ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΜΑΥΡΟΥ
Ο ΑΠΟΕΛ, κατά το τελευταίο δίμηνο, αδυνατεί να βρει σταθερότητα και πολύ περισσότερο διάρκεια στα καλά διαστήματα, οπότε οφείλει τάχιστα να κοιταχθεί στον καθρέφτη. Δεν γίνεται σε κάθε σχεδόν ματς να βασίζεται στις εξάρσεις ορισμένων παικτών, βρίσκοντας γκολ από επιθέσεις σε «ανοικτό» γήπεδο ή εκτέλεση στατικών φάσεων. Όταν κέρδισε μόλις τέσσερα από τα δώδεκα τελευταία παιχνίδια σε πρωτάθλημα (εννέα) και σε κύπελλο (τρία), τότε έχει να μέμφεται μονάχα τον εαυτό του και κανέναν άλλο. Αυτή είναι η αλήθεια, όσο κι αν στεναχωρεί.
Κλότσησε προχθές, λοιπόν, άλλη μια φορά την καρδάρα με το γάλα, σκορπώντας την απογοήτευση στον κόσμο του. O ΑΠΟΕΛ δεν τα κατάφερε και η στεναχώρια ήταν μεγάλη στο ΓΣΠ. Έβλεπες κατεβασμένα κεφάλια και ελάχιστοι είχαν διάθεση για δηλώσεις.
Η ομάδα της Λευκωσίας, παρόλο που γνώριζε πως σε περίπτωση νίκης επί της Ομόνοιας θα διεύρυνε τη διαφορά στους τέσσερις βαθμούς από τον Απόλλωνα, δεν έβγαλε τη δέουσα μαχητικότητα, αν και προηγήθηκε στο σκορ. Παρόλο που η αντίπαλος βρίσκεται 19 ολόκληρους βαθμούς μακριά, αυτό δεν φάνηκε στον αγωνιστικό χώρο. Ο ΑΠΟΕΛ δεν επέβαλε τα δικά του «θέλω» και έχασε βαθμούς από την «αιώνια» αντίπαλό του για πρώτη φορά μετά τις 9 Νοεμβρίου 2015 (2-2).
Όσοι παρακολούθησαν το ντέρμπι, δεν ήταν δύσκολο να διαπιστώσουν ότι κάθε φορά που είχε γαλαζοκίτρινος την μπάλα, έπεφταν σαν καμικάζι δύο ή τρεις αντίπαλοι. Το ίδιο είχε γίνει και σε πρόσφατα ματς. Η μία ομάδα έπαιζε προχθές με γεμάτο το ρεζερβουάρ και αυξημένο κίνητρο, ενώ η άλλη λες και έδινε ματς της πρώτης φάσης. Δεν ήταν θέμα διάθεσης ή επιθυμίας, ήταν κυρίως θέμα ψυχικών δυνάμεων, ίσως και εμπειρίας διαχείρισης τέτοιων καταστάσεων.
Ο ΑΠΟΕΛ έμοιαζε εγκλωβισμένος στον ίδιο τον εαυτό του, αδυνατώντας συν τοις άλλοις να μετουσιώσει πολύ καλές ευκαιρίες σε γκολ, δείγμα προφανώς της νευρικότητας που διακατείχε τους ποδοσφαιριστές του.