ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΒΑΛΑΝΙΔΗ
Αλλιώτικη σεζόν από όλες τις προηγούμενες για τον ΑΠΟΕΛ, διαφορετική και η χειμερινή μετεγγραφική περίοδος. Ο έως πέρσι «μόνιμος» πρωταθλητής Κύπρου βρίσκεται κοντά στην επικίνδυνη ζώνη και ο Ιανουάριος φαντάζει σανίδα σωτηρίας για να παρουσιαστεί βελτιωμένος στη συνέχεια. Ωστόσο, τα ονόματα που φέρονται «κλειστά», Τζο Γκάρνερ, Τζακ Μπερν και Καλ Νέισμιθ, δεν προκαλούν αίσθηση στον απαιτητικό κόσμο των γαλαζοκιτρίνων, που ήταν μαθημένος με αγορές από… ψηλότερα ράφια.
Κακά τα ψέματα, η Σάμροκ Ρόβερς (Μπερν) και η Γουίγκαν της αγγλικής Γ’ Κατηγορίας (Γκάρνερ, Νέισμιθ) δεν εξιτάρουν τους ΑΠΟΕΛίστες. Είναι φυσικό αν αναλογιστεί κανείς ότι τα προηγούμενα χρόνια αφίχθησαν χειμωνιάτικα ποδοσφαιριστές από την Α’ Κατηγορία των Ισπανίας (Νταβίδ Μπαράλ, Κακά), Γερμανίας (Μάρτιν Λάνινγκ), Ρωσίας (Εμπεσίλιο), Ελλάδας (Τομάς ντε Βινσέντι, Γιάννης Γιαννιώτας) κ.λπ.
Αυτό δεν σημαίνει ασφαλώς ότι δεν μπορούν να δικαιώσουν τις προσδοκίες οι τρεις προδιαγραφόμενοι νεοαποκτηθέντες. Ο Μικ Μακάρθι τούς ξέρει καλά άλλωστε, γνωρίζοντας απ’ έξω και ανακατωτά τη βρετανική αγορά. Προφανώς, όμως, κινείται αναλόγως του διαθέσιμου ποσού για τις δαπάνες των μετεγγραφών του χειμώνα. Διότι, όπως είναι φυσικό, με περισσότερα χρήματα θα ήταν πιο πιθανή η προσέγγιση πιο εύηχων ονομάτων.
Είναι μεγάλο το στοίχημα λοιπόν για τον Ιρλανδό προπονητή, που έτσι ή αλλιώς δεν έχει περιθώρια λανθασμένης επιλογής. Οι ελπίδες για αγωνιστική ανάταση περνούν (και) μέσω της δικαίωσής του από όσους ενταχθούν στο έμψυχο δυναμικό της ομάδας του.
Κάτι που όμως έχει χρόνια να πετύχει ο ΑΠΟΕΛ την περίοδο του Ιανουαρίου. Από τα τρία προηγούμενα χρόνια, ο μοναδικός που έκανε πραγματικά τη διαφορά ήταν ο Εμίλιο Ενσούε (2018), ενώ η τελευταία φορά με υψηλό χειμερινό ποσοστό ευστοχίας ήταν το 2016. Όταν οι Γιάννης Γιαννιώτας, Ζίφκο Μιλάνοφ και Γιώργος Μερκής «ήρθαν κι έδεσαν» με μιας, προσφέροντας λύσεις στο τότε αφεντικό του Αρχαγγέλου, Τιμούρ Κετσπάγια.