ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΜΑΥΡΟΥ
Απέναντι σε πολυπρόσωπες αμυντικές γραμμές, η αλήθεια είναι πως ο ΑΠΟΕΛ ανέδειξε μία δυσκολία στη διάσπασή τους. Ασφαλώς, η εν λόγω αδυναμία χρονολογείται από την περασμένη αγωνιστική περίοδο. Παρόλο που έγιναν αρκετές προσθαφαιρέσεις, οι γαλαζοκίτρινοι δεν ανέπτυξαν στον επιθυμητό βαθμό εκείνους τους μηχανισμούς προκειμένου να αυξήσουν την επικινδυνότητά τους και πολύ περισσότερο οι επιθετικοί κορυφής να υποστηριχθούν σε τέτοιο βαθμό για να βρουν τις ξεκάθαρες φάσεις.
Το τεχνικό τιμ επιμένει και ζητεί πολύ πιο γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας, ταχεία εναλλαγή εκεί που χρειάζεται πλευρά ανάπτυξης ώστε να ανοίξει η πολυπρόσωπη αμυντική διάταξη και να προκύψουν οι κενοί χώροι. Σε αυτό το σκέλος, βαρυσήμαντο ρόλο έχουν οι παίκτες που αγωνίζονται στη μεσαία γραμμή. Αυτοί καλούνται να δώσουν τον επιβαλλόμενο ρυθμό. Όχι μόνο με την απελευθέρωσή τους, αλλά και την ταχεία τροφοδότηση.
Η αλήθεια είναι πως προκύπτει μία ανησυχία στο εν λόγω σκέλος, παρά την μπόλικη δουλειά που γίνεται στο προπονητικό κέντρο «Αρχάγγελος». Οι πλείστοι κεντρικοί μέσοι δεν φημίζονται και τόσο για την ταχύτητά τους. Ενώ είναι πολύ καλοί παίκτες, σε αυτό το κομμάτι επιβάλλεται να δουλέψουν πολύ περισσότερο ώστε να αυξηθεί η εκρηκτικότητά τους. Αντιθέτως, στα ματς κατά τα οποία ο ΑΠΟΕΛ περίμενε τον αντίπαλο, η εικόνα ήταν εντελώς διαφορετική, καθώς πρώτο μέλημα της ομάδας ήταν να μη δεχθεί γκολ.
Πέραν τούτου, λείπει από την ομάδα ο «κουμανταδόρος» της μπάλας. Ο Τόμας ντε Βινσέντι αδυνατεί να πιάσει και να διατηρήσει καλή απόδοση, ενώ ο Αντρέ Βιντιγκάλ δεν κάνει τη διαφορά, παρά τις ευκαιρίες που παίρνει. Επομένως, δεν πρέπει να ξενίζει η επιλογή τριάδας σε κέντρο και επίθεσης, χωρίς το κλασικό «10άρι».