Ένας αποκλεισμός πονά. Όταν προέρχεται από την «αιώνια» αντίπαλο, ακόμα περισσότερο. Δεν θα μπορούσε να ισχύει κάτι άλλο για τον ΑΠΟΕΛ μετά το ψεσινό 0-2 από την Ομόνοια, που ανέτρεψε το 2-1 του πρώτου ματς. Αν υπάρχει ωστόσο παρηγοριά στον άρρωστο βρίσκεται στο αρχαιοελληνικό σοφό ρητό:
«Ουδέν κακόν αμιγές καλού», δηλαδή με απλά λόγια «δεν υπάρχει κακό που να μη γεννάει και κάποιο καλό». Πού μπορεί να βρίσκεται αυτό το θετικό; Μάλλον στο ότι το καταταλαιπωρημένο από – τραυματισμούς και ιώσεις – έμψυχο δυναμικό των γαλαζοκιτρίνων απαλλάσσεται από τα βαρίδια των δύο διοργανώσεων και επικεντρώνεται στην πιο βασική:
Την επιστροφή του ΑΠΟΕΛ στον θρόνο του, με την κατάκτηση του πρωταθλήματος και κατ’ επέκταση τη συμμετοχή του στο Τσάμπιονς Λιγκ έπειτα από απουσία τεσσάρων χρόνων (τελευταία παρουσία ήταν το καλοκαίρι του 2019 στα προκριματικά).
Βρίσκεται στην πρώτη θέση της βαθμολογίας και φιλοδοξεί με δευτεριάτικη νίκη εις βάρος της Νέας Σαλαμίνας να μπει στη β’ φάση πρωτοπόρος. Εκεί θέλει να μείνει μέχρι τέλους και για να αυξηθούν οι πιθανότητες να τα καταφέρει θα χρειαστεί να μειωθούν αισθητά οι απουσίες που δένουν τα χέρια του Βλάνταν Μιλόγεβιτς σε κάθε ματς. Είναι ένα θέμα που ο Σέρβος προπονητής από τη μια θίγει με κάθε ευκαιρία και από την άλλη αποφεύγει να δώσει απάντηση στο τι φταίει.
Το θέμα φυσικά δεν είναι ότι δεν δίδεται απάντηση, αλλά ότι το πρόβλημα δεν λύνεται. Το κουβαλά η ομάδα της Λευκωσίας από την αρχή της σεζόν και έχουμε πλέον Μάρτιο. Γι’ αυτό και ίσως ο οδυνηρός για τον ΑΠΟΕΛ αποκλεισμός από την Ομόνοια, στο τέλος της ημέρας να αποδειχτεί ευεργετικός ως προς την προσπάθεια κατάκτησης του πολυπόθητου – γι’ αυτόν – 29ου πρωταθληματικού τίτλου.