανείς να εντοπίσει και ν’ αναλύσει τους λόγους που ο ΑΠΟΕΛ γνώρισε την ήττα από την Άντερλεχτ με αποτέλεσμα τα εμπόδια ενόψει του επαναληπτικού να πολλαπλασιαστούν, θα γράφει επί ώρες.
Για παράδειγμα θα σταθεί στις απουσίες των Βινίσιους, Σωτηρίου που φάνηκαν και με το παραπάνω, αλλά και στην έλλειψη επαρκούς αγωνιστικής συνεννόησης του Μοράις με τον Εμπεσίλιο στην καρδιά του κέντρου, με αποτέλεσμα να μην καλύπτονται όλοι οι χώροι και το σύνολο να μην γίνεται παραλλήλως πιο δημιουργικό. Θα σταθεί στο ότι οι Μπαράλ, Ντε Καμάργκο συνυπήρξαν στη γραμμή κρούσης για πρώτη φορά κι ως εκ τούτου οι αυτοματισμοί πήραν «ρεπό» και σε πολλά άλλα, όπως την τελική πάσα.
Το (μέγα) θέμα δεν είναι το τι έφταιξε ή εάν η Άντερλεχτ με τη γενική της παρουσία, ιδιαίτερα στο δεύτερο μέρος που είχε παθητικό ρόλο, αποτελεί μέγα φόβητρο ή το αντίθετο. Η ουσία είναι το πώς και πόσο ο προχθεσινός ΑΠΟΕΛ μπορεί να βελτιωθεί στη ρεβάνς των Βρυξελλών, φτάνοντας σε άλλον ένα άθλο… Σε όλο αυτό το περίγραμμα σκέψεων, πρέπει να συνυπολογίσει κανείς πως τα δύο βασικά γρανάζια στο κέντρο θα απουσιάζουν (Μοράις, Βινίσιους), οπότε θα πρέπει να κλείσει με τον καλύτερο δυνατόν τρόπο η «τρύπα» στα χαφ.
Αυτό που κρατούν άπαντες στον σύλλογο είναι η πίστη που ανέβλυζε στις τοποθετήσεων όλων μετά τον αγώνα. Δηλώσεις αποφασιστικότητας πού ήλθαν να κουμπώσουν με το σύνθημα που τραγουδούσαν οι ΑΠΟΕΛίστες ενόψει του επαναληπτικού, ζητώντας την πρόκριση μέσα στις Βρυξέλλες. Προπονητής, παίκτες, κόσμος και παράγοντες πιστεύουν στην ανατροπή της ήττας με 0-1, όσο κι αν γνωρίζουν πως ο βαθμός δυσκολίας είναι πλέον πολύ πιο μεγάλος.