Για άλλη μία σεζόν και πιο συγκεκριμένα όγδοη διαδοχική, ο ΑΠΟΕΛ δεν προσβλέπει σε έξοδο στις διοργανώσεις της ΟΥΕΦΑ, μέσω της κατάκτησης του κυπέλλου. Υποτίμηση, αδιαφορία στη δεύτερη τη τάξει διοργάνωση ή μήπως, τίθεται θέμα επαρκούς (αγωνιστικής) εμβέλειας;
Τεχνική ηγεσία και ποδοσφαιριστές γνώριζαν καλύτερα από τον κάθε έναν, πόση σημασία είχε για τον σύλλογο η πρόκριση στα ημιτελικά. Κι όμως, δεν διαχειρίστηκαν με τον ενδεδειγμένο τρόπο τη νίκη του πρώτου αγώνα, έπαιξαν με τη φωτιά και εν τέλει, κάηκαν. Δέχθηκαν το δεύτερο γκολ, μάλιστα, σε χρονικό σημείο που δεν μπορούσαν να αντιδράσουν. Με το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή, πέραν της πικρίας και της απογοήτευσης, όλοι ήξεραν πως οι επόμενες μέρες θα είναι δύσκολες για όλους. Διότι, ο τρόπος με τον οποίο χάθηκε το εισιτήριο από την «αιώνια» αντίπαλο είναι δυσκολοχώνευτος.
Σε άλλο ένα ματς, ο ΑΠΟΕΛ μπήκε «υπνωτισμένος» και το πλήρωσε ακριβά. Θυμήθηκε να παίξει ποδόσφαιρο μετά το μισάωρο και να γίνει καταφανώς πολύ πιο διεκδικητικός με τις διορθωτικές κινήσεις του Βλάνταν Μιλόγεβιτς. Υπάρχουν τα ελαφρυντικά των απουσιών ή των (αγωνιστικά) ανέτοιμων παικτών που μπήκαν εξ ανάγκης στη μάχη.
Ωστόσο, σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογούνται τα μεγάλα κενά διαστήματα, απόρροια ενδεχομένως μίας υπεροψίας/υποτίμησης που είχε ως αφετηρία τα πρόσφατα 90λεπτα απέναντι στην Ομόνοια.
Ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω, αλλά τουλάχιστον καλείται να γίνει μάθημα το πάθημα. Σε διαφορετική περίπτωση, ο ΑΠΟΕΛ θα γυρίζει γύρω από τον εαυτό του και θα επιστρέφει στην αφετηρία, χωρίς να βλέπει τη σημαία του φετινού τερματισμού. Τα 1+10 ματς που απέμειναν στο πρωτάθλημα, κρίνουν πάρα πολλά όσον αφορά στη βιωσιμότητα της ομάδας. Η κατάκτηση του τίτλου δεν είναι απλά ένας στόχος, αλλά μονόδρομος.