«Η εποχή του ενός πέρασε, τώρα είναι η εποχή των πολλών», διαλαλούσε κάθε τρεις και λίγο ο Ανδρέας Σάντης, όταν πήρε τη σκυτάλη από τον Χρίστο Πουλλαΐδη στην κορυφή της διοικητικής πυραμίδα της Ανόρθωσης. Mόνο που στην πράξη αποδείχθηκε ότι οι εξαγγελίες της παρούσας διοίκησης είχαν ως βάρκα την… ελπίδα. Ούτε ένας χρόνος δεν έχει περάσει από το «στέγνωσα, μπούχτισα, τελείωσα», του Χρίστου Πουλλαΐδη και η ομάδα της Αμμοχώστου βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού.
Σχεδόν διψήφιος αριθμός ποδοσφαιριστών άρχισε τη διαδικασία προσφυγής στη ΦΙΦΑ, οι συμφωνίες για διακανονισμούς με πρώην παίκτες και προπονητές δεν τηρούνται και στον ορίζοντα δεν υπάρχει ούτε αχτίδα φωτός που να επιτρέπει αισιοδοξία. Το παράδοξο της υπόθεσης είναι πως, το χρέος της Ανόρθωσης είναι αρκετά λιγότερο από άλλες ομάδες.
Όμως, από τη στιγμή που ο Χρίστος Πουλλαΐδης έκλεισε την… κάνουλα, δεν υπάρχει ρευστότητα στο ταμείο με αποτέλεσμα η «Κυρία» να μην μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της. Με τα καλά και τα κακά του, τα σωστά και τα (πολλά όπως παραδέχθηκε) λάθη του, ο μεγαλομέτοχος έβγαλε ουκ ολίγες φορές το φίδι από την τρύπα.
Με τον εφιάλτη των προσφυγών να απειλεί κατάματα την Ανόρθωση, ακόμα και αυτοί που πριόνισαν την καρέκλα του Πουλλαΐδη, δίχως να υπάρχει (εφαρμόσιμο) πλάνο ομαλής διαδοχής, αναγνωρίζουν ότι με αυτόν στο τιμόνι η ομάδα της Αμμοχώστου δεν θα είχε καταρρεύσει οικονομικά.