ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ ΧΑΤΖΗΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
Αιώνιοι αντίπαλοι δεν είναι σε καμία περίπτωση ο ΑΠΟΕΛ και η Ομόνοια. Ούτε κυριολεκτικώς ούτε μεταφορικώς. Δεν κουβαλάνε οι μονομαχίες τους τη μακροβιότητα του ισπανικού Morbo (Ρεάλ Μαδρίτης-Μπαρσελόνα). Ούτε πρόκειται για αντιπαράθεση του εκτοπίσματος και της… ηλικίας του Old Firm της Σκωτίας (Σέλτικ-Ρέιντζερς).
Για την κυριολεξία του πράγματος, να σημειώσουμε ότι, ο Τύπος επάνω στον υπερβάλλοντα ζήλο του, κατάφερε να περάσει στη συλλογική συνείδηση του φιλάθλου και προπάντων στο ποδοσφαιρικό λεξιλόγιο, με τη σφραγίδα «αιώνιο ντέρμπι», την αντιπαλότητα δύο ομάδων, οι οποίες έχουν: η μία 92 χρόνια ζωής (ΑΠΟΕΛ) και η άλλη 70 (Ομόνοια), ενώ άνοιξαν «λογαριασμούς» μόλις πριν από 65 χρόνια, το 1953. Από μεταφορικής πλευράς, επίσης, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν «αιώνιοι» δύο αντίπαλοι, οι οποίοι δεν ήσαν μονίμως πρωταγωνιστές (αμφότεροι, τουλάχιστον) ταυτοχρόνως.
Ποιο είναι εκείνο το συστατικό, λοιπόν, που καθιστά τους αγώνες ΑΠΟΕΛ-Ομόνοιας διαχρονικά ντέρμπι ολκής; Όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε ή όσο και αν αλλάζουν οι καιροί (με τον επαγγελματισμό στο ποδόσφαιρό μας και τα άλλα συναφή, όπως η κάθοδος της «λεγεώνας των ξένων»), η σύγκρουση των δύο ομάδων, πρωτίστως αντιπροσωπεύει πολύ περισσότερα από μία ποδοσφαιρική «μάχη». Κάτι παραπάνω από τις παροδικές άτυπες μονομαχίες παικτών και προπονητών-σταρ.
Ο παλιός αστέρας της Ομόνοιας (αρχηγός στη δεκαετία του ’70) και νυν αντιπρόεδρός της, Νίκος Χαραλάμπους, είχε χαρακτηρίσει, τις αναμετρήσεις πράσινων-γαλαζοκίτρινων, «σαν μονομαχία δύο κόσμων». Δεν έχει άδικο, μάλλον. Αν πρέπει να συγκρίνουμε το δικό μας «κλασικό» ντέρμπι με εκείνα του εξωτερικού, θα βρούμε κοινά στοιχεία και με το Morbo των Καστιγιάνων-Καταλανών και με το Old Firm των Γερμανοσκώτων-Κελτών. Όπου υπάρχουν στη βάση τους διαφορές πολιτικές και κοινωνικές.
Σημειολογικά, στη μνήμη και τη συνείδηση των φιλάθλων, αντιπροσωπεύει, εν πολλοίς, το ΑΠΟΕΛ-Ομόνοια τη σκληρή και ατελείωτη κόντρα δεξιών (με την ευρύτερη έννοια) και αριστερών (επίσης με την πλατύτερη έννοια). Άλλωστε, οι δύο άσπονδοι αντίπαλοι ώς το 1948 ήσαν… ένα. Ώσπου μέσα από την (πολιτική και όχι μόνο) άγρια εμφυλιοπολεμική σύγκρουση στην Ελλάδα, η οποία δεν ήταν δυνατόν να μην επεκταθεί και στο νησί μας, έγιναν δύο.
Η διαφορά του δικού μας Morbo ή Old Firm, με τα αυθεντικά, είναι η εξής: εκεί -παρότι βάφτηκε πλειστάκις με αίμα η σύγκρουση των «μισητών» αντιπάλων- από ένα σημείο και έπειτα προσπάθησαν ειλικρινά οι σύλλογοι και η ομοσπονδία να το περιφρουρήσουν, χαμηλώνοντας όσο είναι δυνατόν τους τόνους και περιορίζοντας την ανευθυνότητα σε δηλώσεις (δημόσιες ή με μορφή ψιθύρων…), την καπηλεία και την εκμετάλλευσή του, από κύκλους ξένους με το ποδόσφαιρο αυτό καθαυτό.