ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΜΑΥΡΟΥ
Δεν αντιλέγει κανείς. Τι; Για τον ΑΠΟΕΛ, η φετινή σεζόν αποτέλεσε μια από τις καλύτερες στην ιστορία του. Συνδύασε την εκπληκτική πορεία που έφτασε μέχρι τους «16» του Γιουρόπα Λιγκ αφενός με την κατάκτηση του πρωταθλήματος και αφετέρου με τη συμμετοχή στον τελικό κυπέλλου. Και θα ρωτήσει κάποιος: Ε καλά, πώς γίνεται να φεύγει ο προπονητής; Η αλήθεια είναι ότι, έχουν σημειωθεί μια σειρά γεγονότων, τα οποία σταδιακά και δη μετά το Φεβρουάριο έχουν φτάσει στην πρόσφατη απόφαση της διοίκησης.
Καταρχήν, επί θητείας του Δανού προπονητή, ο ΑΠΟΕΛ δεν κατάφερε σε δέκα αναμετρήσεις να κερδίσει ούτε μία φορά τον Απόλλωνα και την ΑΕΚ, κάτι που προφανώς είχε δημιουργήσει γκρίνια και τσαλάκωσε μέχρι ενός σημείου το αγωνιστικό προφίλ του συλλόγου.
Κάποιοι είπαν πως δεν αξιοποίησε στον επιθυμητό βαθμό το βάθος στο ρόστερ, ιδιαιτέρως μετά τους ευρωπαϊκούς αγώνες, ένα διάστημα που ο ΑΠΟΕΛ άρχισε να ξεφουσκώνει και δεν βρήκε τον τρόπο το σύνολο να αντιδράσει δυναμικά. Επιπρόσθετα, η ομάδα παρουσίασε μια αδυναμία να αναπτυχθεί ορθολογικά, με τις βαθιές σέντρες προς τον προωθημένο να κυριαρχούν σε πολλά και «καυτά» παιχνίδια.
Συν τοις άλλοις, χρεώνεται στον Δανό προπονητή πως είναι περισσότερο φιλικός από τα κανονικά πλαίσια με τους ποδοσφαιριστές, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει σε σημαντικές στιγμές του μαραθωνίου η δέουσα συνεργασία. Τέλος, μέσα στα πολλά που λέγονται, δεν ήταν οικονομικό το θέμα παρά την αύξηση των απολαβών που ζήτησε.
Το τελευταίο σκέλος έχει να κάνει με την εμπειρία του, αφού σε σπουδαία παιχνίδια είχαν παρατηρηθεί λάθη στις επιλογές του, κάτι που δεν έβγαζε μια σιγουριά όσον αφορά στην προοπτική για την επόμενη σεζόν. «Έχει πολλά ακόμη να μάθει», είπαν ορισμένοι. Το σίγουρο είναι πως με τα καλά και τα κακά του, ο Δανός προπονητής θα τραβήξει τον δρόμο του, εμπλουτίζοντας το βιογραφικό σημείωμά του κατά την παρουσία του στον πάγκο του συλλόγου.