ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΠΟΛΥΔΩΡΟΥ
Η αλήθεια είναι ότι δεν περιμέναμε και πολλά πράγματα από τον ΑΠΟΕΛ, βάσει των δεδομένων με τα οποία είχε ξεκινήσει την αγωνιστική περίοδο 2016-2017. Αυτό από τη στιγμή που αναγκαστικά, το βαλάντιο ήταν περιορισμένο λόγω των χρεών που είχε να ξεπληρώσει η διοίκηση Χριστόφορου Ποταμίτη.
Επομένως, οι πάντα πανίσχυροι γαλαζοκίτρινοι θα κινούνταν σε… ρηχά νερά και όντως αυτό ήταν που έγινε, αν δει κανείς τον γενικό απολογισμό της φετινής αγωνιστικής περιόδου, που πλέον ανήκει στην ιστορία. Ο ΑΠΟΕΛ, τελείωσε τη χρονιά, χωρίς να κατακτήσει κάποιον τίτλο και περιορίστηκε στην είσοδο, τόσο στην 4αδα των πλέι-οφ, όσο και στην αντίστοιχη του κυπέλλου. Βέβαια αυτό, δεν είναι τιμητικό, απέναντι στην ιστορία των γαλαζοκιτρίνων, που φυσικά, δεν είναι μεγάλη μόνο στο… ποδόσφαιρο.
Η πραγματικότητα, είναι ότι ο ΑΠΟΕΛ δεν έπεισε ότι θα μπορούσε να διεκδικήσει, πόσω μάλλον να κατακτήσει κάποιον τίτλο. Περιορισμένες οι επιλογές στο ρόστερ, που είχαν γίνει ακόμη πιο λίγες, λόγω των τραυματισμών, που σημειώθηκαν κατά τη διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου (Κούνας, Παντούρης, Κοιλαράς).
Επισημαίνεται όμως ότι το ΑΠΟΕΛ, πήγε πολύ μακριά στην Ευρώπη. Πιο μακριά από την ΑΕΚ, του… πολλαπλάσιου προϋπολογισμού! Αυτή, ήταν εν τέλει η πιο μεγάλη επιτυχία της ομάδας, ενώ επιστρέφοντας στα εγχώρια, υπήρξε ένα παιχνίδι που ήταν ορόσημο στην όλη πορεία του ΑΠΟΕΛ στο πρωτάθλημα. Το τρίτο στη σειρά της ημιτελικής φάσης με την ΑΕΚ. Με τον Αντώνη Κωνσταντινίδη στον πάγκο, ο ΑΠΟΕΛ έχασε στην παράταση μέσα στο «Κίτιον» και επομένως, ποιος ξέρει, τι θα λέγαμε σήμερα, αν εκείνο το παιχνίδι κερδιζόταν…